Przejdź do zawartości

Bitwa pod Podbrodziem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Podbrodziem
Wojna polsko-bolszewicka
Czas

12 lipca 1920

Miejsce

pod Podbrodziem

Terytorium

Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich

Przyczyna

ofensywa Frontu Zachodniego

Wynik

wygrana Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Siły
2 Dywizja L-B
Białostocki ps
Słucki ps
15 Dywizja Kawalerii
10 Dywizja Kawalerii
brak współrzędnych

Bitwa pod Podbrodziem – walki polskiej 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej z sowiecką 15 Dywizją Kawalerii III Korpusu Gaja Gaja w okresie lipcowej ofensywy Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej dekadzie lipca przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego[1]. Naczelne Dowództwo nakazało powstrzymanie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego na linii dawnych okopów niemieckich z okresu I wojny światowej[2]. Ściągnięta z polsko-litewskiej linii demarkacyjnej 2 Dywizja Litewsko-Białoruska gen. Aleksandra Boruszczaka[3] obsadzała rubież obrony SkajtaszyleKorkożyszkiDubinka[3]. Oddziały IV Brygady Litewsko-Białoruskiej oraz 8 Dywizja Piechoty obsadziły linię Dzisny[4].

Walczące wojska

[edytuj | edytuj kod]
Jednostka Dowódca Podporządkowanie
Wojsko Polskie
2 Dywizja Litewsko-Białoruska gen. Aleksander Boruszczak[3] Front Północny
IV Brygada Litewsko-Bialoruska ppłk Stefan Pasławski
Białostocki pułk strzelców 2 D L-B
→ I/ Białostockiego ps kpt. Lewicki
Słucki pułk strzelców 2 DL-B
→ I/ Słuckiego ps
pociąg pancerny „Mściciel”
Armia Czerwona
15 Dywizja Kawalerii Aleksandr Matuzienko III Korpus Kawalerii
10 Dywizja Kawalerii

Walki pod Podbrodziem

[edytuj | edytuj kod]

Zaskoczone szybkością działania sowieckiego III Korpusu Kawalerii Gaja Gaja dowództwo polskie wysyłało na trasę jego przypuszczalnego marszu oddziały nie w pełni zorganizowanej i wyszkolonej 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W tym samym czasie sowiecka 15 Dywizja Kawalerii zajęła Dukszty i weszła w rejon Ignalina. 9 lipca Sowieci uderzyli na stację Ignalino[5][6], a po wprowadzeniu do walki 164 Brygady Strzelców i jednej z brygad 10 Dywizji Kawalerii opanowali miasto[5][7].

 Osobny artykuł: bitwa pod Ignalinem.

Sowieci kontynuowali natarcie i następnego dnia zdobyli ważny węzeł kolejowy w Nowych Święcianach. W ich ręce wpadł cały tabor kolejowy i niemal wszystkie zapasy nagromadzone przez polską intendenturę[8].

 Osobny artykuł: bitwa pod Nowymi Święcianami.

12 lipca 2 Dywizja Litewsko-Białoruska zamierzała rozpocząć natarcie. Jego celem miało być wyrzucenie III Korpusu Kawalerii Gaja Gaja z rejonu Podbrodzia i Święcian[9]. Jednak Sowieci uprzedzili polską akcję, a o 5.20 ich 15 Dywizja Kawalerii rozpoczęła działania zaczepne przeciw oddziałom polskim. Polacy odparli atak spieszonej kawalerii i jeszcze przed południem wyprowadzili własne uderzenie w kierunku na Podbrodzie. Piechota polska nacierała na miasto od czoła, z równoczesnym obchodzeniem stanowisk sowieckich od północnego zachodu. Wspierały ją trzy baterie artylerii oraz pociąg pancerny „Mściciel”.

Aby powstrzymać atak oddziałów 2 DLB, Sowieci podpalili okoliczne lasy. Polskie natarcie prowadzone było jednak z dużą brawurą i około 12.30 dywizja opanowała Podbrodzie, a sowieckie 85, 90 i 86 pułki kawalerii z dużymi stratami wycofały się w nieładzie. Interweniować musiał osobiście dowódca 15 DK płk Aleksandr Matuzienko, który zatrzymywał i porządkował uchodzące oddziały. Po południu Sowieci przystąpili do kontrataku. Do walki wszedł przybyły właśnie z Witebska 89 pułk kawalerii. Jego natarcie załamało się w ogniu polskiej obrony. Wieczorem oskrzydlona obustronnie 15 Dywizja Kawalerii rozpoczęła odwrót. Tym razem interweniować musiał dowódca korpusu Gaja Dmitrowicz Gaj. Wstrzymał on odwrót 15 DK, a jej dowódcy i szefowi sztabu zagroził sądem wojennym[9].

Bilans walk

[edytuj | edytuj kod]

2 Dywizja Litewsko-Białoruska pokonała pod Podbrodziem oddziały sowieckiej 15 Dywizji Kawalerii. Sukcesu swojego nie mogła jednak wykorzystać. W tym czasie bowiem 10 Dywizja Kawalerii sforsowała Wilię i zagroziła tyłom polskiej dywizji. 13 lipca 2 DLB musiała rozpocząć odwrót w kierunku Wilna[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]