Przejdź do zawartości

Bitwa pod Milczą

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Milczą
Wojna polsko-bolszewicka
Ilustracja
Czas

15 lipca 1920

Miejsce

pod Milczą[a]

Terytorium

II Rzeczpospolita

Przyczyna

ofensywa Frontu Płd.-Zach.

Wynik

wygrana Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Klemens Mościcki
Siły
49 pułk piechoty 14 Dywizja Kawalerii
brak współrzędnych
Franciszek Arciszewski, Ostróg – Dubno – Brody. Walki 18 Dywizji Piechoty z konną armją Budiennego[1]

Bitwa pod Milczą – część bitwy pod Dubnem; walki polskiego 49 pułku piechoty ppłk. Karola Staszkiewicza z oddziałami sowieckiej 14 Dywizji Kawalerii Aleksandra Parchomienki, ze składu 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego, toczone w okresie ofensywy Frontu Południowo-Zachodniego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

Sytuacja ogólna

[edytuj | edytuj kod]

26 maja na Ukrainie wojska sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego przeszły do ofensywy, a już 5 czerwca trzy dywizje sowieckiej 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego przełamały trwale polski front pod Samhorodkiem na odcinku obrony grupy gen. Jana Sawickiego[2][3]. 10 czerwca odwrót spod Kijowa w kierunku na Korosteń rozpoczęła polska 3 Armia[4]. W ostatnich dniach czerwca poszczególne związki operacyjne Frontu Ukraińskiego, dowodzonego już przez gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, ugrupowane były w następujący sposób: Armia Ukraińska gen. Michajła Omelianowicza-Pawlenki skupiona była nad Dniestrem, w kierunku granicy z Rumunią, 6 Armia gen. Wacława Iwaszkiewicza-Rudoszańskiego zajmowała odcinek frontu Dniestr–ChmielnikLubar, nowo sformowana 2 Armia gen. Kazimierza Raszewskiego znajdowała się na linii rzek Słucz i Horyń, a 3 Armia gen. Edwarda Rydza-Śmigłego rozlokowana była nad Uborcią[5][6].

4 lipca oddziały sowieckiej 14 Armii przełamały polską obronę pod Barem i wyszły na tyły 6 Armii[7]. Celem zamknięcia luki i przywrócenia łączności pomiędzy dwoma polskimi armiami, została zorganizowana i skierowana nad Horyń Grupa gen. Franciszka Krajowskiego[8]. 9 lipca Grupa osiągnęła rejon Obgowa, skąd planowano uderzenie na Dubno. Około południa 11 lipca nadszedł rozkaz uderzenia na sowiecką 11 Dywizję Kawalerii, stojącą na wschód od Dubna[9]. Wcześniej gen. Franciszek Krajowski miał rozbić oddziały sowieckiej 45 Dywizji Strzelców, stojące pod Krzemieńcem, a następnie odzyskać Dubno i obsadzić Ikwę na odcinku DubnoKrzemieniec[8].

 Osobny artykuł: walki pod Dubnem i Chorupaniem.

Walki pod Milczą

[edytuj | edytuj kod]

15 lipca, podczas drugiego natarcia 18 Dywizji Piechoty na Dubno, 49 pułk piechoty ppłk. Karola Staszkiewicza[10], wzmocniony I dywizjonem 18 pułku artylerii polowej, ruszył z Ptyczy na Małą Milczę[b] i Sady[11]. Idący w awangardzie III batalion mjr. Klemensa Mościckiego wpadł w zasadzkę, a sowiecka artyleria prowadziła ogień na wprost z małej odległości. Polski batalion rozwinął się w tyralierę i przy wsparciu ogniowym plutonu 2/18 pułku artylerii polowej ruszył do natarcia[12].

Osłaniająca artylerię sowiecka kolumna kawalerii była tak zaskoczona zdecydowanym działaniem 9 kompanii, że w gęstym lesie Kozacy nie mogli wykorzystać swojego podstawowego atutu, jakim jest szarża[11]. Kawaleria sowiecka ratowała się ucieczką, obsługa osamotnionej baterii początkowo broniła się w walce wręcz, ale została wybita przez piechurów 10 kompanii ppor. Antoniego Wiktorowskiego[10]. Po pewnym czasie nieprzyjacielska kawaleria przegrupowała siły i uderzyła w szyku pieszym na polski batalion. Przeciwnik próbował odzyskać działa, ale atak został odparty. Bardzo pomocne w walce w lesie okazały się granaty ręczne[11]. Po zakończonej walce 49 pułk piechoty maszerował dalej i około północy stanął w Sadach[13].

Bilans walk

[edytuj | edytuj kod]

Bój zakończył się sukcesem 49 pułku piechoty. Straty III/49 pułku piechoty to 9 rannych żołnierzy[14]. Sowieci stracili 36 poległych, w tym dowódcę brygady kawalerii, i 4 działa. Z zeznań jeńców wynikało, że walczono z oddziałami 14. i 11 Dywizji Kawalerii, maszerującymi na Ptyczę[10].

  1. Milcza – miejscowość na Ukrainie na południowy zachód od Dubna.
  2. Położona na wschód od Milczy, wtedy Wielkiej, obecnie jej część.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]