Przejdź do zawartości

Bitwa pod Owruczem (I 1920)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Owruczem
Wojna polsko-bolszewicka
Ilustracja
Czas

10–12 stycznia 1920

Miejsce

pod Owruczem

Terytorium

Ukraińska Republika Ludowa

Wynik

zwycięstwa Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Władysław Grabowski I.I. Smolin
Siły
22 pułk piechoty oddziały 47 DS
brak współrzędnych
Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921[1]

Bitwa pod Owruczem – seria wypadów pododdziałów 22 pułku piechoty ppłk. Władysława Grabowskiego i partyzantów ukraińskich w czasie kampanii zimowej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Zimą 1919/1920 na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych planowanych na wiosnę i lato 1920[3].

9 Dywizja Piechoty zajmowała stanowiska na prawym brzegu Uborci. Jej 22 pułk piechoty obsadzał 75 kilometrowy odcinek frontu na linii KrusznikiBuda – Sokołodniki – MachnowiczeŚnickie PoleStodoliczeKarteniczeBobrowe. W jego ugrupowaniu działał 4 Wołyński dywizjon strzelców konnych mjr. Feliksa Jaworskiego. Poddziały ogólnowojskowe wspierała 4 bateria 7 pułku artylerii polowej i 1 bateria 9 pułku artylerii polowej. Na północy sąsiadem pułku był 34 pułk piechoty, a na południu patrolami kawalerii utrzymywano łączność z lewoskrzydłowymi oddziałami Frontu Wołyńskiego[4].

Walczące wojska

[edytuj | edytuj kod]
Jednostka Dowódca Podporządkowanie
Wojsko Polskie
9 Dywizji Piechoty płk Władysław Sikorski
⇒ 22 pułk piechoty ppłk Władysław Grabowski 9 Dywizja Piechoty
→ II/22 pułku piechoty kpt. Fryderyk Stanek 22 pułk piechoty
Armia Czerwona
47 Dywizja Strzelców I.I. Smolin

Walki pod Owruczem

[edytuj | edytuj kod]

Wypad 10-12 stycznia 1920

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej dekadzie stycznia 1920 dowódca 22 pułku piechoty ppłk Władysław Grabowski uzyskał informacje, że dowództwo sowieckie koncentruje swoje oddziały w rejonie Owrucza. Po przeprowadzonej analizie sytuacji, postanowił zorganizować wypad na sowiecki garnizon[5]. W skład oddziału wypadowego weszły: 5 i 6 kompania oraz dwie kompanie partyzantów ukraińskich z Lelczyc. 10 stycznia do działań wyruszyły dwie kolumny. Siły główne pod dowództwem kpt. Fryderyka Stanka maszerowały wprost na Owrucz, a pluton 6 kompanii i kompania ukraińska pod dowództwem ppor. Adama Studzińskiego na Sławeczno. W Sławecznie ppor. Studziński rozbił napotkany tam mały oddział czerwonoarmistów, po czym skierował się do Pokalowa[6].

Pod Chałupniami, napotkano sowiecką kompanię narciarzy i oddział zwiadowców. Wykorzystując element zaskoczenia, ppor. Studziński poprowadził kolumnę do walki wręcz i pobił sowiecką kompanię. Po tym sukcesie grupa polsko-ukraińska dołączyła do sił głównych i nocą z 11 na 12 stycznia połączony już oddział wypadowy kpt. Stanka stanął pod Owruczem[7]. Nocne uderzenie na miasto zaskoczyło obrońców i po krótkiej walce zostało ono przez Polaków opanowane. Wtedy na dworzec kolejowy wjechał pociąg z Korostenia wiozący posiłki dla załogi[8]. Skuteczny ogień 6 kompanii do wyładowującego się eszelonu spowodował duże straty wśród czerwonoarmistów, ale krótko potem nadjechał z Mozyrza kolejny transport wojska. Przewaga liczebna stała się zbyt duża i zniknął element zaskoczenie, dlatego też dowódca oddziału wypadowego kpt. Stanek nakazał odwrót. Podczas wypadu Polacy stracili dwudziestu poległych i rannych[9].
Komunikat prasowy Sztabu Generalnego z 14 stycznia 1920 donosił[10]:

Na południe od Prypeci oddział partyzancki, przy współudziale naszego patrolu, rozbił na wschód od Sławeczna batalion wywiadowczy bolszewicki, a następnie zajął przejściowo stację kolejową i miasto Owrucz, biorąc dużą zdobycz i jeńców. W wyprawie tej odznaczył się podporucznik Studziński z 22 pp.

Wypad 6 lutego 1920

[edytuj | edytuj kod]

Sowieckie dowództwo ponownie zaczęło koncentrować w Owruczu swoje oddziały, z zamiarem przerwania frontu 22 pułku piechoty. Dlatego też dowódca pułku zdecydował się uprzedzić działania przeciwnika i zorganizować kolejny wypad na Owrucz. Grupę wypadową dowodził kpt. Fryderyk Stanek, a jego II batalion wzmocniła 2 kompania[11]. Przeciwnikami Polaków miały być pododdziały sowieckiej 47 Dywizji Strzelców. Wieczorem 5 lutego I batalion ruszył z Letycz i po przebyciu około 60 kilometrów, niezauważony przez nieprzyjaciela, uderzył na Owrucz. Po krótkich, ale zaciętych walkach ulicznych opanowano Owrucz, biorąc siedemdziesięciu jeńców i dużą ilość materiałów wojskowych[9]. Po dokonaniu zniszczeń na stacji Polacy wycofali się do Łuczanek. Tam przenocowano, a następnego dnia oddział wrócił do Lelczyc[12]. Straty oddziału to 2 zabitych, 2 zaginionych i 10 rannych[13].
Komunikat prasowy Sztabu Generalnego z 12 lutego 1920 donosił[14]:

W celu uprzedzenia meldowanej przez nasze wywiady koncentracji bolszewickiej w rejonie Owrucza, oddziały grupy poleskiej dokonały śmiałego wypadu, rozbijając pod Owruczem2 pułki bolszewickie. Oddziały te zajęły przejściowo miasto i stację Owrucz, niszcząc gruntownie urządzenia stacyjne i uwalniając około 200 aresztowanych powstańców. Ochłonąwszy z pierwszej paniki i sprowadziwszy posiłki, przeszli bolszewicy z nadzwyczajną zaciętością do kontrakcji. Mimo przewagi nieprzyjacielskich sił, nasz oddział przebił się i powrócił na swoje stanowiska. Z naszej strony został ciężko ranny podporucznik Studziński. Nie bacząc na trudne warunki, oddział nasz zdołał wyprowadzić 64 jeńców, w tem 2 oficerów, oraz 9 karabinów maszynowych i dużo zdobyczy wojennej. Z powodu niemożności wywiezienia zdemontowano na miejscu 2 armaty i 11 karabinów maszynowych. W całej akcji wybitnie odznaczył się jej kierownik kapitan Stanek.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]