Przejdź do zawartości

2S7 Pion

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
2S7 Pion
Ilustracja
Eksponat Muzeum Artylerii w Toruniu
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

samobieżna armata polowa

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

7 osób

Dane techniczne
Silnik

silnik wysokoprężny V12 o mocy 547 kW

Długość

13 100 mm

Szerokość

3380 mm

Wysokość

3000 mm

Masa

bojowa: 46 500 kg

Osiągi
Zasięg pojazdu

675 km (zasięg pojazdu)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

bez przygotowania: 1,2 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata 2A44 kalibru 203,2 mm (4 nab.)
Użytkownicy

Aktualni – kolor niebieski

Byli – kolor czerwony

2S7 Pion (tł. pol. piwonia) – radziecka armata samobieżna kalibru 203 mm.

2S7 była przeznaczona dla pułków artylerii ciężkiej znajdujących się na szczeblu frontu. Została skonstruowana na początku lat 70 XX w. przez Zakłady im. Barykady (armata) i Leningradzkie Zakłady im. Kirowa (podwozie). Do uzbrojenia Armii Radzieckiej została wprowadzona w 1976 roku. Później znalazła się na uzbrojeniu Czechosłowacji i Polski, a po rozpadzie ZSRR była używana przez armie Białorusi, Rosji, Ukrainy, Uzbekistanu. Armaty 2S7 zostały wycofane z uzbrojenia armii czeskiej w latach 90 XX w. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej zdecydowały o wycofaniu 8 sztuk, znajdujących się od 1985 roku na uzbrojeniu najpierw 5 Brygady Artylerii Armat z Głogowa, a potem w 23 Śląskiej Brygadzie Artylerii w Bolesławcu, w marcu 2006 roku[1].

Działo zasilane jest amunicją rozdzielnego ładowania. Ładunki miotające są w workach. Z działa można wystrzeliwać granaty odłamkowo-burzące o masie 110 kg i donośności 37,5 km, granaty odłamkowo-burzące z dodatkowym napędem rakietowym o masie 102 kg i donośności 47,5 km, chemiczne (wycofane z uzbrojenia) oraz jądrowe. Szybkostrzelność praktyczna sięgała 2 strz./min.

W 1983 roku w ZSRR armatę zmodernizowano do wersji 2S7M Pion-M (zwanej także Małka), zwiększając szybkostrzelność (do 2,5 strz./min) i zapas amunicji działowej z 4 szt. do 8. Zapas ten był traktowany jako nienaruszalny, typowa jednostka ognia wynosiła 40 szt. amunicji przewożonych na towarzyszących ciężarówkach kołowych.

W tylnej części zamontowany jest ruchomy lemiesz, który w czasie przemieszczania się pojazdu jest podniesiony, natomiast na stanowisku ogniowym w celu zwiększenia stabilności podczas strzelania opuszczany na ziemię. W tym samym celu i dla zwiększeniu długości oporowej gąsienic zwalnia się koło napinające[2].

Samobieżną armatę można obejrzeć m.in. w Muzeum Artylerii w Toruniu, Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu, Lubuskim Muzeum Wojskowym i Muzeum Artylerii w Petersburgu. Jeden egzemplarz bez optyki i wyposażenia znajduje się w Bolesławcu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tomasz Szulc. Pożegnanie Pionów. „Nowa Technika Wojskowa”. 5/2006, s. 28-29, maj 2006. Warszawa: Magnum-X. 
  2. Wojsko i technika – 2S7 Pion. [dostęp 2014-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • T.J. O'Malley: Artyleria: działa i polowe wyrzutnie rakietowe. Woźniak, R; Kupidura, P (przekład i redakcja naukowa); Hutchins, R. (ilustracje). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2000. ISBN 83-11-09172-2.