Przejdź do zawartości

SU-122-54

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SU-122-54
Ilustracja
SU-122-54 w Muzeum Sprzętu Wojskowego w Krasnodarze
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

działo pancerne (niszczyciel czołgów)

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

5 osób (dowódca, celowniczy, 2 ładowniczych, mechanik-kierowca)

Historia
Prototypy

19491954

Produkcja

19551956

Wycofanie

lata 60 XX w.

Egzemplarze

ok. 95 egz.

Dane techniczne
Silnik

wysokoprężny, 4-suwowy, rzędowy w układzie V W-54 o mocy 520 KM

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

spawany z płyt walcowanych o grubości 20 - 100 mm

Długość

9,97 m

Szerokość

3,27 m

Wysokość

2,56 m

Prześwit

0,42 m

Masa

36 t

Osiągi
Prędkość

48 km/h

Zasięg pojazdu

400 km

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,4 m

Rowy (szer.)

2,7 m

Ściany (wys.)

0,73 m

Kąt podjazdu

30°

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata przeciwpancerna D-49 kalibru 122 mm z zapasem amunicji 35 pocisków
2 karabiny maszynowe KPWT kalibru 14,5 mm (sprzężony z armatą i przeciwlotniczy)
z zapasem amunicji 600 naboi
Użytkownicy
 ZSRR

SU-122-54 (obiekt 600) – działo pancerne (niszczyciel czołgów) konstrukcji radzieckiej z okresu po II wojnie światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Po wprowadzeniu na uzbrojenie Armii Radzieckiej czołgu średniego (podstawowego) T-54, rozpoczęto konstruowanie działa pancernego zbudowanego w oparciu o jego podwozie. Prace te rozpoczęto w 1949 roku. Nowy pojazd miał być uzbrojony w armatę o większym kalibrze niż czołg. Wybór padł na armatę D-49 kalibru 122 mm. Była to wersja armaty D-25T wz. 1943 wypróbowanej w uzbrojeniu czołgów ciężkich IS-2, IS-3, a także IS-4. Działo zostało przyjęte do uzbrojenia w roku 1954. Produkcja odbywała się w latach 19551956. Brak danych na temat ilości zbudowanych pojazdów. Wiadomo tylko, że w roku 1955 wyprodukowano 65 armat D-49, a w 1956 - 30.

Działa pancerne SU-122-54 początkowo w pełni odpowiadały potrzebom pola walki. Szybko jednak ich uzbrojenie stało się niewystarczające. Miał na to wpływ rozwój czołgów potencjalnych przeciwników, a także wprowadzenie na uzbrojenie przeciwpancernych kierowanych pocisków rakietowych. Nie mogło tego zmienić nawet wprowadzenie nowych typów pocisków przeciwpancernych kalibru 122 mm. Ostatecznie pojazdy zostały wycofane z uzbrojenia w połowie lat 60 XX w. Zostały one przebudowane na ciągniki ewakuacyjne i wozy pomocy technicznej MTP-3

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Działo pancerne SU-122-54 miało klasyczną konstrukcję. Armata została umieszczona w przedniej części stałej nadbudówki. Po prawej stronie nadbudówki znajdowała się wieżyczka dowódcy wyposażona w dalmierz TKD-09. Nad włazem ładowniczego umieszczono przeciwlotniczy karabin maszynowy KPWT kal. 14,5 mm. Amunicja do działa była rozdzielnego ładowania tzn. oddzielnie ładowano pocisk i łuskę z ładunkiem miotającym. Dla ułatwienia pracy ładowniczych, działo było wyposażone w elektryczny dosyłacz. Armata była wyposażona w przedmuchiwacz lufy. Osiągała szybkostrzelność 5-6 strzałów na minutę. Pole ostrzału wynosiło 16° w obie strony. Kąt podniesienia lufy wynosił 16°. Armatę można było opuścić maksymalnie o 4°.