W sezonie 1994 kalendarz mistrzostw świata składał się z dziesięciu rajdów, było to o trzy mniej niż w rok wcześniej, wynikało to z wprowadzonego systemu rotacji rajdów związanego z radykalnym sposobem na obniżenie kosztów mistrzostw świata. Rajdy Szwecji, Australii i Hiszpanii trafiły do kalendarza 2-litrowego Pucharu Świata FIA w roku 1994[1].
Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1994 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:
Pozycja
1º
2º
3º
4º
5º
6º
7º
8º
9º
10º
Punkty
20
15
12
10
8
6
4
3
2
1
Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów[2].
W sezonie 1994 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:
Pozycja
1º
2º
3º
4º
5º
6º
7º
8º
9º
10º
Punkty
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:
Pozycja
1º
2º
3º
4º
5º
6º
7º
8º
Punkty
8
7
6
5
4
3
2
1
Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych osiem najlepszych występów. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Wszystkie rundy liczyły się do końcowej klasyfikacji. Aby zespół zdobył tytuł mistrza świata musiał wziąć udział w co najmniej dziewięciu rajdach[2]. Zespół Mitsubishi nie był sklasyfikowany (NK) bo brał udział tylko w czterech rajdach.
Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę osiem najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą[1].