Przejdź do zawartości

Rajdowe Mistrzostwa Świata 1992

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sezon 1992
Rajdowych mistrzostw świata
ilustracja
Liczba rajdów

14

Pierwsza runda

Rajd Monte Carlo

Ostatnia runda

Rajd Wielkiej Brytanii

Mistrzowie
Kierowcy

Carlos Sainz

Konstruktorzy

Lancia

Poprzedni sezonNastępny sezon
Samochód rajdowy Subaru Legacy RS, którym startował szkocki kierowca Colin McRae w sezonie 1992.

Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1992 były 20 sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 14 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1992 został po raz drugi hiszpański kierowca Carlos Sainz startujący samochodem Toyota Celica GT-Four ST185, wyprzedził Fina Juhe Kankkunena i Francuza Didiera Auriola. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Toyotą i Fordem.

Kalendarz

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1992 kalendarz mistrzostw świata składał się z czternastu rajdów i nie uległ zmianie od poprzedniego sezonu.

Runda Data Nazwa rajdu Zwycięzca Wyniki
1 23–28 stycznia Monako 60. Rajd Monte Carlo Francja Didier Auriol Wyniki
2 13–16 lutego Szwecja 41. Rajd Szwecji Szwecja Mats Jonsson Wyniki
3 3–7 marca Portugalia 26. Rajd Portugalii Finlandia Juha Kankkunen Wyniki
4 27 marca-1 kwietnia Kenia 40. Rajd Safari Hiszpania Carlos Sainz Wyniki
5 3–6 maja Francja 36. Rajd Francji Francja Didier Auriol Wyniki
6 31 maja-3 czerwca Grecja 39. Rajd Grecji Francja Didier Auriol Wyniki
7 25–29 czerwca Nowa Zelandia 22. Rajd Nowej Zelandii Hiszpania Carlos Sainz Wyniki
8 22–25 lipca Argentyna 12. Rajd Argentyny Francja Didier Auriol Wyniki
9 27–30 sierpnia Finlandia 42. Rajd Finlandii Francja Didier Auriol Wyniki
10 19–22 września Australia 5. Rajd Australii Francja Didier Auriol Wyniki
11 12–14 października Włochy 34. Rajd San Remo Włochy Andrea Aghini Wyniki
12 31 października–2 listopada Wybrzeże Kości Słoniowej 24. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej Japonia Kenjiro Shinozuka Wyniki
13 9–11 listopada Hiszpania 28. Rajd Hiszpanii Hiszpania Carlos Sainz Wyniki
14 22–25 listopada Wielka Brytania 48. Rajd Wielkiej Brytanii Hiszpania Carlos Sainz Wyniki

Zespoły i kierowcy

[edytuj | edytuj kod]
Zespół Producent Samochód Opony Kierowca Rundy
Włochy Martini Racing Lancia Delta HF Integrale M Finlandia Juha Kankkunen 1, 3–4, 6, 9–11, 13–14
Francja Didier Auriol 1, 3, 5–6, 8–11, 13–14
Francja Philippe Bugalski 1, 5, 9
Włochy Andrea Aghini 3, 5, 11, 13–14
Szwecja Björn Waldegård 4
Argentyna Jorge Recalde 4, 8
Urugwaj Gustavo Trelles 8
Japonia Toyota Team Europe Toyota Celica Turbo 4WD ST185
Celica GT-Four ST165
P Hiszpania Carlos Sainz 1, 3–8, 10, 13–14
Niemcy Armin Schwarz 1, 3, 5–6, 13
Finlandia Markku Alén 1–4, 6, 9, 14
Szwecja Mats Jonsson 2
Szwecja Leif Asterhag 2
Szwecja Mikael Ericsson 4
Kenia Ian Duncan 4
Finlandia Marcus Grönholm 9
Wielka Brytania Ford Motor Co Ford Sierra RS Cosworth 4x4 M Włochy Miki Biasion 1, 3, 5–6, 9, 11, 14
Francja François Delecour 1, 3, 5–6, 9, 11, 13
Włochy Gianfranco Cunico 11
Hiszpania Mía Bardolet 13
Wielka Brytania Malcolm Wilson 14
Japonia Mitsubishi Ralliart Europe Mitsubishi Galant VR-4 M Szwecja Kenneth Eriksson 1, 3, 6, 14
Finlandia Timo Salonen 1, 3
Finlandia Lasse Lampi 2, 9, 14
Japonia Kenjiro Shinozuka 4, 12
Australia Ross Dunkerton 7, 10
Francja Patrick Tauziac 12
Japonia Nissan Motorsports Europe Nissan Sunny GTi-R D Francja François Chatriot 1, 3
Finlandia Tommi Mäkinen 1, 3, 9, 14
Szwecja Stig Blomqvist 2, 9, 14
Belgia Grégoire De Mévius 3, 6, 8–9, 12, 14
Grecja Stratis Hatzipanayiotou 6
Finlandia Mikael Sundström 9
Japonia Subaru Rally Team Europe Subaru Legacy RS M
P
Finlandia Ari Vatanen 2, 6–7, 9–10, 14
Wielka Brytania Colin McRae 2, 6–7, 9, 14
Szwecja Per Eklund 2, 4, 14
Kenia Patrick Njiru 4
Nowa Zelandia Peter Bourne 7, 10
Australia Rob Herridge 10
Niemcy Audi Sport Audi 90 Quattro M Austria Rudi Stohl 4, 6, 8, 12
Francja Patrice Servant 12
Francja Société Diac Renault Clio 16S M Francja Alain Oreille 5
Francja Jean Ragnotti 5
Francja Serge Jordan 5
Belgia Opel Team Belgium Opel Calibra 16V
Kadett GSI 16V
M Belgia Bruno Thiry 5, 11–12
Belgia Alain Lopes 12
Włochy Astra Racing Lancia Lancia Delta HF Integrale P Włochy Alex Fiorio 6, 8, 11, 13
Francja Pierre-César Baroni 11
Japonia Mazda Rally Team Europe Mazda 323 GT-X M Nowa Zelandia Rod Millen 7, 10
Nowa Zelandia Neil Allport 7

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja zespołowa

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1992 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:

Pozycja 10º
Punkty 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:

Pozycja
Punkty 8 7 6 5 4 3 2 1

Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą i należało wystartować w co najmniej ośmiu rajdach. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Szwecji, Nowej Zelandii, Wybrzeża Kości Słoniowej i Hiszpanii nie był brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej[1].

Numer Zespół MCO
Monako
PRT
Portugalia
KEN
Kenia
FRA
Francja
GRE
Grecja
ARG
Argentyna
FIN
Finlandia
AUS
Australia
ITA
Włochy
GBR
Wielka Brytania
Punkty
1 Włochy Lancia 20 20 (17) 20 20 20 20 20 (20) (14) 140
2 Japonia Toyota 17 14 20 (12) (4) 17 14 14 20 116
3 Wielka Brytania Ford 12 17 17 14 10 14 10 94
4 Japonia Subaru 11 12 12 8 17 60
5 Japonia Mitsubishi 8 10 2 8 10 6 44
6 Japonia Nissan 6 8 10 9 4 37
7 Niemcy Audi 10 10
8 Francja Renault 2 7 9
9 Niemcy Opel 2 2

Klasyfikacja kierowców

[edytuj | edytuj kod]

Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1992 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:

Pozycja 10º
Punkty 20 15 12 10 8 6 4 3 2 1

Do końcowego wyniku liczone było dziewięć najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą[1].

Numer Kierowca MCO
Monako
SWE
Szwecja
PRT
Portugalia
KEN
Kenia
FRA
Francja
GRE
Grecja
NZL
Nowa Zelandia
ARG
Argentyna
FIN
Finlandia
AUS
Australia
ITA
Włochy
CIV
Wybrzeże Kości Słoniowej
ESP
Hiszpania
GBR
Wielka Brytania
Punkty
1 Hiszpania Carlos Sainz 15 12 20 10 20 15 12 20 20 144
2 Finlandia Juha Kankkunen 12 20 15 15 15 15 15 15 12 134
3 Francja Didier Auriol 20 20 20 20 20 20 1 121
4 Włochy Miki Biasion 3 15 4 12 8 10 8 60
5 Finlandia Markku Alén 10 10 8 12 10 50
6 Francja François Delecour 10 15 8 12 45
7 Włochy Andrea Aghini 6 20 12 1 39
8 Wielka Brytania Colin McRae 15 10 3 6 34
9 Włochy Alex Fiorio 4 10 8 10 32
10 Argentyna Jorge Recalde 12 6 10 28
11 Finlandia Ari Vatanen 10 15 25
12 Włochy Piero Liatti 3 15 4 22
13 Francja Philippe Bugalski 8 12 2 22
14 Japonia Kenjiro Shinozuka 1 20 21
15 Szwecja Mats Jonsson 20 20
16 Australia Ross Dunkerton 12 8 20
17 Belgia Bruno Thiry 2 15 17
18 Urugwaj Gustavo Trelles 12 4 16
19 Niemcy Armin Schwarz 8 8 16
20 Finlandia Timo Salonen 6 8 14
21= Szwecja Stig Blomqvist 12 12
21= Francja Patrice Servant 12 12
23 Japonia Hiroshi Nishiyama 2 10 12
24 Australia Ed Ordynski 8 4 12
25= Szwecja Mikael Ericsson 10 10
25= Finlandia Mikael Sundström 10 10
27 Francja François Chatriot 4 6 10
28 Finlandia Lasse Lampi 3 6 9
29= Szwecja Leif Asterhag 8 8
29= Austria Rudi Stohl 8 8
29= Wybrzeże Kości Słoniowej Samir Assef 8 8
32= Szwecja Per Eklund 6 2 8
32= Argentyna Carlos Menem 2 6 8
34= Kenia Ian Duncan 6 6
34= Japonia Yoshio Fujimoto 6 6
34= Nowa Zelandia Peter 'Possum' Bourne 6 6
34= Włochy Gilberto Pianezzola 6 6
34= Francja Alain Oudit 6 6
34= Hiszpania Jesús Puras 6 6
40 Finlandia Tommi Mäkinen 2 3 5
41= Szwecja Björn Johansson 4 4
41= Hiszpania Mía Bardolet 4 4
41= Kenia Sarbi Rai 4 4
41= Nowa Zelandia Will Orr 4 4
41= Argentyna Gabriel Raies 4 4
41= Finlandia Sebastian Lindholm 4 4
41= Austria Manfred Stohl 4 4
41= Szwecja Kenneth Eriksson 4 4
49= Portugalia Joaquim Santos 3 3
49= Kenia Patrick Njiru 3 3
49= Grecja Giannis Vardinogiannis 3 3
49= Japonia Seiichiro Taguchi 3 3
49= Argentyna Miguel Torrás 3 3
49= Australia Tolley Challis 3 3
49= Francja César Baroni 3 3
49= Wybrzeże Kości Słoniowej Denis Occelli 3 3
49= Hiszpania Pedro Diego 3 3
58= Szwecja Sören Nilsson 2 2
58= Francja Jean Ragnotti 2 2
58= Belgia Grégoire De Mévius 2 2
58= Nowa Zelandia Barry Sexton 2 2
58= Japonia Kiyoshi Inoue 2 2
58= Szwajcaria Jean-Claude Dupuis 2 2
58= Zjednoczone Emiraty Arabskie Mohammed bin Sulayem 2 2
58= Wielka Brytania Malcolm Wilson 2 2
66= Finlandia Jarmo Kytölehto 1 1 2
66= Australia Craig Stallard 1 1 2
68= Monako Christophe Spiliotis 1 1
68= Portugalia José Miguel 1 1
68= Francja Alain Oreille 1 1
68= Hiszpania Fernando Capdevila 1 1
68= Argentyna Walter d’Agostini 1 1
68= Włochy Giovanni Manfrinato 1 1
68= Belgia Guy Colsoul 1 1

Puchar kierowców samochodów produkcyjnych (Grupa N)

[edytuj | edytuj kod]

Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą[1].

Msc. Kierowca  Punkty 
1 Belgia Gregoire de Mevius 37
2 Japonia Hiroshi Nishiyama 30
3 Argentyna Carlos Menem Jr 26
4 Finlandia Jarmo Kytölehto 23
4 Australia Ed Ordynski 23
5 Hiszpania Fernando Capdevila 22

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Home > Seasons > Season 1992 > Championship standings. www.juwra.com. [dostęp 2020-05-01]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]