6 Lwowska Dywizja Piechoty
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1941 |
Rozformowanie |
1943 |
Nazwa wyróżniająca | |
Tradycje | |
Kontynuacja |
6 Samodzielna Brygada Strzelców |
Dowódcy | |
Pierwszy |
gen. bryg. Michał Tokarzewski-Karaszewicz |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość | |
Skład |
16 Pułk Piechoty |
6 Lwowska Dywizja Piechoty (6 DP) – wielka jednostka piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i Armii Polskiej na Wschodzie w latach 1941-1943.
Na mocy układu Sikorski-Majski w 1941 rozpoczęto w Tockoje formowanie 6 Dywizji Piechoty[2]. 1 września z Moskwy przybyła grupa oficerów, mająca a zadanie przejęcie obozu od władz radzieckich, urządzenie go i przyjmowanie nadchodzących transportów żołnierzy. Do 9 września nadeszły transporty żołnierzy z obozów w Starobielsku, Iwanowie i Griazowcu. Po dokonaniu selekcji, część odeszła do OZA, reszta została wcielona do dywizji.
Formowanie
[edytuj | edytuj kod]9 września 1941 roku zorganizowano Sztab Dywizji, Kwaterę Główną oraz utworzono 1,2,3 i 4 pułk marszowy oraz pułk specjalny. Dalsze uzupełnianie odbywało się przez:
- napływ transportów z obozów,
- napływ grup i pojedynczych żołnierzy z obozów pracy i zsyłek,
- pobór przez komisję poborową w Czkałowie.
10 września 1941 roku dowództwo objął gen. Michał Tokarzewski-Karaszewicz.
Kapelanem dywizji został st. kap. ks. Franciszek Tyczkowski[3].
17 września na odprawie dywizyjnej pułkom marszowym zmieniono numerację. I tak:
- 1 pułk marszowy - 18 pułk piechoty,
- 2 pułk marszowy - 16 pułk piechoty,
- 3 pułk marszowy - 17 pułk piechoty,
- 4 pułk marszowy - 6 pułk artylerii lekkiej, wydzielając ze swego stanu 6 dywizjon artylerii plot.,
- pułk specjalny utworzył:
- 6 dywizjon kawalerii dywizyjnej,
- 6 batalion pancerny,
- 6 batalion saperów,
- 6 batalion łączności,
- 6 batalion sanitarny,
- 16 kolumna samochodowa.
Ponadto z inicjatywy Dowódcy Dywizji w dniu 29 września powstał samodzielny batalion strzelecki „Dzieci Lwowskich”, a od 30 września rozpoczęły działalność komisje weryfikacyjne mające za zadanie potwierdzenie stopni oficerskich i podoficerskich.
Rozkaz organizacyjny dowódcy PSZ w ZSRR z 5 stycznia 1942 roku nakazał dywizji zmianę miejsca postoju. Dywizja przegrupowała się do Shahrisabzu w Uzbeckiej Republice Radzieckiej[4].
Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]Ordre de Bataille i obsada personalna 6 DP przedstawiała się następująco:
- Dowództwo 6 Dywizji Piechoty
- dowódca – gen. bryg. Michał Tokarzewski-Karaszewicz
- zastępca dowódcy – gen. bryg. Jerzy Wołkowicki
- szef sztabu – mjr dypl. Ludwik Domoń
- dowódca artylerii - ppłk Zenon Staszek
- dowódca łączności - mjr łączn. Tadeusz Błoński[5]
- dowódca saperów - ppłk Edward Peristy
- 16 pułk piechoty
- 17 pułk piechoty
- 18 pułk piechoty
- 6 Lwowski pułk artylerii lekkiej
- 6 dywizjon artylerii przeciwlotniczej – mjr Gustaw Piwakowski[6]
- 6 dywizjon kawalerii – rtm. Witold Uklański
- 6 batalion saperów – od 17 października – kpt. C. Gawłowicz, kpt. Aleksander Borkowski
- 6 batalion łączności – kpt. Wacław Cebrowski,
- 6 batalion sanitarny – ppłk dr Adam Sołtysik (od 8 października)
Ponadto poza etatem sformowano:
- 6 batalion „Dzieci Lwowskich”
- 6 batalion pancerny - kpt. Bronisław Rafalski
- 6 pluton lotniczy - ppor. Jan Mintowt-Czyż
- 6 oddział Pomocniczej Służby Kobiet - Janina Kaczorowska
- drużyna sanitarna
- drużyna kulturalno-oświatowa
- drużyna administracyjno-gospodarcza
- drużyna wartownicza
Zgodnie z rozkazem z 5 stycznia 1942 dywizja została przetransportowana do Shahrisabz w Uzbekistanie, a w sierpniu tegoż roku na Bliski Wschód.
W ramach Armii Polskiej na Wschodzie przeszła gruntowną reorganizację. Stała się dywizją kombinowaną lub nazywano ją mieszaną. Od listopada 1942 do marca 1943 w jej skład wchodziły:
- 6 Samodzielna Brygada Strzelców - płk dypl. Klemens Rudnicki,
- 2 Brygada Czołgów[7] - (przybyła z Palestyny) - gen. bryg. Gustaw Paszkiewicz.
Szczegółowe OdB i obsada personalna 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty przedstawiała się następująco[8]:
- dowódca – gen. bryg. Michał Tokarzewski-Karaszewicz
- szef sztabu – mjr dypl. Antoni Bolesław Lewiński
- kwatermistrz - kpt. Jan Reichert
- szef służby zdrowia - ppłk Kazimierz Polkowski
- dowódca 2 Brygady Czołgów - gen. bryg. Gustaw Paszkiewicz
- zastępca dowódcy 2 Brygady Czołgów - ppłk dypl. Antoni Korczyński
- szef sztabu 2 BCz. - mjr dypl. Tadeusz Kolasiński
- dowódca 4 batalionu czołgów - mjr Stanisław Gliński
- dowódca 5 batalionu czołgów - mjr Kazimierz Zaorski
- dowódca 6 batalionu czołgów - mjr Henryk Świetlicki
- dowódca ośrodka wyszkolenia broni pancernej - mjr Stanisław Szostak
- dowódca 6 Samodzielnej Brygady Strzelców - płk dypl. Klemens Rudnicki
- zastępca dowódcy 6 Samodzielnej Brygady Strzelców - ppłk dypl. Zygmunt Szafranowski
- szef sztabu 6 SBStrz. - kpt. dypl. Aleksander Jedziniak
- dowódca 16 batalionu strzelców - mjr Włodzimierz Latawiec
- dowódca 17 batalionu strzelców - ppłk dypl. Andrzej Hytros
- dowódca 18 batalionu strzelców - ppłk dypl. Ludwik Domoń
- dowódca 6 pułku artylerii lekkiej - ppłk Czesław Obtułowicz
- dowódca 6 dywizjonu artylerii przeciwpancernej - kpt. Ludwik Zenon Offenkowski
- dowódca 6 dywizjonu artylerii przeciwlotniczej - kpt. Stanisław Małecki
- dowódca 6 samodzielnej kompanii saperów - mjr Stanisław Maculewicz
- dowódca 6 kompanii sanitarnej - kpt. dr Zenon Szemis
Z dniem 11 III 1943 rozwiązano dywizję, a jej brygada strzelców jako 6 Lwowska Brygada Piechoty weszła w skład 5 Kresowej Dywizji Piechoty.
2 Brygadę Czołgów usamodzielniono.
Osobne artykuły:Symbole dywizji
[edytuj | edytuj kod]Oznaka rozpoznawcza
Oznakę stanowił wizerunek lwa zaczerpnięty z herbu Lwowa, trzymający w przednich łapach koło zębate, wewnątrz którego umieszczono ramię pancerne z mieczem. Na tle tarczy przedzielonej skośnie w górnej połowie czerwonej, w dolnej niebieskiej, znajduje się biały wizerunek lwa. Krawędzie tarczy są obrębione białą nicią. Oznakę przejęła 6 Lwowska Brygada Piechoty[9]. Zatwierdzona w Dzienniku Rozkazów Naczelnego Wodza i Ministra Obrony Narodowej nr 1 poz.2 z 6 marca 1944 roku[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Biegański 1967 ↓, s. 230.
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 29.
- ↑ Franciszek Tyczkowski. W: Bogusław Szwedo: Zawsze w Pierwszej Lini. Kapelani odznaczeni Orderem Virtuti Militari 1914-1921,1939-1945. Warszawa: Rytm, 2004.
- ↑ Biegański 1990 ↓, s. 52-53.
- ↑ Błoński 1941 ↓, s. 88.
- ↑ Kryska-Karski, Barański i 13/1973 ↓, s. 61.
- ↑ W jej skład wszedł batalion czołgów powstały z 6 Batalionu Strzeleckiego „Dzieci Lwowskich”
- ↑ Polak 2004 ↓, s. 123-124.
- ↑ Murgrabia 1990 ↓, s. 110.
- ↑ Biegański 1967 ↓, s. 231.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990. ISBN 83-03-02923-1.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Tadeusz Błoński: Relacja z kampanii wrześniowej 1939 roku. [w:] Samodzielna Grupa Operacyjna „Narew”. Sztab. Sygn. B.I.13a [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1941. [dostęp 2017-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)].
- Jerzy Murgrabia: Symbole wojskowe Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07825-4.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Praca zbiorowa: Dywizja Lwów - Wspomnienia żołnierskie z Z.S.R.R. i Iraku - 1941-1943, Fundusz Wydawniczy Historii 6 Dywizji LWÓW, Jerozolima 1944, Reprint, Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa 1991, ISBN 83-01-09963-1.
- Praca zbiorowa: Polskie Siły Zbrojne w drugiej wojnie światowej, t. II, Kampanie na obczyźnie, cz. 2, Londyn : Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego 1975.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945. Zeszyt nr 13. Londyn: 1973.
- Michał Polak , Grot - Zeszyty Historyczne nr 18/19 2004.„Obsada dowództw Armii Polskiej na Wschodzie według stanu na 1 stycznia 1943 r.”, Leszno: Wydawnictwo Instytutu im. gen. Stefana „Grota” Roweckiego w Lesznie, 2004, ISSN 1509-9792 .