Przejdź do zawartości

11 Wołyński Batalion Strzelców

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
11 Wołyński Batalion Strzelców
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

12 października 1944

Rozformowanie

1947

Nazwa wyróżniająca

Wołyński

Dowódcy
Pierwszy

mjr Jan Dragan

Ostatni

mjr Włodzimierz Kraszkiewicz

Działania zbrojne
kampania włoska
Organizacja
Dyslokacja

Peschiera (II 1946)[1]

Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

4 Wołyńska BP

11 Wołyński Batalion Strzelców (11 bs) – pododdział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.

Formowanie i zmiany organizacyjne

[edytuj | edytuj kod]

11 Wołyński Batalion Strzelców został sformowany na podstawie rozkazu dowódcy 4 Wołyńskiej Brygady Piechoty z 12 października 1944 roku w miejscowości Porto Sant’Elpidio we Włoszech. Na stanowisko dowódcy batalionu został wyznaczony major Jan Dragan, dotychczasowy dowódca 13 bs, a jego zastępcą został kapitan Stanisław Jajęcki z 5 bckm.

Po zakończeniu walk, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, na przełomie lipca i sierpnia 1945 batalion wyznaczony został do pełnienia służby wartowniczej. Wszedł w skład Zgrupowania Brygadowego „Wołyń” Grupy „Straż” (Polish Guarg Group)[2]. Chronił obóz jeńców nr 14a. Obsada jednej zmiany wynosiła 150 żołnierzy[3]. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe i komunikacyjne w rejonie Peschiera[4].

Organizacja batalionu

[edytuj | edytuj kod]
  • dowództwo batalionu: 5 oficerów, 54 szeregowych
  • kompania dowodzenia (plutony: łączności, techniczno-gospodarczy) 5 oficerów, 91 szeregowych
  • kompania wsparcia (plutony: rozpoznawczy, moździerzy, pionierów, ckm, oddział/pluton ppanc.) 7 oficerów, 184 szeregowych
  • 4 kompanie strzelców 5 oficerów, 120 szeregowych

Łącznie 37 oficerów i 809 szeregowych[5]

Żołnierze batalionu

[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy batalionu
Zastępca dowódcy batalionu
  • kpt. Stanisław Gajęcki (od 12 X 1944)[7]

Odznaka pamiątkowa

[edytuj | edytuj kod]

Odznaka w kształcie kielicha kwiatu azalii przebitego bagnetem. Ostrze bagnetu skierowane ku górze. Na dole po prawej stronie rękojeści bagnetu liczba 11, oznaczająca numer batalionu. Kwiat azalii złocony, bagnet srebrzony. Fragmenty złocone i srebrzone; wymiary: 38 x 18 mm. Nakładana na patki koloru granatowego z żółtą wypustką[9].

Wykonywane w firmie: F.M. Lorioli, Milano – Roma. Zatwierdzone rozkazem dowódcy 2 Korpusu Nr 96, pkt. 563, z 27 sierpnia 1946.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939–1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
  • Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
  • 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1997. ISBN 83-87103-20-9.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 Zeszyt nr 15. Londyn: 1974.
  • Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty 1941–1945 Zarys dziejów. Fundusz Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012. ISBN 978-0-9559724-0-9.