Przejdź do zawartości

Lotus 102

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Lotus 103)
Lotus 102
Ilustracja
Kategoria

Formuła 1

Konstruktor

Lotus

Projektant

Frank Dernie
Enrique Scalabroni

Dane techniczne
Nadwozie

monocoque z włókna węglowego

Silnik

Lamborghini 3512 V12
Judd EV V8
Ford HB V10

Skrzynia biegów

Lotus, półautomatyczna, 6 biegów + wsteczny

Paliwo

BP

Opony

Goodyear

Historia
Debiut

Grand Prix Stanów Zjednoczonych 1990

Kierowcy

11. Derek Warwick
11. Mika Häkkinen
12. Martin Donnelly
12. Johnny Herbert
12. Julian Bailey
12. Michael Bartels

Używany

19901992

Wyścigi

36

Wygrane

0

Pole position

0

Najszybsze okrążenie

0

Lotus 101 Lotus 107

Lotus 102 – zaprojektowany przez Franka Derniego samochód Formuły 1, którym Team Lotus ścigał się w sezonach 19901992.

Lotus 102A

[edytuj | edytuj kod]

Lotus 102 był ewolucją modelu 101 i wziął udział w 37 Grand Prix. Używając jako podstawy właśnie modelu 101, Dernie umieścił w nim silnik Lamborghini V12, z którego w sezonie 1989 korzystały samochody Lola. Głównymi wadami tego silnika były rozmiar, waga i zużycie paliwa, miano jednak nadzieję, że jego moc zrekompensuje te niedostatki. Wielkość silnika oznaczała, że należało go umieścić w dolnej części nadwozia, które powinno być zaprojektowane do największych dopuszczalnych wymiarów w celu umieszczenia większych zbiorników paliwa. Ponadto ze względu na masę silnika każdy komponent samochodu musiał zostać dokładnie przebadany, czy nie da się zredukować jego masy.

Kierowców z poprzedniego sezonu, Nelsona Piqueta i Satoru Nakajimę, zastąpiono Derekiem Warwickiem i Martinem Donnellym. Byli oni wysocy, tak więc samochód musiał być wyższy, niż tego pożądali technicy.

Menadżer Lotusa, Rupert Mainwarring, zapowiadał, że w sezonie 1990 Lotus zdobędzie 40 punktów, jednakże kierowcy zdołali zdobyć zaledwie 3 punkty, co pozostało najgorszym wynikiem od sezonu 1958. W związku z tym Camel zaprzestał sponsorowania zespołu, ale w grudniu 1990 Peter Collins i Peter Wright stanęli na czele konsorcjum, które kupiło zespół. Mimo to nie zdołali oni pozyskać sponsorów. Z powodu potrzeby ograniczenia przez zespół kosztów w wyścigach nie wziął udziału zaprojektowany przez Derniego nowy model, 103, zamiast tego rozwijano model 102.

Lotus 102B

[edytuj | edytuj kod]

W stosunku do 102A, model 102B miał około 800 nowych części, nie różnił się jednakże znacznie od poprzednika.

Ciężkie silniki Lamborghini zastąpiono silnikami Judd V8. Zmienili się także kierowcy, którymi zostali Mika Häkkinen i Julian Bailey. Było oczywistym, że samochód nie będzie tak szybki, jak McLaren MP4/6 czy Williams FW14, co ujawniło się już w pierwszym wyścigu, o Grand Prix Stanów Zjednoczonych. Z powodu niezakwalifikowania się do wyścigu o Grand Prix Monako Bailey został zwolniony, a zastąpił go kierowca testowy, Johnny Herbert. Z powodu uczestnictwa w Formule 3000 Herbert nie mógł wziąć udziału w czterech wyścigach; zastąpił go w nich Michael Bartels, ale nie zdołał zakwalifikować się do żadnego z nich.

Lotus ponownie zakończył sezon, uzyskując 3 punkty.

Lotus 102C

[edytuj | edytuj kod]

Lotus 102C był modelem, który miały napędzać silniki Isuzu. Projekt ten jednak nigdy nie doszedł do skutku[1].

Lotus 102D

[edytuj | edytuj kod]

Z powodu opóźniającego się debiutu modelu 107, na początku sezonu 1992 ścigał się nadal model 102, oznaczony jako 102D. Model wyparł planowanego Lotusa 103 po tym, gdy Team Lotus został przejęty przez Horsta Schubela[1]. Podobny do 102B, posiadał silnik Forda.

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Pkt. Msc.
1990 Lotus Lamborghini G USA BRA SMR MCO CND MEX FRA GBR DEU HUN BEL ITA POR ESP JPN AUS 3 8
Wielka Brytania Derek Warwick NU NU 7 NU 6 10 11 NU 8 5 11 NU NU NU NU NU
Wielka Brytania Martin Donnelly NW NU 8 NU NU 8 12 NU NU 7 12 NU NU NW
Wielka Brytania Johnny Herbert NU NU
1991 Lotus Judd G USA BRA SMR MCO CND MEX FRA GBR DEU HUN BEL ITA POR ESP JPN AUS 3 10
Finlandia Mika Häkkinen 13 9 5 NU NU 9 NZ 12 NU 14 NU 14 14 NU NU 19
Wielka Brytania Julian Bailey NZ NZ 6 NZ
Wielka Brytania Johnny Herbert NZ 10 10 14 7 NU NU 11
Niemcy Michael Bartels NZ NZ NZ NZ
1992 Lotus Ford G ZAF MEX BRA ESP SMR MCO CND FRA GBR DEU HUN BEL ITA POR JPN AUS 13 5
Finlandia Mika Häkkinen 9 6 10 NU NZ
Wielka Brytania Johnny Herbert 6 7 NU NU

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Mattijs Diepraam, Uechtel, Rafael Reyna, Leo Breevoort: Grand Prix cars that never raced. autosport.com, 2010-03-02. [dostęp 2012-11-17]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]