Mika Häkkinen

Mika Häkkinen
	; Mika Häkkinen podczas rundy Deutsche Tourenwagen Masters na torze Norisring (2009)
Imię i nazwisko	Mika Pauli Häkkinen
Państwo	Finlandia
Data i miejsce urodzenia	28 września 1968 ; Vantaa
	Sukcesy
	1987: Skandynawska Formuła Ford 1600; 1988: Euro-seria Open Lotus; 1990: Brytyjska Formuła 3; 1998: Formuła 1; 1999: Formuła 1; 2000: Formuła 1
	Multimedia w Wikimedia Commons

Mika Pauli „Häkä” Häkkinen (ur. 28 września 1968 w Vantaa) – fiński kierowca wyścigowy, w latach 1991–2001 rywalizujący w mistrzostwach świata Formuły 1. Jest dwukrotnym mistrzem świata Formuły 1 w sezonach 1998 i 1999 i wicemistrzem w sezonie 2000. Nazywany jest Latającym Finem^[a].

Życiorys

Przed Formułą 1

Häkkinen ścigał się w seriach kartów w wieku pięciu lat. Wygrywał w regionalnych i narodowych mistrzostwach zanim przeszedł do pełnowymiarowych maszyn. Po zdobyciu mistrzostwa Brytyjskiej Formuły 3, dołączył do zespołu Lotus, startującego w Formule 1.

Kariera w Formule 1

Lotus (1991–1992)

1991

Swoją karierę w Formule 1 rozpoczął w sezonie 1991 w barwach zespołu Lotus. Jego debiut przypadł w pierwszym wyścigu sezonu Grand Prix Stanów Zjednoczonych, gdzie nie zdołał ukończyć wyścigu, gdyż na 59. okrążeniu w jego samochodzie zepsuł się silnik. Pierwsze punkty zdobywa podczas Grand Prix San Marino, gdzie zajął piąte miejsce, zdobywając dwa punkty do klasyfikacji. Były to jedyne punkty w tym sezonie. Ostatecznie w klasyfikacji mistrzostw zajął 16. miejsce.

1992

W sezonie 1992 Fin punktował już sześciokrotnie. Najwyżej w tym sezonie był czwarty podczas wyścigów w Niemczech i Belgii. Z 11 punktami sezon kończy na 8. miejscu.

McLaren (1993–2001)

1993

Do zespołu McLaren przeszedł na sezon 1993. Pierwotnie był kierowcą testowym, jednak po Grand Prix Włoch zastąpił słabo spisującego się Michaela Andrettiego. W sezonie 1993 wystąpił w trzech ostatnich eliminacjach. Podczas swojego pierwszego wyścigu kwalifikując się przed Ayrtonem Senną na trzeciej pozycji, wyścigu jednak nie ukończył, jednak w kolejnej eliminacji Grand Prix Japonii zdobył pierwsze podium zajmując trzecie miejsce, nie ukończył również ostatniego wyścigu sezonu Grand Prix Australii. Z czterema punktami za trzecie miejsce w Japonii sezon kończy na 15. miejscu.

1994

Po odejściu do zespołu Williams trzykrotnego mistrza świata Ayrtona Senny partnerem zespołowymi Häkkinena został Martin Brundle. W tymże sezonie McLaren używał silników francuskiego producenta Peugeot. W tymże sezonie Fin zaczął regularnie stawać na podium wyścigów. Raz był drugi i pięciokrotnie trzeci. Ostatecznie sezon kończy dobrym czwartym miejscem.

1995

W sezonie 1995 McLaren zmienił dostawce silników. Został nim Mercedes. W tymże sezonie drugim kierowcą McLarena został Mark Blundell. W tymże sezonie Mika tylko dwa razy staje na podium (drugie miejsca we Włoszech i Japonii) i nie zdołał ukończyć aż 9 wyścigów. Podczas testów przed Grand Prix Australii w 1995 roku uległ poważnemu wypadkowi i omal nie stracił życia. W śpiączce został przewieziony do szpitala, na drugi dzień odzyskał przytomność i okazało się, że nie doszło do żadnych komplikacji. W wyniku wypadku nie wystartował w ostatnim wyścigu sezonu. W ostateczności Häkkinen sezon kończy na 7. miejscu.

1996

Sezon 1996 przynosi kolejną zmianę w składzie kierowców McLarena gdyż nowym partnerem Fina z zespołu został David Coulthard, który był jego zespołowym partnerem do końca kariery Häkkinena w Formule 1. W tymże sezonie Häkkinen czterokrotnie zajmuje trzecie miejsca co zaowocowało piątym miejscem na koniec sezonu z dorobkiem 31 punktów.

1997

W sezonie 1997 McLaren zmienił sponsora. Po zakończeniu współpracy z firmą Philip Morris (właściciela marki Marlboro) zespół zaczęła sponsorować firma Imperial Tobacco promując markę West, jednocześnie zmieniono malowanie bolidów na srebrne barwy Mercedesa. W tymże sezonie Fin odnosi pierwsze duże sukcesy. W tym roku ustanawia swoje pierwsze najszybsze okrążenie podczas Grand Prix Włoch, zdobywa pierwsze pole position w Grand Prix Luksemburga i na koniec sezonu odniósł pierwsze zwycięstwo, wtedy wygrał Grand Prix Europy. Oprócz tego dwukrotnie zajął trzecie miejsce w Australii i Niemczech i nie ukończył jednocześnie siedmiu wyścigów. Sezon kończy na 6. miejscu z dorobkiem 27 punktów.

1998

Sezon 1998 był dla Häkkinena jak i dla jego zespołu przełomowy. Do zespołu trafił znany projektant Formuły 1 Adrian Newey, który przyczynił się do sukcesów Williamsa. Zaprojektował on bolid MP4/13, który okazał się najszybszym samochodem w stawce. Häkkinen zaczął sezon od dwóch zwycięstw w Australii i Brazylii. Kolejny wyścig sezonu wygrywa kierowca Ferrari Michael Schumacher i to z nim Fin rywalizował o tytuł mistrzowski w sezonie. Potem wygrywa wyścigi w Hiszpanii i Monako. Później trzy kolejne wyścigi wygrywa Schumacher, zaś później Häkkinen wygrywa dwa kolejne wyścigi w Austrii i Niemczech. Po Grand Prix Włoch wygranym przez Michaela Schumachera dwaj najwięksi pretendenci do tytułu mieli tę samą liczbę punktów. Jednak Mika wygrał dwa ostatnie wyścigi, dzięki czemu został mistrzem świata Formuły 1 z dorobkiem 100 punktów. Oprócz ośmiu zwycięstw, dziewięć razy zdobył pole position, sześć razy ustanawiał najszybsze okrążenie. Jedenaście razy stanął na podium i nie ukończył zaledwie trzech wyścigów, a dzięki dobrej jeździe Davida Coultharda, który był trzeci w końcowej klasyfikacji McLaren wywalczył mistrzostwo świata konstruktorów.

W 1998 roku Häkkinen został najlepszym sportowcem roku w Finlandii.

1999

Sezon 1999 był trudniejszy w wykonaniu Fina. Już w pierwszym wyścig sezonu Grand Prix Australii w jego McLarenie zawiodła przepustnica przez co nie ukończył wyścigu. Później odnosi zwycięstwo w kolejnym wyścigu w Brazylii, jednak kolejny wyścig w San Marino zakończył się dla niego na 17. okrążeniu z powodu poślizgu. Później czterokrotnie staje na podium odnosząc dwa zwycięstwa w Hiszpanii i Kanadzie. Nie ukończył Grand Prix Wielkiej Brytanii, gdyż wypadło koło w jego samochodzie. W tym wyścigu w wyniku wypadku kontuzji doznał jego największy rywal w walce o tytuł Michael Schumacher przez co nie wystąpił w sześciu kolejnych wyścigach i przekreślił tym samym szansę na tytuł, w związku z tym w walce o mistrzowski tytuł przyszło się mierzyć z innym kierowcą Ferrari Eddiem Irvine’em, który jeździł dobrze i konsekwentnie, zaś w tym czasie Mika wygrywa Grand Prix Węgier. Po zwycięstwie Brytyjczyka w Grand Prix Malezji dzięki pomocy powracającego po rekonwalescencji Schumachera Häkkinen stracił prowadzenie na rzecz Irvine’a. Jednak Fin odnosi zwycięstwo w ostatnim wyścigu w Japonii co przy trzecim miejscu Eddiego Irvine’a dało drugi tytuł mistrza świata kierowców z dorobkiem 76 punktów i z dwoma punktami przewagi nad Brytyjczykiem. Jednak McLaren stracił tytuł mistrzowski w klasyfikacji konstruktorów na rzecz Ferrari.

2000

Do sezonu 2000 Mika przystąpił z nadziejami na trzeci z rzędu tytuł mistrza świata. Jednak początek sezonu był pechowy, gdyż nie ukończył z powodu awarii samochodu dwóch pierwszych wyścigów, a początek sezonu zdominował Michael Schumacher wygrywając trzy z czterech pierwszych wyścigów sezonu i po Grand Prix Wielkiej Brytanii Häkkinen tracił do Niemca 22 punkty. Potem Fin wygrał Grand Prix Hiszpanii jednak Schumacher był w dalszym ciągu bezkonkurencyjny. Później jednak w połowie sezonu Michael nie ukończył trzech wyścigów co wykorzystał Häkkinen wygrywając trzy z pięciu wyścigów i po Grand Prix Węgier objął prowadzenie w mistrzostwach. Jednak później znów zaczął dominować Schumacher. Z powodu awarii silnika nie ukończył Grand Prix Stanów Zjednoczonych przez co stracił prowadzenie w mistrzostwach na rzecz Niemca. Ostatecznie Häkkinen utracił szanse na obronę tytułu w Grand Prix Japonii, gdzie zajął drugie miejsce za Schumacherem, dzięki czemu Niemiec zapewnił na jeden wyścig przed końcem sezonu mistrzowski tytuł. Ostatecznie sezon kończy z wicemistrzostwem z dorobkiem 89 punktów, ze stratą 19 punktów do Michaela Schumachera.

W przeprowadzonej w 2000 roku ankiecie czytelników niemieckiego magazynu sportowego Häkkinen, zdobywając 35% głosów, został wskazany jako najbardziej lubiany kierowca. W tej samej ankiecie Michael Schumacher uzyskał 25% głosów.

2001

Sezon 2001 okazał się ostatnim dla Häkkinena. W tym sezonie nie potrafił już nawiązać walki o tytuł mistrzowski i wygrał już tylko dwa wyścigi w sezonie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Nie zdołał ukończyć siedmiu wyścigów i ukończył sezon na 5. pozycji z dorobkiem 37 punktów.

Na trzy wyścigi przed końcem sezonu 2001 ogłosił, że zamierza zrobić roczną przerwę od startów, jednak w lipcu 2002 roku ogłosił, że definitywnie kończy karierę w Formule 1. Jego miejsce w zespole zajął inny Fin, Kimi Räikkönen.

W latach 1991–2001 wystąpił w 162 wyścigach Grand Prix Formuły 1, 51 razy stając na podium, w tym 20 na jego najwyższym stopniu. Ponadto 26 razy zdobył pole position i 25 razy ustanawiał najszybsze okrążenia. Zdobył w swojej karierze łącznie 420 punktów.

Po odejściu z Formuły 1

DTM

Od roku 2005 startował w niemieckiej serii samochodów turystycznych (DTM), w samochodach marki Mercedes-Benz. W swoim debiutanckim wyścigu zajął 8 pozycję, a w trzecim wywalczył pole position i wygrał wyścig.

Starty w DTM zakończył z końcem sezonu 2007 i zakończył karierę kierowcy wyścigowego.

Możliwości powrotu do F1

Po zakończeniu kariery w Formule 1 wielokrotnie pojawiały się doniesienia o powrocie Häkkinena. Fin łączony był z posadą w zespole Williams w sezonie 2004, w którym miałby zastąpić Montoyę przechodzącego do McLarena^[1]. Rok później wiązany był z posadą w zespole BMW Sauber^[2].

Pod koniec sezonu 2006 wiązano go ponownie z McLarenem. Magazyn Autosport donosił o testach w symulatorze, które Häkkinen przeprowadzał w listopadzie. Spekulacje ukróciło ogłoszenie Lewisa Hamiltona kierowcą zespołu. Mika był jednak ciągle wiązany z inną rolą w zespole.

Ostatecznie Häkkinen powrócił za kierownicę samochodu Formuły 1 podczas testów na torze Circuit de Catalunya 30 listopada 2006 roku – poprowadził McLarena MP4-21. Przejechał 79 okrążeń, ale jego najlepszy czas był o 3 sekundy gorszy od czasów regularnych kierowców.

Wyniki

Formuła 1

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie
Oznaczenie	Wyjaśnienie
Złoty	Zwycięzca lub mistrzostwo
Srebrny	2. miejsce lub wicemistrzostwo
Brązowy	3. miejsce lub II wicemistrzostwo
Zielony	Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
Niebieski	Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
Czerwony	Nie zakwalifikował się (NZ)
Czerwony	Nie prekwalifikował się (NPK)
Różowy	Nie ukończył (NU)
Różowy	Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
Czarny	Zdyskwalifikowany (DK)
Czarny	Wykluczony (WYK/EX)
Biały	Nie wystartował (NW)
	Kontuzjowany (K/INJ)
	Wyścig odwołany (OD/C)
Bez koloru	Został wycofany (WYC/WD)
	Nie przybył (NP/DNA)
	Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
	Nie został zgłoszony (–)
Pogrubienie	Start z pole position
Kursywa	Najszybsze okrążenie wyścigu
†	Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
*	Sezon w trakcie
^1/2/3	Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
Lista systemów punktacji Formuły 1

Sezon	Zespół	Samochód	Pozycje startowe / w wyścigach
Sezon	Zespół	Silnik	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	21
1991
	Team Lotus Judd	Lotus 102B	13	22	25	26	24	24	993NZ	25	23	26	24	25	26	21	21	25
	Team Lotus Judd	Judd 3.6 V8	989NU	09	05	989NU	989NU	09	995-	12	989NU	14	989NU	14	14	989NU	989NU	19
1992
	Team Lotus Ford	Lotus 102D/107	21	18	24	21	993NZ	14	10	11	09	13	16	08	11	07	07	10
	Team Lotus Ford	Ford HB 3.5 V8	09	06	10	989NU	995-	989NU	989NU	04	06	989NU	04	06	989NU	05	989NU	07
1993
	Marlboro McLaren Ford	McLaren MP4-8	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	03	03	05
	Marlboro McLaren Ford	Ford HB 3.5 V8	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	995-	989NU	03	989NU
1994
	Marlboro McLaren Peugeot	McLaren MP4-9	08	04	08	02	03	07	09	05	08	995-	08	07	04	09	08	04
	Marlboro McLaren Peugeot	Peugeot A6 3.5 V10	989NU	989NU	03	989NU	989NU	989NU	989NU	03	989NU	995-	02	03	03	03	07	12
1995
	Marlboro McLaren Mercedes	McLaren MP4-10/B/C	07	05	06	09	06	07	08	08	07	05	03	07	13	09	995-	03	24
	Marlboro McLaren Mercedes	Mercedes FO 110 3.0 V10	04	989NU	05	989NU	989NU	989NU	07	989NU	989NU	989NU	989NU	02	989NU	08	995-	02	992NW
1996
	Marlboro McLaren Mercedes	McLaren MP4-11/11B	05	07	08	09	11	08	10	06	05	04	04	07	06	04	07	05
	Marlboro McLaren Mercedes	Mercedes FO 110 3.0 V10	05	04	989NU	08	08	06	05	05	05	03	989NU	04	03	03	989NU	03
1997
	West McLaren Mercedes	McLaren MP4-12	06	04	17	08	08	05	09	10	03	03	04	05	05	02	01	04	05
	West McLaren Mercedes	Mercedes FO 110E/F 3.0 V10	03	04	05	06	989NU	07	989NU	989NU	989NU	03	989NU	991DK	09	989NU	989NU	04	01
1998
	West McLaren Mercedes	McLaren MP4-13	01	01	03	02	01	01	02	01	01	03	01	01	01	03	03	02
	West McLaren Mercedes	Mercedes FO 110G	01	01	02	989NU	01	01	989NU	03	02	01	01	06	989NU	04	01	01
1999
	West McLaren Mercedes	McLaren MP4-14	01	01	01	01	01	02	14	01	01	01	01	01	01	03	04	02
	West McLaren Mercedes	Mercedes FO110H 3.0 V10	989NU	01	989NU	03	01	01	02	989NU	03	989NU	01	02	989NU	05	03	01
2000
	West McLaren Mercedes	McLaren MP4-15	01	01	01	03	02	03	05	04	04	01	04	03	01	03	03	02	02
	West McLaren Mercedes	Mercedes FO110J 3.0 V10	989NU	989NU	02	02	01	02	06	04	02	01	02	01	01	02	989NU	02	04
2001
	West McLaren Mercedes	McLaren MP4-16	03	04	03	02	02	08	03	08	06	04	02	03	06	07	07	04	05
	West McLaren Mercedes	Mercedes FO110K 3.0 V10	989NU	06	989NU	04	09	989NU	989NU	03	06	989NU	01	989NU	05	04	989NU	01	04

DTM

2007: 8. pozycja, 22 punkty, dwie wygrane, AMG-Mercedes C-Klasse
2006: 6. pozycja, 25 punktów, AMG-Mercedes C-Klasse
2005: 5. pozycja, 30 punktów, wygrana na torze Spa-Francorchamps, AMG-Mercedes C-Klasse

Życie prywatne

Mika Häkkinen jest synem Harriego, prezentera radiowego i dorywczo kierowcy taksówki oraz Aili Häkkinen, która pracowała jako sekretarka. Ma siostrę Ninę, która prowadziła internetową stronę fanów brata, aż do jej zamknięcia w 1998 roku. Häkkinen był żonaty z Erją Honkanen. Razem mają dwójkę dzieci: syna Hugo Ronana (ur. 11 grudnia 2000) i córkę Ainę Julię (ur. 12 maja 2005). Od 1991 roku mieszka w Monte Carlo, ma również domy we Francji i Finlandii. Na początku 2008 roku media podały, że Mika i Erja złożyli dokumenty o rozwód. 30 listopada 2010 roku urodziło się trzecie dziecko kierowcy, córka Ella, której matką jest dziewczyna kierowcy, Markéta Kromatová.

Uwagi

↑ Przydomek ten noszą najwybitniejsi fińscy sportowcy w historii.

Przypisy

↑ Marek Roczniak: Hakkinen dementuje plotki dotyczące negocjacji z BMW. f1wm.pl, 2004-05-27. [dostęp 2011-06-09]. (pol.).
↑ Marek Roczniak: Mika Hakkinen wraca do Formuły Jeden?. f1wm.pl, 2005-08-09. [dostęp 2011-06-20]. (pol.).

[1] Przydomek ten noszą najwybitniejsi fińscy sportowcy w historii.

[2] Marek Roczniak: Hakkinen dementuje plotki dotyczące negocjacji z BMW. f1wm.pl, 2004-05-27. [dostęp 2011-06-09]. (pol.).

[3] Marek Roczniak: Mika Hakkinen wraca do Formuły Jeden?. f1wm.pl, 2005-08-09. [dostęp 2011-06-20]. (pol.).

[a]

[1]

[2]