Przejdź do zawartości

Tachikawa Ki-55

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tachikawa Ki-55
Ilustracja
Tachikawa Ki-55
Dane podstawowe
Państwo

 Japonia

Producent

Tachikawa Aircraft Company Limited

Typ

samolot szkolno-treningowy

Konstrukcja

dolnopłat o konstrukcji metalowej

Załoga

2

Historia
Data oblotu

wrzesień 1939

Lata produkcji

1939–1943

Wycofanie ze służby

1945 (Japonia)

Liczba egz.

1389

Dane techniczne
Napęd

silnik gwiazdowy Hitachi Ha-13a

Moc

510 KM

Wymiary
Rozpiętość

11,80 m

Długość

8,00 m

Wysokość

3,64 m

Powierzchnia nośna

20,0 m²

Masa
Własna

1292 kg

Startowa

1721 kg

Osiągi
Prędkość maks.

349 km/h

Prędkość przelotowa

235 km/h

Pułap praktyczny

8200 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x karabin maszynowy 7,7 mm
Użytkownicy
Cesarska Armia Japonii, Tajskie Siły Lotnicze, Indonezyjskie Siły Powietrzne, Siły Powietrzne Republiki Chińskiej, Siły Powietrzne Republiki Korei

Tachikawa Ki-55 – japoński samolot szkolenia zaawansowanego z okresu II wojny światowej. Ki-55 nie był konstrukcją oryginalną, ale jedynie nieco zmodyfikowanym samolotem towarzyszącym Tachikawa Ki-36. Pod koniec wojny używany był także do ataków samobójczych. W czasie wojny nosił amerykańskie oznaczenie kodowe Ida.

Tło historyczne

[edytuj | edytuj kod]

W 1938 na służbę w wojskach lotniczych Cesarskiej Japońskiej Armii wszedł samolot towarzyszący Tachikawa Ki-36[1]. Znakomite właściwości pilotażowe i dobre osiągi tego samolotu sprawiały, że był on dobrym kandydatem na samolot szkolenia zaawansowanego[2]. Adaptacja Ki-36 do roli samolotu szkoleniowego była bardzo prosta, usunięto z niego tylko całe niepotrzebne do celów szkoleniowych wyposażenie, z dołu kadłuba usunięto okienka obserwacyjne, zdjęto także owiewki niechowanego podwozia oraz usunięto tylny karabin maszynowy obserwatora[2].

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Tachikawa Ki-55 był jednosilnikowym, dwuosobowym dolnopłatem używanym do szkolenia zaawansowanego[3]. Konstrukcja samolotu była metalowa, kryta płótnem i blachą metalową[3]. Załoga, uczeń i instruktor, siedziała z zamkniętej kabinie w układzie tandem[3].

Samolot był napędzany 9-cylindrowym, chłodzonym powietrzem silnikiem gwiazdowym typu Hitachi Ha-13a o mocy 510 KM przy starcie (470 KM na wysokości 1700 m) z dwupłatowym, drewnianym śmigłem[3].

Samolot mierzył 8 metrów długości i 3,64 metrów wysokości, rozpiętość skrzydeł wynosiła 11,8 metrów, a ich powierzchnia 20 metrów kwadratowych[3]. Masa własna samolotu wynosiła 1292 kg, masa startowa wynosiła 1721 kg[3].

Prędkość maksymalna wynosiła 349 km/h na wysokości 2200 metrów, a prędkość przelotowa 235 km/h[3]. Pułap operacyjny wynosił 8200 metrów, a zasięg do 1060 kilometrów[3].

Uzbrojenie stanowił pojedynczy karabin maszynowy Typ 89 kalibru 7,7 mm umieszczony w owiewce silnika[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Prototyp samolotu został ukończony we wrześniu 1939[4]. Łącznie z prototypem wyprodukowano 1389 samolotów tego typu, z czego 1078 w zakładach Tachikawa Hikoki i 501 w zakładach Kawasaki Kokuki[4]:

  • 1077 egzemplarzy w fabryce Tachikawa, październik 1939 - kwiecień 1943 i listopad 1943 - grudzień 1943,
  • 251 egzemplarzy w fabryce Kawasaki w Gifu, luty 1941 - marzec 1943,
  • 60 egzemplarzy w fabryce Kawasaki w Akashi, wrzesień 1941 - listopad 1942.

Tachikawa Ki-55 używane były jako samoloty szkolenia zaawansowanego zarówno w szkołach lotniczych Armii, jak i cywilnych szkolących pilotów Armii[2]. W ramach normalnego szkolenia większość pilotów Armii otrzymywało skrzydełka pilota po udanym locie solowym na Ki-55[2]. Samoloty używane były też jako samoloty szkoleniowe przez siły lotnicze marionetkowych państw azjatyckich pozostających pod wpływami japońskimi[2]. W czasie wojny zarówno Ki-36, jak i Ki-55 nosiły amerykańskie oznaczenie kodowe Ida[3].

Po zakończeniu wojny zdobyczne Ki-55 używane były przez lotnictwo Chińskiej Republiki Ludowej[5].

Użycie bojowe

[edytuj | edytuj kod]
Ki-36 w Royal Thai Air Force Museum

Pod koniec wojny Ki-55 używane były do ataków samobójczych przez jednostki kamikaze[3][6]. Do tej roli były uzbrajane w 250- lub 500-kilogramową bombę przenoszoną wewnątrz kadłuba[3].

Po zakończeniu wojny trzy porzucone na Jawie maszyny tego typu używane były przez Indonezyjczyków przeciwko Holendrom w czasie rewolucji indonezyjskiej[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 250.
  2. a b c d e f René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 252.
  3. a b c d e f g h i j k l René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 253.
  4. a b René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 254.
  5. Xiaoming Zhang: Red Wings over the Yalu. s. 26.
  6. Robin L. Rielly: Kamikazes, Corsairs And Picket Ships. s. 359.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
  • Robin L. Rielly: Kamikazes, Corsairs And Picket Ships : Okinawa 194. Havertown, Pa. ; Newbury: Casemate, 2008. ISBN 978-1-935149-41-5.
  • Xiaoming Zhang: Red Wings over the Yalu: China, the Soviet Union, and the Air Way in Korea (Texas Am University Military History). Texas AM University Press. ISBN 978-1-58544-340-6.