Przejdź do zawartości

Jacek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
-autobiografia
Linia 65: Linia 65:
* [[Jacek Komuda]] (ur. 1972), polski pisarz
* [[Jacek Komuda]] (ur. 1972), polski pisarz
* [[Jacek Kościelniak]] (ur. 1963), polski ekonomista i działacz polityczny
* [[Jacek Kościelniak]] (ur. 1963), polski ekonomista i działacz polityczny
* [[Jacek Kotarbiński]] (ur. 1967), polski ekonomista, ekspert [[marketing]]u i zarządzania marką
* [[Jacek Kowalczyk (piłkarz)|Jacek Kowalczyk]] (ur. 1981), polski piłkarz
* [[Jacek Kowalczyk (piłkarz)|Jacek Kowalczyk]] (ur. 1981), polski piłkarz
* [[Jacek Kowalski]] (ur. 1964), polski bard, poeta i tłumacz
* [[Jacek Kowalski]] (ur. 1964), polski bard, poeta i tłumacz

Wersja z 20:07, 28 kwi 2020

Jacek, Jacenty – imię męskie greckiego pochodzenia (gr. Ὑάκινθος Hyakinthos, hiacynt[1]), od zlatynizowanej formy imienia Hiacynt (łac. Hyacinthus)[2].

Odpowiednikami tego imienia w innych krajach są hiszpański i portugalski „Jacinto”, włoski „Giacinto”, oraz węgierski „Jácint”.

Według mitologii imię to nosił Hiacynt (Hyakintos), syn Amyklasa i Diomede. Zazdrosny Zefir skierował na niego dysk rzucony przez Apollina, którego Hiacynt był ulubieńcem. W miejscu zroszonym krwią zabitego Hiacynta wyrosły kwiaty, nazwane jego imieniem. Imię to nosili antyczni Grecy, a później chrześcijanie. Do Polski trafiło w formie „Jacenty”, zdrobniale „Jacek”. W Polsce notowane od XII w. (św. Jacek Odrowąż), popularne imię od XVII w. do czasów obecnych[3].

Jacek imieniny obchodzi: 10 lutego, 16 marca, 3 lipca, 4 lipca, 17 lipca, 26 lipca, 17 sierpnia i 11 września.

Odpowiedniki w innych językach

  • esperanto: Jakvo[4]

Niektóre osoby noszące imię Jacek

Przypisy

  1. H.G. Liddell, R. Scott, A Greek-English Lexicon, Oxford 1996, str. 1840
  2. Jacek. na DEON.pl z inicjatywy SJ i Wydawnictwa WAM. [dostęp 2012-02-28].
  3. Hiacynt. na DEON.pl. [dostęp 2012-02-28].
  4. Kazimierz Tymiński: Mały słownik POLSKO-ESPERANCKI. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 430. ISBN 83-214-0326-3.