Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Spanje 1984

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1984
Circuito Permanente del Jarama
Officiële naam XXXIV Gran Premio de España de motociclismo
Land Vlag van Spanje Spanje
Datum 6 mei 1984
Organisator RACE/FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Frankrijk Raymond Roche
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje Carlos Cardús
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Maurizio Vitali
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Zwitserland Hans Müller
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Duitsland Hubert Abold
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Nederland Henk van Kessel
Derde Vlag van Zwitserland Hans Müller

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1984 was de derde race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1984. De races werden verreden op 6 mei 1984 op het Circuito Permanente del Jarama nabij Madrid.

Algemeen

[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen van de Spaanse Grand Prix werden gehinderd door regen, maar tijdens de racedag was het droog, hoewel de 80cc-klasse nog op een halfnatte baan reed. Twee favorieten ontbraken door blessures: Freddie Spencer en Ricardo Tormo.

500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Spanning aan de kop van de 500cc-race in Spanje was er geen moment, nadat de snel gestarte Ron Haslam meteen werd gepasseerd door Eddie Lawson die vervolgens met groot gemak wegliep van iedereen. Haslam moest ook het hoofd buigen voor zijn stalgenoten Randy Mamola en Raymond Roche, die ook op het podium kwamen. In het achterveld werd wel gevochten, vooral door Boet van Dulmen, die zijn snelle start tenietgedaan zag worden toen hij moest uitwijken voor de vallende Massimo Broccoli en na de eerste ronde slechts als 18e doorkwam. Van Dulmen vocht zich terug tot bij het groepje Roth / Reiner / Sheene, was wat handiger in het passeren van achterblijvers en werd uiteindelijk vijfde.

De training
Voor de tweede keer in drie wedstrijden kon Freddie Spencer door blessures niet starten. Zo zou Eddie Lawson steeds verder kunnen uitlopen in het klassement en velen verwachtten dat de viercilinder Honda NSR 500 naar Randy Mamola zou gaan. In het Motor home van teammanager Erv Kanemoto vond een lang gesprek plaats met Mamola, technisch leider Oguma en enkele technici, waarna besloten werd dat de NSR 500 in de vrachtauto zou blijven staan. Mamola had zijn eigen fabrieks-Honda NS 500 moeten kopen en kon er in Spanje zijn eerste race mee rijden. Om zoveel mogelijk tegenstand aan Lawson te bieden kreeg Raymond Roche opnieuw een 1984 fabrieks-HRC-driecilindermotor om in zijn eigen frame te monteren. Opmerkelijk was dat privérijder Roche én Honda-debutant Mamola zich vóór Ron Haslam wisten te kwalificeren. Haslam was de enige échte Honda-fabriekscoureur, nu ook Takazumi Katayama nog in de lappenmand zat. Al na de eerste training lieten Franco Uncini en Sergio Pellandini hun Suzuki-motoren vervangen en dat hielp, want Uncini reed meteen de vierde tijd.
1. Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1:30.25
2. Raymond Roche HRC-Honda 1:30.95
3. Randy Mamola HRC-Honda 1:31.38
4. Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 1:31.82
5. Ron Haslam HRC-Honda 1:31.99
6. Reinhold Roth Fath-Honda 1:32.35
7. Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 1:32.42
8. Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 1:32.43
9. Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 1:32.74
10. Christian le Liard Chevallier-ELF-Honda 1:33.23

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 37 57:05.350 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 37 +17.630 3 12
3 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda 37 +38.560 2 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 37 +50.190 5 8
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 37 +54.580 12 6
6 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda 37 +55.490 13 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 37 +57.880 7 4
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 37 +58.810 6 3
9 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 37 +1:17.750 24 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 36 +1 ronde 14 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Honda 36 +1 ronde 17
12 Vlag van Italië Attilio Riondato Suzuki 36 +1 ronde 26
13 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda 36 +1 ronde 29
14 Vlag van Oostenrijk Klaus Klein Suzuki 35 +2 ronden 19
15 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki 35 +2 ronden 20
16 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 35 +2 ronden 31
17 Vlag van Italië Marco Papa Honda 35 +2 ronden 22
18 Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda 34 +3 ronden 30
19 Vlag van Spanje José Maria Parra Suzuki 33 +4 ronden 33
20 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Brett Hudson Yamaha 31 +6 ronden 28

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 35 18
Vlag van Frankrijk Claude Arciero Honda 33 32
Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki 21 23
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 21 Gaskabel 4
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 17 Voorvork 16
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda 15 10
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 7 Opgave 21
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Yamaha 5 27
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 3 Val 25
Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki 2 15
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda 0 Val[1] 8
Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 0 Val[1] 11

Niet gestart

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Virginio Ferrari Marboro-Yamaha Blessure[2] 9

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Blessure[3]
Vlag van Australië Wayne Gardner Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki
Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda Blessure[4]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Honda
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki
Vlag van Italië Armando Errico Suzuki
Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 42
2 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda /
Honda		 32
3 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 15
4 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 13
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 12
8 Vlag van Australië Wayne Gardner Honda 8
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda
10 Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 6
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki

250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Jean-François Baldé startte het snelste in Jarama, maar was drie bochten later al gepasseerd door Jacques Cornu en Iván Palazzese. Die laatste reed vijf ronden aan de leiding, tot zijn achterwiel bij het uitkomen van Varzi wegbrak en hij naast zijn Yamaha hing. Bijna wist hij de machine voor de volgende bocht, Le Mans, onder controle te krijgen, maar hij kwam in het zand naast de baan terecht en moest zijn machine wel neerleggen om niet in de vangrail te klappen. Carlos Cardús kwam even op kop, maar viel meteen terug met een technisch probleem en er ontstond een nieuwe kopgroep met Christian Sarron, Alan Carter en Donnie McLeod. Even later voegden Sito Pons en Toni Mang zich bij deze groep en stootten meteen door naar voren, met Mang aan de leiding voor Pons. In de 19e ronde nam Pons de leiding om ze niet meer af te staan. Mang verloor motorvermogen en viel terug, waardoor Sarron tweede werd en Carlos Lavado derde.

De training
Carlos Cardús had zich in de GP van Zuid-Afrika niet gekwalificeerd en was in de GP des Nations uitgevallen, maar met een nieuwe Rotax-motor pakte hij in zijn thuisrace poleposition. Ook Jean-François Baldé wist zijn Pernod redelijk te kwalificeren met de vijfde startplaats. Tijdens deze training verscheen voor het eerst de nieuwe Honda RS 250 R, die werd bestuurd door Luis Miguel Reyes, Michel Siméon, Jean-Louis Guignabodet en Roland Freymond. Geen van deze coureurs wist zich met de Honda te kwalificeren, hoewel Reyes dat men zijn JJ Cobas wel nog deed. Freymond liet zijn machine wegen en constateerde dat deze 101 kg woog, terwijl de fabriek 96 kg opgaf. Freymond twijfelde daarna ook aan het opgegeven vermogen van 69 pk.
1. Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1:33.79
2. Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1:33.97
3. Martin Wimmer Yamaha 1:34.03
4. Christian Sarron Sonauto-Yamaha 1:34.18
5. Jean-François Baldé Pernod 1:34.21
6. Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 1:34.22
7. Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 1:34.45
8. Donnie McLeod Yamaha 1:34.45
9. Iván Palazzese Venemotos-Yamaha 1:34.50
10. Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 1:34.53

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 49:02.990 13 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha +2.770 4 12
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha +3.150 2 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha +3.310 6 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod +3.870 5 6
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha +9.070 10 5
7 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha +10.300 19 4
8 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod +25.300 14 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Chevallier-Yamaha +25.600 18 2
10 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha +26.750 7 1
11 Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha +44.730 11
12 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax +45.980 15
13 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha +46.380 3
14 Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha +50.640 12
15 Vlag van Italië Loris Reggiani Kawasaki +51.270 25
16 Vlag van Frankrijk Gabriel Gabria Yamaha +1:04.440 21
17 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha +1:15.480 26
18 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha +1:16.420 22
19 Vlag van België Richard Hubin Yamaha +1:16.680 20
20 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Beko +1:24.510 24
21 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha +1 ronde 31
22 Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson MBA +1 ronde 33
23 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax +1 ronde 36
24 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1 ronde 29
25 Vlag van Spanje Juan Garriga Yamaha +2 ronden 34

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1
Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax 20
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha 17
Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Fath-Yamaha 27
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 30
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha 8
Vlag van Spanje Ángel Nieto JJ Cobas-Rotax 32
Vlag van België René Delaby Yamaha 28
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha Val[5] 9
Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Yamaha Val 16
Vlag van Verenigde Staten David Floyd Busby Rotax 35

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax
Vlag van Duitsland Harald Eckl Rotax
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha Blessure[6]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 25
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 24
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 15
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 12
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha
7 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 11
Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha
9 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 10
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Chevallier-Yamaha

125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Op de nog vochtige baan in Jarama startte Lucio Pietroniro sterk: hij leidde even voor Henk van Kessel, maar toen Pietroniro viel moest van Kessel remmen en hij viel ver terug. Zo reed Ezio Gianola de eerste vier ronden aan de leiding, even gevolgd door Maurizio Vitali, die echter in de tweede ronde viel. In de vijfde ronde nam Eugenio Lazzarini de leiding over, terwijl zijn teamgenoot Ángel Nieto na een slechte start bezig was aan een inhaalrace. Tegen het einde van de race sloot Nieto aan bij Lazzarini en begon de gebruikelijke show, waarin beiden om de leiding leken te vechten maar waarvan de uitkomst vanaf het begin duidelijk was. Door dit schijngevecht verloren ze wel tijd en kon Hans Müller nog tamelijk dichtbij komen. Twee ronden voor het einde greep Nieto definitief de leiding maar hij hield het spannend door slechts 0,18 seconde voor zijn teamgenoot te finishen.

De training
Maurizio Vitali begon met zijn productie-MBA toch wel een luis in de pels van Garelli te worden, nu hij op poleposition kwam te staan. Henk van Kessel kwalificeerde zich als zesde, maar verklaarde zelf dat de tijdwaarnemers een fout hadden gemaakt. Volgens de waarneming van zijn eigen team was hij ongeveer twee seconden langzamer geweest.
1. Maurizio Vitali MBA 1:37.41
2. Ángel Nieto Garelli 1:38.08
3. Hans Müller MBA 1:38.45
4. Eugenio Lazzarini Garelli 1:38.65
5. Jean-Claude Selini MBA 1:38.76
6. Henk van Kessel MBA 1:38.77
7. August Auinger Bartol-MBA 1:38.90
8. Stefano Carachi MBA 1:39.02
9. Luca Cadalora MBA 1:39.28
10. Domenico Brigaglia MBA 1:39.31

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 48:21.970 2 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli +0.180 4 12
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA +14.660 3 10
4 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA +28.040 4 8
5 Vlag van Spanje Manuel Herreros MBA +31.880 9 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1:06.180 13 5
7 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA +1:34.880 19 4
8 Vlag van Duitsland Hubert Abold MBA +1:39.390 20 3
9 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA +1:40.070 18 2
10 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA +1:40.310 15 1
11 Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA +1 ronde 21
12 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1 ronde 11
13 Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA +1 ronde 6
14 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA +1 ronde 10
15 Vlag van Duitsland Willi Hupperich MBA +1 ronde 27
16 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1 ronde 12
17 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +2 ronden 25
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Smith MBA +2 ronden 28
19 Vlag van Spanje Antonio Gasión MBA +2 ronden 29
20 Vlag van Spanje Ramón Pano MBA +4 ronden 31

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA Val 1
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 7
Vlag van Italië Fausto Gresini MBA 16
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 5
Vlag van Spanje Miguel Cortes Sanvenero 21
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 22
Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson MBA 23
Vlag van Italië Paolo Gamberini MBA 24
Vlag van Spanje F. Davo MBA 26
Vlag van België Lucio Pietroniro MBA Val 17
Vlag van België Olivier Liégeois MBA 14
Vlag van Spanje Andreas Sanches-Marin MBA 30
Vlag van Spanje Manuel Hernández MBA 33

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA
Vlag van Zweden Hakan Olsson Starol
Vlag van Nederland Anton Straver[7] MBA
Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 30
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 22
3 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA 16
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 12
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
6 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 8
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 7
8 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 6
Vlag van Spanje Manuel Herreros MBA
10 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA 4
Vlag van Finland Johnny Wickström MBA

80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

In Jarama was de 80cc-klasse beperkt bezet: 26 rijders trainden, maar door de 107%-regel[8] mochten er slechts 22 starten. Dit gebrek aan deelnemers werd goedgemaakt door de spanning in de race. De meeste rijders stonden op regenbanden, terwijl de baan hier en daar al droog was. Pier Paolo Bianchi nam meteen de leiding, gevolgd door Stefan Dörflinger, die nog steeds gehinderd werd door een knieblessure. Jorge Martínez had zich misschien wel met de strijd om de kop kunnen bemoeien, maar moest al in de eerste ronde een pitstop maken. Om de derde plaats werd gevochten door gelegenheidsrijder Henk van Kessel en Hans Müller, waar zich later ook Hubert Abold bijvoegde. Een halve ronde voor de finish viel Dörflinger stil. Door een scheur in zijn benzinetank stond hij zonder brandstof. Nu werd van Kessel bij zijn eenmalige optreden als vervanger van de geschorste Willem Heykoop tweede, voor Müller en Abold.

De training
Het Derbi-team miste Ricardo Tormo, wiens zware ongeval tijdens een training bij de fabriek hard aankwam. Jorge Martínez kweet zich als tweede rijder uitstekend van zijn taak: hij pakte poleposition met ruim een seconde verschil op Stefan Dörflinger. Henk van Kessel, inmiddels 37 jaar oud, accepteerde het aanbod van Jan Huberts en Jaap Voskamp om de HuVo-Casal van de geschorste Willem Heykoop te besturen en kwalificeerde zich als beste Nederlander op de zesde plaats.
1. Jorge Martínez Derbi 1:42.01
2. Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 1:43.13
3. Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 1:43.25
4. Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 1:44.76
5. Gerhard Waibel Seel 1:44.99
6. Henk van Kessel HuVo-Casal 1:45.25
7. Hans Spaan HuVo-Casal 1:46.73
8. Reiner Scheidauer Seel 1:48.64
9. Hans Müller Sachs 1:48.86
10. Theo Timmer HuVo-Casal 1:49.20
Ongeval van Ricardo Tormo
De eigenaar van de Derbi-fabriek, Rabasa, deed in het rennerskwartier van Jarama uit de doeken hoe het zware ongeval van Ricardo Tormo zich had voltrokken. Tormo testte de 80cc-Derbi op een afgesloten industrieterrein waar de fabriek lag. Daar reed een dame en de monteurs probeerden haar zwaaiend te beduiden te stoppen. De dame verklaarde later dat zij daardoor juist geschrokken was en bang was aangerand te worden. In plaats van te stoppen gaf ze volgas, juist toen Tormo met 170 km/uur naderde. Tormo had een slagaderlijke bloeding en een aantal fracturen. Zijn rechtervoet moest bijna worden geamputeerd. Tormo zou maanden nodig hebben om te herstellen en was in elk geval voor de rest van het seizoen uitgeschakeld.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 40:00.760 3 15
2 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal +25.390 6 12
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller Sachs +26.870 9 10
4 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp +27.080 4 8
5 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal +47.430 7 6
6 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel +1:36.900 8 5
7 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp +3:00.300 2 4
8 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi +1 ronde 1 3
9 Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal +1 ronde 11 2
10 Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel +1 ronde 12 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Smith Casal +2 ronden 21
12 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +2 ronden 19

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Ramon Gali Bultaco 18
Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal Val 10
Vlag van Spanje Manuel Herreros HuVo-Casal 13
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 5
Vlag van Portugal Henrique Sande Carmona 14
Vlag van Spanje Daniel Mateos Autisa 16
Vlag van Spanje Jorge Jiménez HuVo-Casal 15
Vlag van Spanje Joaquin Gali Bultaco 17
Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Ziegler 20
Vlag van Spanje Paulo Cegarra HuVo-Casal 22

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal Schorsing
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Tomos
Vlag van België Serge Julin HuVo-Casal
Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen
Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Sachs
Vlag van Italië Maurizio Stocco Lusuardi
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler
Vlag van Italië Claudio Granata Garelli
Vlag van Duitsland Thomas Engl Sachs
Vlag van Duitsland Bernd Rossbach Casal
Vlag van Spanje Ricardo Tormo Derbi Gewond[9]

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 30
2 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-Bakker-Zündapp/
Krauser-LCR-Zündapp		 18
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 16
4 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 14
5 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 12
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller Sachs 10
7 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 7
8 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 6
9 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal 5
Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel

Trivia

[bewerken | brontekst bewerken]

Hulp van bovenaf

[bewerken | brontekst bewerken]

Kenny Roberts was niet alleen de naamgever van het Roberts-Marlboro-Yamaha-250cc-team. In Jarama kwam hij kijken en voorzag hij zijn beide coureurs van de nodige tips. Alan Carter veranderde op advies van Kenny zijn zitpositie, de clip-ons en zelfs zijn rijstijl. Hij ging de knee down-techniek toepassen om de hellingshoek van de Yamaha te meten. Nadat hij zich in Misano niet eens had weten te kwalificeren reed hij nu de zesde trainingstijd en tijdens de race deed hij af en toe zelfs kopwerk.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1984 		FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1984
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1983 		Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1985
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Spanje_1984&oldid=61158465"