blow

blow (język angielski)

wymowa:

bryt. IPA: /bləʊ/, SAMPA: /"bl@U/

amer. IPA: /bloʊ/, SAMPA: /'bloU/

wymowa amerykańska

​ ​

znaczenia:

czasownik

(1.1) wiać

(1.2) eksplodować

(1.3) dmuchać

(1.4) wulg. obciągać

rzeczownik policzalny

(2.1) cios, uderzenie

odmiana:

(1) blow, blew, blown, blows, blowing

(2.1) lp blow; lm blows

przykłady:

(1.1) When the wind blows, the cradle will rock. → Gdy powieje wiatr, kolebka się zakołysze.

(2.1) The blow took him on the chin. → Cios uderzył go w szczękę.

(2.1) It was the school-girl Plaxy who seized the yard broom and drove off the black devil with blows and shrill curses. → To była uczennica Plaxy, która chwyciła podwórkową miotłę i przepędziła czarnego diabła uderzeniami i ostrymi przekleństwami.

składnia:

kolokacje:

(1.2) blow up

(1.3) blow away

(1.4) blow job

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. blower

czas. blow away, blow down, blow off, blow out, blow over, blow up

przym. blown

związki frazeologiczne:

blow out of proportion

etymologia:

(1) st.ang. blawan

uwagi:

(1) zobacz też: Aneks:Język angielski - czasowniki nieregularne

źródła: