Przejdź do zawartości

Stanisław Niwiński (aktor)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Niwiński
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1932
Warszawa

Data i miejsce śmierci

4 maja 2002
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Anna Ciepielewska (rozwód)
Anna Majewska-Niwińska (do jego śmierci)

Lata aktywności

1955–2002

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Grób Niwińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Stanisław Niwiński (ur. 8 maja 1932 w Warszawie, zm. 4 maja 2002 tamże) – polski aktor[1].

Edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu zasadniczej szkoły zawodowej o kierunku zegarmistrzowskim i Liceum Techniki Dentystycznej w Krakowie, zamierzał zostać lekarzem[2]. Rozpoczęte studia na krakowskiej Akademii Medycznej przerwał i zdał egzaminy do Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Krakowie, którą ukończył w 1956.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1956–1958 był związany z Teatrem im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, gdzie zadebiutował w roli Wacława w Zemście Aleksandra hr. Fredry w reż. Tadeusza Kubalskiego (1956), a następnie zagrał Jacka w Bracie marnotrawnym Oscara Wilde’a (1957) w reż. Ireny i Tadeusza Byrskich, Gustawa w Ślubach panieńskich Fredry (1957), Helikona w Kaliguli Alberta Camus (1957) w reż. Tadeusza Byrskiego, Maka Yksa w Pierścieniu Wielkiej Damy Cypriana Kamila Norwida (1958) w reż. Olgi Koszutski i Janka w Kocie w butach Zenona Laurentowskiego (1958) w reż. Lidii Rybotyckiej. W latach 1958–1959 występował w Teatrze Dramatycznym w Poznaniu, m.in. jako Pan Młody w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (1959) w reż. Tadeusza Byrskiego. W latach 1959–1963 był aktorem Teatru Śląskiego w Katowicach. Od 1963 występował w teatrach warszawskich: Klasycznym (1963–1965), Ateneum (1965–1967) i Polskim (1967–1997).

W latach 1965–1998 współpracował z Teatrem Polskiego Radia.

Rozpoznawalność przyniosła mu rola rotmistrza Zaremby w serialu Czarne chmury (1973). Wystąpił w kultowych filmach takich jak Czarne skrzydła (1962) Ewy i Czesława Petelskich, Gdzie jest generał... (1963) Tadeusza Chmielewskiego, Powrót doktora von Kniprode (1965) Huberta Drapelli i Śmierć w środkowym pokoju (1965) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego, a także w serialach: Stawka większa niż życie (1968; w 10. odcinku serii) jako porucznik Neumann, Chłopi (1972) jako Pietrek, parobek Boryny, Karino (1974) jako Rusin, Pogranicze w ogniu (1988) jako Wojciech Matusiak, ojciec Doroty i Trzy szalone zera (1999) w roli dyrektora radia[3].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1954 na planie filmu Godziny nadziei Jana Rybkowskiego poznał aktorkę Annę Ciepielewską. Wkrótce złożyli przysięgę małżeńską, mieli syna Grzegorza. W 1978 na pokładzie statku MS Batory podczas bankietu w ramach festiwalu filmowego Niwiński poznał młodszą o 18 lat Annę Majewską (ur. 1950; zm. 2019)[4][5]. Niwiński rozstał się z żoną i zamieszkał z nową partnerką. Mieli syna Sebastiana. Początkowo Majewska nie chciała brać ślubu, jednak z czasem Niwiński przekonał żonę do zmiany zdania[2].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Zmarł nagle 4 maja 2002 w warszawskim szpitalu; kilka dni przed 70. urodzinami[6]. Pochowany wraz z żoną Anną na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera E-14-12)[7].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 500. ISBN 83-223-2644-0.
  2. a b Dorota Falkowska: Stanisław Niwiński wybaczył żonie zdradę, ale później sam związał się z młodszą o 18 lat kobietą. „Viva!”, 2023-01-07. [dostęp 2023-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-25)].
  3. Stanisław Niwiński nie żyje. Interia.pl, 2002-05-06. [dostęp 2023-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-25)].
  4. Anna Majewska-Niwińska o swoim mężu Stanisławie Niwińskim: Pokłóciliśmy się tylko 3 razy. www.se.pl, 02.05.2012, aktualizacja 09.04.2013. [dostęp 2015-10-26].
  5. Anna Ciepielewska: do ostatniej chwili nie traciła nadziei. Wirtualna Polska. [dostęp 2017-01-09].
  6. Gdy wczuł się na planie, polała się krew. Żonie wybaczył zdradę, ale potem odszedł do młodszej kobiety. Onet.pl. [dostęp 2023-02-25].
  7. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]