Przejdź do zawartości

Służba remontu (II RP)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Służba remontu – instytucja administracji wojskowej zajmująca się zaopatrywaniem Wojska Polskiego II RP w młode konie (remonty).

Zadaniem służby remontu podczas pokoju było:

  • Rejestracja, przegląd, klasyfikacja i ewidencja sklasyfikowanych koni, mułów i osłów na terenie całego państwa
  • pobór sklasyfikowanych zwierząt w wypadkach przewidzianych ustawą[1]
  • zakup koni dla wojska
  • ustalanie zasad i systemu prowadzenia ewidencji koni w poszczególnych formacjach wojskowych
  • ustalanie zasad brakowania w wojsku
  • zbieranie i prowadzenie wszelkich danych statystycznych dotyczących koni, mułów i osłów w wojsku oraz zdatnych w państwie
  • współdziałanie z odpowiednimi instytucjami państwowymi w zakresie hodowli koni, z punktu widzenia potrzeb wojska.

Służba remontu nie posiadała własnego korpusu osobowego. Personel stanowili oficerowie i szeregowi jazdy, artylerii i wojsk taborowych, przydzieleni do służby remontu. Kierownictwo spoczywało w rękach Ministra Spraw Wojskowych, którego doradcą był szef Departamentu X Spraw Poborowych. Na obszarze Okręgu Korpusu kierownictwo spoczywało w rękach Dowódcy Okręgu Korpusu, którego pomocnikiem i doradcą był szef remontu Okręgu Korpusu. Szefowi podlegali komendanci Komend Uzupełnień Koni, jako kierownicy rejonów służby remontu.

Centralnymi zakładami służby remontu były Zapasy Młodych Koni.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ustawa z dnia 21 lutego 1921 roku "O obowiązkach odstępowania zwierząt pociągowych i wozów na rzecz państwa"

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]