Przejdź do zawartości

Piotr Franciszek Tarło

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Franciszek Tarło
ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data urodzenia

1672

Data i miejsce śmierci

1722
Warszawa

Miejsce pochówku

Bazylika Świętego Krzyża w Warszawie

Biskup pomocniczy poznański
Okres sprawowania

1713–1720

Biskup diecezjalny poznański
Okres sprawowania

1720–1722

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

30 stycznia 1713

Sakra biskupia

brak danych

Sukcesja apostolska
Konsekrator

Michał Bartłomiej Tarło

Współkonsekratorzy

Konstanty Felicjan Szaniawski
Jan Kazimierz de Alten Bokum

Piotr Franciszek Tarło herbu Topór (ur. 1672, zm. 19 listopada 1722 roku[1]) – administrator diecezji inflanckiej w latach 17161720, biskup poznański od 1721 roku, prekonizowany biskupem tytularnym Claudiopolis i sufraganem poznańskim w 1713 roku, wikariusz generalny i oficjał poznański, archidiakon poznański w 1714 roku, archidiakon śremski w 1712 roku, kanonik poznański w 1694 roku, kanonik krakowski w 1712 roku, proboszcz w Pacanowie i Morawicy, opat komendatoryjny paradyski[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn wojewody smoleńskiego Adama[3] i Franciszki Opalińskiej. Brat cioteczny królowej Katarzyny Opalińskiej. Od 30 stycznia 1713 biskup tytularny klaudiopolitański[4] i sufragan poznański[5].

Tak opisuje biskupa Kasper Niesiecki[6]: piękne z natury przymioty, okrasił niepospolitą cnotą, wrodzoną submissyą, nieporównaną ludzkością, układnością obyczajów,....

Od 16 grudnia 1720 ordynariusz poznański[7]. Zmarł w Warszawie w 1722 roku.

Pochowany w kościele misjonarzy Św. Krzyża w Warszawie[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 446.
  2. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 445.
  3. Według innych źródeł imię ojca to Piotr
  4. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. V, Patavium 1952, s. 161. (łac.)
  5. Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J., t. IX, Lipsk 1842, s. 16.
  6. Na podstawie: Kasper Niesiecki, Korona Polska przy złotej wolności starożytnymi wszystkich katedr, prowincji i rycerstwa [...] ozdobiona w opracowaniu Wiesiołkowskiego
  7. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. V, Patavium 1952, s. 322. (łac.)
  8. Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 154.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]