Przejdź do zawartości

PW-5 Smyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
PW-5 Smyk
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

PZL Świdnik

Konstruktor

Roman Świtkiewicz

Typ

szybowiec

Konstrukcja

laminatowa

Załoga

1

Historia
Data oblotu

5 września 1992

Lata produkcji

1994–

Liczba egz.

około 300

Liczba wypadków
 • w tym katastrof

5
1

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

13,44 m

Wydłużenie

17,8[1]

Długość

6,22 m

Wysokość

1,86 m

Powierzchnia nośna

10,16 m²

Profil skrzydła

NN 18–17[1]

Masa
Własna

190 kg

Startowa

300 kg

Osiągi
Prędkość minimalna

62 km/h

Prędkość optymalna

80 km/h

Prędkość dopuszczalna

220 km/h

Prędkość min. opadania

0,64 m/s przy 73 km/h

Doskonałość maks.

33 przy 90 km/h

Współczynnik obciążenia konstrukcji

+5,3 G / –2,65 G

Dane operacyjne
PW-5 podczas lotu falowego
PW-5 z widocznym systemem mocowania skrzydeł

PW-5 Smykpolski jednoosobowy szybowiec kompozytowy Klasy Światowej (ang. World Class) zaprojektowany na Politechnice Warszawskiej przez zespół pod kierownictwem doktora inżyniera Romana Świtkiewicza. Rozwinięciem Smyka jest dwuosobowy PW-6.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

PW-5 Smyk został zaprojektowany jako tani i prosty szybowiec, mający wziąć udział w konkursie na szybowiec Klasy Światowej, który został ogłoszony przez OSTIV[2]. 7 października 1989 roku we Frankfurcie podpisano dwa dokumenty: „Wymagania techniczne na szybowiec klasy światowej” oraz „Regulamin wyboru i wytwarzania szybowca klasy światowej”. Ich treść zobowiązywała konstruktorów do spełnienia kilku podstawowych wymagań[3]:

PW-5 Smyk został zaprojektowany w ramach programu ULS na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej w zespole pod kierownictwem doktora inżyniera Romana Świtkiewicza. W skład zespołu konstrukcyjnego weszli magistrowie inżynierowie Wojciech Frączek, Dariusz Gwadera, Przemysław Pleciński, Stanisław Suchodolski, Jerzy Tiereszko i Paweł Żak. Profil płata został opracowany przez zespół kierowany przez profesora Jerzego Ostrowskiego z Zakładu Aerodynamiki Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Charakteryzuje się bardzo małą wrażliwością na zanieczyszczenia[3].

Prace były finansowane przez Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Fundację na Rzecz Nauki Polskiej. Oblotu prototypu szybowca, o znakach rejestracyjnych SP-P575, dokonał 5 września 1992 roku pilot doświadczalny January Roman na lotnisku w Bielsku-Białej[4]. Nazwa Smyk nawiązywała do przedwojennego motoszybowca MIP Smyk[3].

Do konkursu zgłoszono łącznie 42 projekty z 22 krajów, do ścisłego finału przeszło 7 projektów. 13 marca 1993 roku Międzynarodowa Federacja Lotnicza (FAI) jako zwycięzcę konkursu wybrała jednomyślnie PW-5[3].

Produkcją nowego szybowca w 1994 roku zajęły się zakłady PZL w Świdniku. W 2001 roku produkcja została przeniesiona do zakładów w Bielsku-Białej. Wraz ze zmianą wytwórcy wprowadzono zmodernizowaną wersję B1-PW-5. Modernizacja objęła między innymi układ awaryjnego zrzutu owiewki, tablicę przyrządów, dodano balast ogonowy oraz automatyczne połączenia popychaczy lotek[1].

Obecnie produkcją „Smyka” zajmuje się Zakład Szybowcowy Jeżów w Jeżowie Sudeckim[5]. Do 2010 roku zbudowano około 300 egzemplarzy szybowca[4].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Jednomiejscowy wolnonośny średniopłat wykonany z laminatu szklano-epoksydowego[1][6][3].

Skrzydło jednodźwigarowe, dwudzielne o obrysie trapezowym, z łukowymi końcówkami o wzniosie 2°24′. Pokrycie przekładkowe z wypełniaczem piankowym Conticell. Lotka laminatowa, bezszczelinowa, wyważona masowo, napędzana popychaczowo. Hamulce aerodynamiczne jednopłytowe wysuwane tylko z górnej powierzchni skrzydła, napędzane popychaczowo.

Kadłub o konstrukcji skorupowej, usztywniony wręgami. Za kabiną pilota przechodzący w belkę ogonową zakończoną statecznikiem. Wyposażony w przedni i dolny zaczep do startu na holu lub za wyciągarką. Kabina zakryta z jednoczęściową limuzyną otwieraną do przodu. Fotel pilota regulowany na ziemi, pedały przestawne w locie. Pojemniki na balast pod fotelem pilota oraz pod statecznikiem poziomym. Kolumnowa tablica przyrządów wyposażona w busolę, wariometr energii całkowitej z kompensatorem i termosem, prędkościomierz i wysokościomierz. Istnieje możliwość dodatkowej zabudowy zakrętomierza, wariometru elektrycznego, radiostacji (na przykład FSG 70/71, Microair 760, ATR-720) i komputera szybowcowego.

Usterzenie klasyczne o profilu Wortman FX-71-L-150/30. Usterzenie wysokości jednoczęściowe o konstrukcji laminatowej, z pojedynczym dźwigarkiem, usztywnione żeberkami. Usterzenie kierunku zintegrowane z kadłubem, ster kryty płótnem. Ster wysokości napędzany popychaczowo, ster kierunku linkowo.

Podwozie stałe, jednotorowe z małym kółkiem przednim, kołem głównym z hamulcem bębnowym oraz z płozą ogonową z kółkiem ogonowym.

Rekordy ustanowione na PW-5 Smyk

[edytuj | edytuj kod]

FAI dla klasy światowej prowadzi odrębną klasyfikację rekordów świata. Oto kilka rekordów ustanowionych na PW-5[4]:

  • rekord prędkości na trasie trójkąta 100 km – 136,92 km/h ustanowiony w 2005 roku przez Osvaldo Ferraro,
  • rekord odległości na trasie trójkąta – 560 km, ustanowiony w 2001 roku przez Sebastiana Kawę,
  • rekord prędkości na trasie trójkąta 500 km – 96,76 km/h, ustanowiony w 2005 roku przez Claudio Blois Duarte,
  • rekord przelotu otwartego – 793 km, ustanowiony w 2011 roku przez Williama B. Sneada,
  • rekord przelotu przez trzy punkty zwrotne – 814 km, ustanowiony w 2011 roku przez Williama B. Sneada.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Piotr Piechowski: Modelarstwo lotnicze. PW-5 Smyk. [dostęp 2011-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 grudnia 2012)]. (pol.).
  2. PW-5 "Smyk", 1992. [dostęp 2018-08-14]. (pol.).
  3. a b c d e Historia szybowca PW-5 „Smyk”. smyki.nastart.info. [dostęp 2019-10-13]. (pol.).
  4. a b c Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa): Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 241-242.
  5. Produkty. SZD Jeżów. [dostęp 2022-03-16]. (pol.).
  6. Instrukcja użytkowania w locie szybowca B1-PW-5. [dostęp 2018-08-14]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]