Przejdź do zawartości

Ok1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ok1
Ilustracja
Ok1-359 w rejonie Wolsztyna (1991)
Producent

Henschel

Lata budowy

1906 - 1923

Układ osi

2'C

Wymiary
Masa pustego parowozu

71,7 t

Masa służbowa

78,2 t

Długość

11 200 mm

Długość z tendrem

18 590 mm

Wysokość

4550 mm

Rozstaw osi skrajnych

15 665 mm

Średnica kół napędnych

1750 mm

Średnica kół tocznych

1 000 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

22D2

Ciśnienie w kotle

12 at

Powierzchnia ogrzewalna kotła

143,25 m²

Powierzchnia przegrzewacza

52 m²

Powierzchnia rusztu

2,64 m²

Średnica cylindra

575 mm

Skok tłoka

630 mm

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

900 KM (662 kW)

Maksymalna siła pociągowa

12 500 kG

Prędkość konstrukcyjna

100 km/h

Ok1 – polskie oznaczenie na PKP parowozu osobowego pruskiej serii P8. Po I wojnie światowej w Polsce służyło ich 257 sztuk, po II wojnie światowej - 429.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Typ P8 budowany był masowo w wielu fabrykach niemieckich w latach 1906-1923, także na eksport i w innych krajach (w Rumunii do 1939). Łącznie, przez 33 lata, powstało blisko 4000 maszyn. Parowóz stosowany był praktycznie na wszystkich kolejach kontynentu europejskiego. W Niemczech po I wojnie światowej lokomotywy te zostały oznaczone jako seria 3810-40. W Polsce lokomotywy te używane były powszechnie - 192 sztuki przydzielono PKP w ramach reparacji po I wojnie światowej, w tym dwie lokomotywy dla kolei Wolnego Miasta Gdańska (numery: Ok1-1 do Ok1-190 i Ok1-1Dz i 2Dz dla lokomotyw gdańskich)[1]. Dalszych 65 lokomotyw zostało zbudowanych w Niemczech na polskie zamówienie w latach 1922-1923 (numery Ok1-201 do 265)[1]. Podczas II wojny światowej wszystkie lokomotywy zostały przejęte przez Niemcy lub ZSRR. Po II wojnie światowej na skutek rewindykacji i reparacji wojennych była to najliczniejsza seria parowozów osobowych w Polsce, osiągając 429 egzemplarzy (numery Ok1-1 do 429)[2]. W czynnej eksploatacji na PKP przetrwała do końca lat 70. XX wieku. Zachowano kilka parowozów tej serii do celów muzealnych (m.in. Ok1-198 w Żaganiu, Ok1-266 w Skierniewicach).

Parowozy serii Ok1 należały do najbardziej udanych konstrukcji, jakie służyły w Polsce. Przyczyniły się do tego bardzo dobre właściwości trakcyjne, spokojny bieg, łatwość obsługi i niska awaryjność. Posiadały doskonałą opinię wśród załóg.

Niektóre właściwości trakcyjne

[edytuj | edytuj kod]

Maksymalna siła pociągowa podczas rozruchu Ok1 wynosi 12 500 kG. Parowóz ten mógł ciągnąć na torze poziomym składy osobowe (wag. 4-osiowe) o masie 295 ton z szybkością 100 km/h, lub 645 t - 80 km/h.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Paweł Terczyński, Atlas parowozów, Poznań: Poznań Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 56, ISBN 83-901902-8-1, OCLC 917950022.
  2. Paweł Terczyński: Atlas parowozów, Poznań 2003, ISBN 83-901902-8-1, ss. 52, 56

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • J.Fijałkowski i W. Kowalewski, 1959, Charakterystyki Normalnotorowych Pojazdów Trakcyjnych, Wydawnictwa Komunikacyjne

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]