Oficerska Szkoła Broni Pancernej

Oficerska Szkoła Broni Pancernej
	Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1945
Rozformowanie	1951
	Tradycje
Rodowód	Oficerska Szkoła Czołgów
Kontynuacja	Oficerska Szkoła Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych
	Dowódcy
Pierwszy	płk Jan Lewandowski
Ostatni	płk Jan Płużnik
	Organizacja
Dyslokacja	Chełm, Modlin, Poznań
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska pancerne

Oficerska Szkoła Broni Pancernej (OSBPanc) – szkoła Wojska Polskiego kształcąca kandydatów na oficerów wojsk pancernych.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Szkoła została utworzona rozkazem Naczelnego Dowódcy WP nr 56 z 19 października 1944 w Chełmie jako Oficerska Szkoła Czołgów o etacie 017/354 o ogólnym stanie 1665 podchorążych^[1]. Szkole przekazano 11 Brygadę Czołgów Armii Czerwonej, której oficerowie stanowili kadrę specjalistyczną, a sprzęt pancerny wykorzystywano do szkolenia^[1]. Działalność szkoleniową rozpoczęto 20 listopada 1944. W szkole było wówczas 350 podchorążych przygotowywanych na stanowiska: dowódców czołgów i plutonów czołgów ciężkich, dowódców czołgów i plutonów czołgów średnich, mechaników – kierowców czołgów ciężkich, dowódców dział samobieżnych, dowódców plutonów samochodów pancernych i transporterów opancerzonych, zastępców dowódców kompanii czołgów ds. technicznych. Ich szkolenie trwało 6 miesięcy. W 1945 w szkole sformowano też kompanię dokształcającą. W styczniu 1945 w szkole było 356 oficerów i 284 podoficerów kadry stałej oraz 1619 podchorążych. Do chwili zakończenia wojny wyszkolono łącznie 1036 oficerów wojsk pancernych.

Szkoła funkcjonowała w Chełmie do kwietnia 1945 r., a następnie została przeniesiona do Modlina. W tym czasie zmieniono jej nazwę na Oficerską Szkołę Broni Pancernej^[2] oraz zmniejszono jej stan etatowy do 478 oficerów i podoficerów stanu stałego i 560 podchorążych. Czas szkolenia podchorążych wydłużono do roku^[3], a następnie do dwóch lat. W czerwcu 1947 szkołę przeniesiono do Poznania, gdzie po połączeniu z Oficerską Szkołą Samochodową, którą rozformowano, powstała Oficerska Szkoła Broni Pancernej i Wojsk Samochodowych^[4]. Szkołę rozlokowano w koszarach artyleryjskich przy ul. Golęcińskiej, które przed wojną zajmowały: 7 pułk artylerii ciężkiej, 7 dywizjon artylerii konnej i 7 dywizjon artylerii przeciwlotniczej.

W szkole przygotowywano oficerską kadrę dowódczą dla potrzeb dynamicznie rozbudowywanych wojsk pancernych i zmotoryzowanych. W 1948 roku szkoła ponownie przyjęła nazwę Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej, co związane było z przejęciem szkolenia kadry dla służby samochodowej przez Oficerską Szkołę Samochodową w Pile^[5].

W 1951 szkołę przekształcono w Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych^[6].

Kadra szkoły

Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej.

Komendanci

płk Jan Lewandowski (1944-1945)
płk Gwidon Czerwiński (1945)
gen. bryg. Jan Mierzycan (1945-1946)
płk Dymitr Korol (1946)
płk Józef Żymierski (1946-1949)
płk Jan Płużnik (1949-1951)

Przypisy

↑ ^a ^b Łukasik 1979 ↓, s. 19.
↑ Łukasik 1979 ↓, s. 36.
↑ Łukasik 1979 ↓, s. 40.
↑ Łukasik 1979 ↓, s. 50.
↑ Łukasik 1979 ↓, s. 60.
↑ Łukasik 1979 ↓, s. 66.

Bibliografia

Zdzisław Głuszczyk, Janusz Karwat, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego, Tradycje i współczesność, Zakład Poligraficzny Księgarni Św. Wojciecha, Poznań 1994.
Komornicki Stanisław, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych, wyd. WIH, Warszawa 1987.
Edmund Łukasik: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego. zarys historii 1944-1979. Wydział Wydawniczy WSOWPanc, 1979.

[CITEREFŁukasik197919-1] Łukasik 1979 ↓, s. 19.

[CITEREFŁukasik197936-2] Łukasik 1979 ↓, s. 36.

[CITEREFŁukasik197940-3] Łukasik 1979 ↓, s. 40.

[CITEREFŁukasik197950-4] Łukasik 1979 ↓, s. 50.

[CITEREFŁukasik197960-5] Łukasik 1979 ↓, s. 60.

[CITEREFŁukasik197966-6] Łukasik 1979 ↓, s. 66.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Akademie wojskowe	ASG WAP WAT WAM AMW WSP
Szkoły oficerskie	OSPiK1 OSP1 OSWZ OSP2 OSP2 OSP3 OSP3 OSPBP OSBPiZ OSWPiZ OSWP TOSWP OSA1 OSA2 OSA OSWRiA OSAPlot OSWOPlot OSSap OSIS OSWI OSWOPChem OSWCH OSŁ OSŁP OSŁR OSŁ OSR OSL TOSWL OSMW OSS OSU OST OSI OSP OSP OS KBW OS WOP
Wyższe szkoły oficerskie	WSOWZ WSOWPanc WSOWRiA WSOWOP WSOWI WSOWChem WSOWŁ WSOSK WOSS WOSR WOSL
Szkoły chorążych	SChWZ SChWP SChWRiA SChWOPL SChP SChSCS SChWI SChWChem SChWŁ SChWL SChPTWL SChPTWL SChWR SCHMW SCh WSW SChSK SChWST SChSUiE SChSZiB SChA SChWOP
Ośrodki szkolenia	CSS OPK

Rodowód	Związek Patriotów Polskich PSZ w ZSRR (1943–1944) Armia Ludowa
Instytucje centralne	Naczelne Dowództwo (1944) Sztab Główny ND Główny Sztab Formowania Szefostwo Mobilizacji i Uzupełnień Główny Zarząd Polityczno-Wychowawczy Główne Kwatermistrzostwo
Formacje	1 AWP 2 AWP piechota na froncie wsch. broń pancerna na froncie wsch. artyleria na froncie wsch. Wojska Ochrony Pogranicza Wojskowa Służba Wewnętrzna
Struktura organizacyjna	OdB 1 Korpusu PSZ w ZSRR OdB WP w 1949 OdB WP w okresie stalinizmu OdB WP na przełomie lat 50/60 XX w. WP w latach 80.
Działania wojsk	bitwa pod Lenino przyczółki pod Dęblinem i Puławami przyczółek warecko-magnuszewski przyczółki warszawskie Praga Warszawa przełamanie Wału Pomorskiego operacja pomorska bitwa o Kołobrzeg forsowanie Nysy operacja łużycka forsowanie Odry operacja berlińska GO Rzeszów akcja „Wisła” GO Wisła Poznański Czerwiec Operacja „Dunaj” Grudzień 1970 wzgórza Golan stan wojenny w Polsce
Stalinizm w wojsku	Główny Zarząd Informacji obława augustowska walka z partyzantką niepodległościową i antykomunistyczną proces Tatar-Utnik-Nowicki proces generałów Uroczysko Baran Wojskowy Korpus Górniczy Kwatera na Łączce
Szkolnictwo wojskowe	ASG WAP WAT WAM WSOWOP WSOWZ SOR TOSWLot COS WSW