Војнуци
| Војнуци | |
|---|---|
| Активна | 14-16 век |
| Припадност | Отоманско Царство |
| Вид | Христијанска помошна сила |
| Улога | Пешадија |
Дел од темата |
|---|
| Вооружени сили на Отоманското Царство |
.svg) |
| Регрутирање |
Војнуци — членови на привилегираната[1] отоманска воена социјална класа која се состоела од немуслиманско население. Оваа единица била основана во 1370-тите или 1380-тите. Специјалниот статус со кој тие биле наградувани за вршење воена служба се состоел во стекнување и уживање на бесплатно наследство, ослободување од данок и припаѓање на воената класа. Војниците по потекло биле Словени[2], од Бугарија, Македонија, Тесалија, јужна Србија и Босна[3][4], но имало и од Влашка[5]. Тие припаѓале на Војнук-санџаците, кои не биле територијална единица како другите санџаци, туку специјална организациска единица на Отоманското Царство. Војнуците биле лесни оклопни луѓе, кои оделе на служба и воени походи на коњи, вооружени биле со копје, штитови и оклоп. Тие секогаш носеле исклучиво црни костуми.
Редот на војнуците постоел уште во времето на српската средновековна држава[6], а истиот бил преземен во османлискиот систем за време на реформите на беглебегот Тимурташ-паша, за време на владеењето на султанот Мурат II, веднаш по Маричката битка. Тие првично биле членови на постојното балканско благородништво кои им се придружило на Османлиите во 14 век и им било дозволено да ги задржат своите имоти затоа што Османлиите редовно инкорпорирале пред-отомански воени групи, вклучително и војнуци, во свој систем во раниот период на османлиската експанзија по ред да ги постигнат своите нови освојувања полесно[7][8].
Најмалата воена формација била 1 „копје“ составена од војнуци и 2 јамаци (обично негови роднини), од кои сите тројца биле должни да служат. Најнискиот старешина бил познат како лагатор, а тоа бил највисокиот можен ранг за христијаните. Војнуците како воена формација биле делени на војнуци војници и војнуци џебелии.
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ Ömer Turan (1998). The Turkish minority in Bulgaria, 1878-1908. Türk Tarih Kurumu Basımevi. стр. 26. ISBN 978-975-16-0955-7. Посетено на 10 March 2013.
- ↑ Király, Béla Kalman; Rothenberg, Gunther Erich (1989). War and Society in East Central Europe: The fall of medieval kingdom of Hungary: Mohacs 1526-Buda 1541. Brooklyn College Press : distributed by Columbia University Press. стр. 275. ISBN 978-0-88033-152-4. LCCN 88-62290. Посетено на 11 March 2013.
Voynuk: non-Muslim (usually Slavic) auxiliary in Ottoman service.
- ↑ Mesut Uyar; Edward J. Erickson (23 September 2009). A Military History of the Ottomans: From Osman to Atatürk. ABC-CLIO. стр. 64. ISBN 978-0-275-98876-0. Посетено на 10 March 2013.
- ↑ John Andreas Olsen; Colin S. Gray (27 October 2011). The Practice of Strategy: From Alexander the Great to the Present. Oxford University Press. стр. 116. ISBN 978-0-19-960863-8. Посетено на 10 March 2013.
- ↑ Vjeran Kursar. OTAM, 34/Güz 2013, 115-161: Being an Ottoman Vlach: On Vlach Identity (Ies), Role and Status in Western Parts of the Ottoman Balkans (15th-18th Centuries). Bir Osmanlı Eflakı Olmak: Osmanlı Balkanlarının Batı Bölgelerinde Eflak Kimliği, Görevi ve Vaziyetine Dair (15.-18. Yüzyıllar). OTAM, Ankara Üniversitesi. стр. 143–144.
- ↑ Tatjana Katić (2005). Österreichische Osthefte. LIT Verlag Münster. стр. 148. ISBN 978-3-8258-9539-6. Посетено на 10 March 2013.
- ↑ Kemal Çiçek; Ercüment Kuran; Nejat Göyünç; İlber Ortaylı (2000). Great Ottoman Turkish civilization. Yeni Türkiye. Посетено на 11 March 2013.
Again like the martoloses, the voynuks were originally those members of the old Balkan feudal nobility who threw in their lot with the Ottomans during the fourteenth century. They were subsequently allowed to keep all or part of their feudal
- ↑ Halil İnalcık (1997). 1300 - 1600. Cambridge University Press. стр. 17. ISBN 978-0-521-57456-3. Посетено на 10 March 2013.
in the early period often incorporated into their own system pre- Ottoman military groups called proniar, voynuk (voynik), martolos, etc.