Wikipedia

Caracal

especie de mamífero
Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Caracal (homónimos).

O caracal,[2] (Caracal caracal) é unha especie de mamífero carnívoro da familia dos félidos, subfamilia dos felinos. É un felino de tamaño medio (entre 60 e 92 cm de longo, sen incluír a curta cola) que vive nas sabanas e zonas semidesérticas de África e no oeste de Asia, desde Turquía até o sur de Casaquistán e o noroeste da India.[3]

Caracal

Caracal nunha gaiola do
Jardin des Plantes de París
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Subfilo: Vertebrata
Clase: Mammalia
Orde: Carnivora
Suborde: Feliformia
Familia: Felidae
Subfamilia: Felinae
Xénero: Caracal
Especie: C. caracal
Nome binomial
Caracal caracal
(Schreber, 1776)
Especie tipo
Felis caracal
Schreber, 1776
Área de dispersión do caracal
Área de dispersión do caracal

Subespecies
Véxase o texto
Sinonimia
Véxase o texto
Primeiro plano

Evita as zonas excesivamente boscosas. Non se coñece moito sobre a súa bioloxía, pero parece que prefire moverse de noite, descansando durante o día escondido entre as rochas.

Ao caracal chámanlle en ocasións, pola súa aparencia, "lince africano" ou "lince do deserto", seguramente debido que o "lince" dos antigos gregos e romanos fora probabelmente o caracal,[4] e o nome "lince" ás veces aínda se lle aplica,[5] pero, como veremos, non está estreitamente emparentado cos linces propiamente ditos. Parece estar máis relacionado evolutivamente co serval, un pequeno e patilongo felino africano co que en catividade pódese cruzar, xerando híbridos chamados "caravais" e "servicais".[6][7]

Características

editar

O caracal é un gato claramente grande e robusto, cunha a cola non moi longa (entre os 20 e os 30 cm, notablemente máis curta que as dos demais gatos africanos), coas proporcións dun lince, longas patas (as posteriores máis que as anteriores) e cabeza aplanada, con orellas triangulares, escuras pola parte exterior e rematadas en punta e con senllos pinceis de pelos negros (o propio nome "caracal" provén das palabras turcas kara e kulak, que significa 'orellas negras'). A súa pelaxe, sueva e mesta, uniforme, é de coloración, polas partes superiores, parda amarelada, variando desde avermellada clara até parda avermellada ladrillo, cun ton viñoso, ás veces máis escuro e mesmo enteiramente case mouro, sen raias nin manchas. Na cara ten algunhas marcas brancas que contrastan cunha raia negra que vai desde o ollo até o fociño, e unha mancha negra aos lados do fociño. As partes inferiors son abrancazadas, con tenues indicios de manchas. A lonxitude da cabeza e o tronco varía entre os 65 e os 90 cm; a alzada ou altura na cruz oscila entre os 40 e os 50 cm, e o peso alvanza de 8 a 18 kg.[8][9][10] As patas son longas, similares ás do guepardo,[11] con catro dedos nas patas traseiras e cinco nas dianteiras. As garras, afiadas e retráctiles, son máis grandes pero menos curvadas nas patas traseiras.[12]

Os machos xeralmente son máis grandes e pesados que as femias. Os cachorros son semellantes aos adultos, pero a súa coloración é máis apagada e agrisada.[8][9][10]

O cranio do caracal é alto e arredondado, con grandes ampolas auditivas, unha crista supraoccipital ben desenvolvida, perpendicular á a crista saxital, e unha mandíbula forte. Ten un total de 30 dentes; a fórmula dentaria é 3.1.3.1/3.1.2.1. A fórmula dos dentes de leite é 3.1.2/3.1.2. Os dentes caninos miden até 2 cm de longo, e son fortes e afiados, que o animal utiliza para dar a trabada mortal ás súas presas. Carece dos segundos premolares superiores, e os molares superiores son diminutos.[13]

Diferenzas con especies similares

editar

O caracal confúndese moitas veces co lince común, xa que ambos os felinos teñen orellas rematadas en pinceis de pelos. Porén, unha notábel diferenza entre as dúas especies é que o lince presenta abundantes manchas na pelaxe, mentres que o caracal non presenta tales marcas.[14] Caracal aurata ten unha estrutura corporal similar á do caracal, pero é máis escuro e carece de pinceis nas orellas. O serval, simpátrico, pode distinguirse do caracal pola falta de pinceis nas orellas, polas manchas brancas que presenta detrás das orellas, a capa apincarada, as patas e a cola máis longas e as pegadas dos pés máis pequenas.[12][15]

Bioloxía e ecoloxía

editar

Hábitat e distribución

editar

O caracal vive en bosques, pero nunca en selvas densas, aínda que prefire campos abertos: sabanas, chairas, terras baixas pantanosas, semidesertos, desertos de area, bosques de matogueiras, preferindo sobre todo zonas secas con pouca chuvia e dispoñibilidade de cobertura. Tamén habita outeiros e montañas, como as Terras Altas de Etiopía, onde se encontra até altitudes de 3 000 m.[12]

Encóntrase en toda a África subsahariana (agás nas selvas da África central), e tamén na África setentrional, en partes da península Aarábiga, no oeste de Asia (Próximo Oriente, desde Turquía até o sur de Casaquistán), no sur de Paquistán e no noroeste da India.[1][8]

Alimentación

editar
 
Caracal cazando no Parque Nacional de Serengueti.

Ao igual que os linces e o serval, o caracal posúe unha aguda vista e un excelente oído, moi afinado debido ás súas longas orellas, que o fan un eficiente cazador nocturno.

Caza e aliméntase de pequenos mamíferos, como lebres, roedores, damáns, lagartos e incluso crías de antílopes (como as dos duiqueros) e doutros antílopes de pequeno tamaño, como os neotraguinos), pero as súas presas preferidas son, con diferenza, as aves. Pode capturalas incluso despois de que emprendan o voo, grazas á súa capacidade para realizar grandes saltos (de até 3 m de altura). Noutras ocasións ataca ás aves mentres aniñan, aínda que o fagan na copa das árbores, pois o caracal gabea por elas bastante ben.[8][16][17][18][19]

Os que viven cerca de asentamentos humanos, por estas hablidades cinecéticas, poden seren prexudiciais para o gando miúdo (ovellas, cabras e porcos), e para as aves de curral.[8]

Un estudo no oeste da India mostrou que os roedores constitúen unha parte importante da súa dieta.[20]

Costumes

editar

Pouco se sabe dos costumes do caracal, unicamente que son animais solitarios, excepto na época reprodutora, por iso adoita verse só ou en parellas, e os únicos grupos que se ven son de nais coas súas crías.[21] É de hábitos crepusculares e nocturnos (aínda que tamén poden vese de día). Porén, é tan reservado e difícil de observar que a súa actividade durante o día pode pasar desapercibida.[13] Un estudo en Suráfrica mostrou que os caracais son máis activos cando a temperatura do aire é menor dos 20 °C, e a actividade normalmente cesa a temperaturas máis altas.[22]

Para cazar, desprázanse continuamente. Dormen en lugares escondidos, ocos das árbores, gretas das rochas, ou debaixo de arbustos mestos, ás veces en árbores. As femias que teñen crías, agóchanas en gretas das rochas ou en árbores ocas mentres andan á caza.[8][23]

Reprodución

editar

Tras unha xestación de entre 69 e 60 ou 81 días, as femias paren dunha a seis crías, aínda que habitualmente son tres. Os nacementos prodúcense en primavera nas zonas subtropicais, e nas zonas tropicais durante todo o ano. As nais ocultan ás crías en tobos forrados de pel e plumas. Cando nacen, as crias pesan ao redor de 300 g; aos 12 días, os machos pesan sobre 560 g, e as femias uns 500; aos 2 meses, os machos xa pesan uns 1 300 g, e as femias contra 1 200. Abren os ollos aos 6 ou 9 días, saen dos agochos ás 3 semanas, e ás 4 xa comezan a comer alimentos sólidos, e aleítanse durante 6 meses; entre os 7 e os 12 meses xa son independentes. Alcanzan a madurez sexual ao redor dos 2 anos. A súa lonxevidade é de até os 17 anos.[16][24]

Taxonomía

editar

Descrición

editar

A especie foi descrita en 1776 polo médico, botánico e zoólogo alemán, discípulo de Linneo, Johann Christian Daniel von Schreber, en Die Säugethiere, 3 (16): pl. 110. (Imaxe). (A descrición, en Die Säugethiere, 3 (24): 413-587. [1777]),[3] baixo o nome de Felis caracal.[25]

Etimoloxía

editar

Véxase Caracal.

Sinónimos

editar

Ademais de polo nome actualmente válido, polo nome que lle deu Schereber Felis caracal en 1776 (epóniomo), por Profelis caracal (Schreber, 1776),[26] e polo nome Lynx caracal (Schreber, 1776), cando foi reclasificado no xénero Lynx;[27] e a partir de 1843, desde que o zoólogo británico John Edward Gray situou a especie no xénero Caracal,[3] xa, dentro deste xénero, coñeceuse tamén polos sinónimos:[28]

  • Caracal aharonii (Matschie, 1912)
  • Cacacal bengalensis (J. B. Fischer, 1829)
  • Caracal berberorum Matschie, 1892
  • Caracal coloniae Thomas, 1926
  • Caracal corylinus (Matschie, 1912)
  • Caracal medjerdae (Matschie, 1912)
  • Caracal melanotis Gray, 1843
  • Caracal melanotix Gray, 1843
  • Caracal michaelis Heptner, 1945
  • Caracal roothi (Roberts, 1926)
  • Caracal spatzi (Matschie, 1912)

Unha taxonomía discutida

editar

Durante moitos anos considerouse a Caracal como un xénero monotípico, isto é, que só comprendía unha única especie, Caracal caracal, e así aparece en case toda a bibliografía.[3][29]

Así mesmo, tradicionalmente, incluíuse ao Caracal aurata no xénero Felis ou no Profelis.[30]

Pero datos moleculares recentes revelan inequivocamente que o caracal, o serval e Caracal aurata están intimamente ligados.[31]

E análises xenéticas moi recentes mostraron que o caracal, Caracal aurata e máis o serval están estreitamente relacionados pola súa xenética, e que diverxeron dun antepasado común hai aproximadamente 5,4 millóns de anos. Polo tanto, suxeriuse incluír a todos eles dentro do xénero Caracal.[32]

Este criterio foi aceptado polos autores da Lista vermella da Unión Internacional para a Conservación da Natureza (UICN) para Caracal aurata.[33] Polo tanto, segundo a UICN, o xénero comprede estas dúas especies:

Pola súa parte, W. E. Johnson e colaboradores, engaden tamén ao serval nesta lista:[31][34]

Subespecies

editar

A extensa área de distribución desta especie e a súa presenza en diversos hábitats orixinou direrenzas locais, polo que algúns autores recoñecen até nove subespecies:[35]

Pola súa parte, tanto o IUCN SSC Cat Specialist Group, como Wilson & Reeder (2005),[3] e Breitenmoser-Wursten , et al. (2008), no ITIS.[27] só recoñecen estas oito:

  • Caracal caracal caracal
  • Caracal caracal algira
  • Caracal caracal damarensis
  • Caracal caracal limpopoensis
  • Caracal caracal lucani
  • Caracal caracal nubica
  • Caracal caracal poecilotis
  • Caracal caracal schmitzi

Porén, desde 2017, Kitchener, A. C. et al. só recoñen como válidas tres subespecies:[36]

Filoxenia

editar

Os resultados de estudos filoxenéticos indican que o caracal evolucionou case un millón de anos antes que os linces.[31] Está máis estreitamente relacionado con Caracal aurata. Estas dúas especies, xunto co serval (Leptailurus serval) forman a liñaxe denominada Caracal, que evolucionou hai 8,5 millóns de anos (Ma). O antepasado desta liñaxe chegou a África hai de 8,5 a 5,6 Ma.[37][38] Diverxeu do serval probabelmente nos últimos cinco millóns de anos, entre o plioceno e o plistoceno.[39]

Desde 2006, as relacións filoxenéticas do caracal establecéronse como se indica a continuación:[31][38]

 
 
Pardofelis

Gato marmorado (Pardofelis marmorata)

 
Catopuma
 

Gato rubio de Borneo (Catopuma badia)

 
 

Catopuma temminckii

 
 
 
 

 

 
 
 
Caracal
(liñaxe)
Leptailurus

Serval (Leptailurus serval)

 
Caracal
 

Caracal (Caracal caracal)

 
 

Caracal aurata

 
 
lineage
 
 

Leopardus

 
 
 

Lynx

 
 
 
 

Acinonyx

 
 

Puma

 
 
 
 
 

Otocolobus

 
 

Prionailurus

 
 
 

Felis

 
 
 
 
 
 
 
 

Domesticación

editar

Os caracais domestícanse con facilidade, polo que a súa velocidade e axilidade foron aproveitadas en distintas épocas no antigo Exipto,[40][41] Persia e a India para a caza. O propio caracal considerouse tamén durante moito tempo como unha valiosa presa, razón pola cal foi obxecto de caza desde tempos moi antigos.

Foi utilizado polos humanos para cazar coellos e lebres, e tamén grandes aves.[42] Esta práctica antiga, xa abandonada, estaba reservada na India para a nobreza,[43] e da o Oriente Medio, pero tamén na de Italia na Idade Media.[44]

Na actualidade, o caracal utilizouse nunha base aérea militar de Suráfrica para cazar aves.[45]

Status

editar

O caracal é unha especie protexida cucas poboacións asiáticas figuran no Apéndice I da CITES e as africanas no Apéndice II. A UICN cualifícase como LC (pouco preocupante) debido á súa presenza relativamente abundante no sur de África.[1]

A caza da especie está prohibida en Afganistán, Alxeria,[46] Exipto, a India, Irán, Israel, Xordania, Casaquistán, o Líbano, Marrocos,[47] Paquistán, Siria, Taxiquistán, Tunisia, Turquía, Turkmenistán e Uzbekistán.

Na África subsahariana, a caza do caracal está prohibida en aproximadamente a metade da súa área de distribución. En Namibia e Suráfrica, considérase unha praga debido ás súas depredacións nos rabaños de ovellas, o que permite aos criadores matalo sen restricións. Porén, a súa presenza segue a ser xeneralizada no sur de África.

Só a subespecie de Asia corre un auténtico perigo.[48]

Notas

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Avgan, B., Henschel, P. & Ghoddousi, A., asesores (2016): Caracal caracal na Lista vermella da UICN. Versión 2018-1. Consultada o 14 de outubro de 2018.
  2. ↑ caracal, no Gran dicionario Xerais da lingua, volume I. Vigo, Edicións Xerais de Galicia, 2009, ISBN 978-84-9914-071-1.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Caracal caracal en MSW.
  4. ↑ "Caracal" na Encyclopædia Britannica, 11ª ed., Vol. V., 1911, Cambridge, UK: Cambridge University Press, pp. 297–298.
  5. ↑ Encyclopædia Britannica, 9ª ed., Vol. XXV. 1889. p. 81. 
  6. ↑ El oscuro negocio de los gatos híbridos: los mezclan con linces salvajes y los venden como mascotas exóticas en Gizmodo (en castelán).
  7. ↑ Caraval en Wiki Reino Animalia (en castelán).
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Dorst, J. & Dandelot, P. 1973, p. 143.
  9. ↑ 9,0 9,1 Haltenorth, T. & Diller, H. 1986, p. 225.
  10. ↑ 10,0 10,1 VV.AA. 1986, p. 52.
  11. ↑ Heptner, V. G.; Sludskij, A. A. (1992) [1972]. "Caracal". Mlekopitajuščie Sovetskogo Soiuza. Moskva: Vysšaia Škola [Mammals of the Soviet Union. Volume II, Part 2. Carnivora (Hyaenas and Cats)]. Washington DC: Smithsonian Institution and the National Science Foundation. pp. 498–524. ISBN 9-0040-8876-8. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Kingdon, J. 2015, pp. 174–179.
  13. ↑ 13,0 13,1 Skinner, J. D. & Chimimba, C. T. (2006): The Mammals of the Southern African Sub-region. 3rd ed. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 978-1-1073-9405-6, pp. 397–400.
  14. ↑ Sunquist, F. & Sunquist, M. (2002): "Caracal Caracal caracal". En Wild Cats of the World. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-77999-7, pp. 38–43.
  15. ↑ Liebenberg, Louis (1990): A Field Guide to the Animal Tracks of Southern Africa. Cape Town, South Africa: D. Philip. ISBN 978-0-8648-6132-0, pp. 257–8.
  16. ↑ 16,0 16,1 Haltenorth, T. & Diller, H. 1986, p. 226.
  17. ↑ Stuart, C.T.; Hickman, G.C. (1991). "Prey of caracal (Felis caracal) in two areas of Cape Province, South Africa". Journal of African Zoology 105 (5): 373–81. 
  18. ↑ Palmer, R.; Fairall, N. (1988). "Caracal and African wild cat diet in the Karoo National Park and the implications thereof for hyrax" (PDF). S. Afr. J. Wildl. Res./S.-Afr. Tydskr. Natuurnav 18 (1): 30–4. 
  19. ↑ Grobler, J.H. (1981). "Feeding behaviour of the caracal Felis caracal (Schreber 1776) in the Mountain Zebra National Park". South African Journal of Zoology 16 (4): 259–62. doi:10.1080/02541858.1981.11447764. 
  20. ↑ Mukherjee, S.; Goyal, S.P.; Johnsingh, A.J.T.; Pitman, M.R.P.L. (2004). "The importance of rodents in the diet of jungle cat (Felis chaus), caracal (Caracal caracal) and golden jackal (Canis aureus) in Sariska Tiger Reserve, Rajasthan, India" (PDF). Journal of Zoology 262 (4): 405–11. doi:10.1017/S0952836903004783. 
  21. ↑ Estes, R. D. (2004): The Behavior Guide to African Mammals: Including Hoofed Mammals, Carnivores, Primates. 4th ed. Berkeley, California, US: University of California Press. ISBN 978-0-5200-8085-0, pp. 363–365.
  22. ↑ Avenant, N.L.; Nel, J.A.J. (1998). "Home-range use, activity, and density of caracal in relation to prey density". African Journal of Ecology 36 (4): 347–359. doi:10.1046/j.1365-2028.1998.00152.x. 
  23. ↑ Haltenorth, T. & Diller, H. 1986, pp. 225-226.
  24. ↑ Nowak, R. M. 2005, p. 247.
  25. ↑ Scheber, J. C. D. (1777). "Der Karakal". Die Säugethiere in Abbildungen nach der Natur mit Beschreibungen. Erlangen: Wolfgang Walther. pp. 413–414. Consultado o 5 de novembro de 2018. 
  26. ↑ Wüstenluchs oder Karakal Profelis caracal (Schreber, 1776) en Jagen Weltweit.
  27. ↑ 27,0 27,1 Caracal caracal (Schreber, 1776) no ITIS.
  28. ↑ Wozencraft, W. C. (2005): "Order Carnivora". In Wilson, D. E. & Reeder, D.M. Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Baltimore, Maryland, USA: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-8221-0, p. 533.
  29. ↑ Caracal Gray, 1843 no ITIS.
  30. ↑ Ray, J. & Butynski, T. "Profelis aurata". In: J. S. Kingdon et al., eds. (2013): Mammals of Africa. London: Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-4081-2257-0. Consultado o 14 de outubro de 2018.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 Johnson, W. E.; Eizirik, E.; Pecon-Slattery, J.; Murphy, W. J., Antunes, A.; Teeling, E. & O'Brien, S. J. (2006): "The late Miocene radiation of modern Felidae: a genetic assessment". Science 311: 73-77. Consultado o 14 de outubro de 2018.
  32. ↑ Johnson, W. E.; Eizirik, E.; Pecon-Slattery, J.; Murphy, W. J.; Antunes, A.; Teeling, E.; O'Brien, S. J. (2006). "The Late Miocene Radiation of Modern Felidae: A Genetic Assessment". Science 311 (5757): 73–7. PMID 16400146. doi:10.1126/science.1122277.  Consultado o 14 de outubro de 2018.
  33. ↑ Bahaa-el-din, L.; Mills, D.; Hunter, L. & Henschel, P. (2015). "Caracal aurata". The IUCN Red List of Threatened Species (IUCN). Consultado o 14 de outubro de 2018. 
  34. ↑ Caracal Gray 1843 Arquivado 15 de outubro de 2018 en Wayback Machine. en Fossilworks.
  35. ↑ Hassan-Beigi, Yasaman (2015): "Conservation Biology of the Caracal (Caracal caracal) in Iran": action plan and conservation genetics" Mestrado em Biologia da Conservação. Universidade de Lisboa. Faultade de Ciências. Departamento de Biologia Animal.
  36. ↑ Kitchener, A. C., Breitenmoser-Würsten, C., Eizirik, E., Gentry, A., Werdelin, L., Wilting A., Yamaguchi, N., Abramov, A. V., Christiansen, P., Driscoll, C., Duckworth, J. W., Johnson, W., Luo, S.-J., Meijaard, E., O’Donoghue, P., Sanderson, J., Seymour, K., Bruford, M., Groves, C., Hoffmann, M., Nowell, K., Timmons, Z. & Tobe, S. (2017). "A revised taxonomy of the Felidae: The final report of the Cat Classification Task Force of the IUCN Cat Specialist Group" (PDF). Cat News. Special Issue 11. Consultado o 5 de novembro de 2018. 
  37. ↑ Johnson, W. E.; O'Brien, S. J. (1997). "Phylogenetic reconstruction of the Felidae using 16S rRNA and NADH-5 mitochondrial genes". Journal of Molecular Evolution. 44 Suppl. 1: S98–116. Bibcode:1997JMolE..44S..98J. PMID 9071018. doi:10.1007/PL00000060. 
  38. ↑ 38,0 38,1 Werdelin, L.; Yamaguchi, N.; Johnson, W. E.; O'Brien, S. J. (2010). "Phylogeny and evolution of cats (Felidae)" (PDF). Biology and Conservation of Wild Felids: 59–82. 
  39. ↑ Gittleman, J., ed. (1989). Carnivore Behavior, Ecology, and Evolution. New York: Cornell University Press. 
  40. ↑ Faure, E.; Kitchener, A. C. (2009). "An archaeological and historical review of the relationships between felids and people". Anthrozoös 22 (3): 221–238. 
  41. ↑ Malek, J. (1997). The cat in ancient Egypt. University of Pennsylvania Press. 
  42. ↑ Plinio o Vello (77): Naturalis historia, Volume III, libro VIII.
  43. ↑ Vigne, G. T. (1842): Travel in Kashemir. London: Henry Colburn.
  44. ↑ Masseti, M. (2009): "Pictorial Evidence from Medieval Italy of Cheetahs and Caracals, and their Use in Hunting". Archives of Natural History, 36 (1): pp. 37-47.
  45. ↑ Ravaux, S. 2004.
  46. ↑ 5e Rapport National sur la mise en œuvre de la convention sur la diversité biologique au niveau national. 2014. Ministère de l'Aménagement du territoire et de l'Environnement. République Algérienne Démocratique et Populaire.
  47. ↑ Cuzin, F. (2003): "Les grands mammifères du Maroc méridional (Haut Atlas, Anti Atlas et Sahara): Distribution, écologie et conservation". Thèse de doctorat en écologie animale de l'École Pratique des Hautes Études.
  48. ↑ Kolipaka, S. S., ed. (2012): Caracals in India. The Forgotten Cats. Dehradun, India: IBD Press.

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Outros artigos

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Caracal&oldid=6792466»