Μαυριτανία

Ισλαμική Δημοκρατία της Μαυριτανίας الجمهورية الإسلامية الموريتانية Al-Jumhūriyyah al-Islāmiyyah al-Mūrītāniyyah République islamique de Mauritanie
Σημαία Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: شرف إخاء ع (Τιμή, Αδερφότητα, Δικαιοσύνη)
Εθνικός ύμνος: نشيد وطني موريتاني Εθνικός ύμνος της Μαυριτανίας
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο Η θέση της Μαυριτανίας (πράσινο)
Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη	Νουακσότ 18°09′N 15°58′W
Επίσημες γλώσσες	Αραβική, Γαλλική (de facto)
Πολίτευμα	Ισλαμική Ημιπροεδρική Δημοκρατία
Πρόεδρος Πρωθυπουργός	Μοχάμεντ Ουλντ Γκαζουανί Μοκτάρ Ουλντ Τζαΐ
Ανεξαρτησία από τη Γαλλία Ισχύον Σύνταγμα	28 Νοεμβρίου 1960 12 Ιουλίου 1991
Έκταση  • Σύνολο  • % Νερό  • Σύνορα Ακτογραμμή	1.030.700 km2 (29η) 0,03 5.074 km 754 km
Πληθυσμός  • Απογραφή 2023   • Πυκνότητα	4.927.532 (127η)  4,8 κατ./km2 (227η)
ΑΕΠ (ΙΑΔ)  • Ολικό  (2016)  • Κατά κεφαλή	18,117 δισ. $ (147η)   4.563 $ (144η)
ΑΕΠ (ονομαστικό)  • Ολικό  (2016)  • Κατά κεφαλή	5,200 δισ. $ (148η)   1.309 $ (139η)
ΔΑΑ (2021)	0,556 (158η) – μεσαίος
Νόμισμα	Ουγκίγια (MRO)
Ζώνη ώρας	GMT (UTC +0)
Internet TLD	.mr
Οδηγούν στα	δεξιά
Κωδικός κλήσης	+222

Η Μαυριτανία είναι χώρα της βορειοδυτικής Αφρικής με πρωτεύουσα το Νουακσότ. Έχει πληθυσμό 4.927.532 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2023 και έκταση 1.030.700 τ.χλμ., με αποτέλεσμα να είναι από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες της ηπείρου αλλά και του κόσμου. Οι επίσημες γλώσσες της χώρας είναι η Αραβική και η Γαλλική, ενώ η επίσημη θρησκεία της χώρας είναι το Σουνιτικό Ισλάμ. Το νόμισμα της χώρας είναι η ουγκίγια. Σύμφωνα με στοιχεία της οργάνωσης «Οίκος της Ελευθερίας» (Freedom House, 2008) η Μαυριτανία και οι Κομόρες θεωρούνταν ως οι μόνες πραγματικές «εκλογικές δημοκρατίες» στον αραβικό κόσμο.

Γεωγραφία και κλίμα

Το έδαφος της χώρας καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της νοτιοδυτικής Σαχάρας. Στα νότια σύνορα της χώρας βρίσκεται ο ποταμός Σενεγάλης. Το μέρος αυτό βρέχεται από τον Ατλαντικό. Το ανάγλυφο είναι πεπλατυσμένο και χαρακτηρίζεται κυρίως από εκτεταμένες πεδιάδες και αμμώδεις λωρίδες (εργκ). Τα πέντε έκτα της συνολικής έκτασης της χώρας καταλαμβάνονται από την περιοχή της Σαχάρας. Στα βόρεια του ακρωτηρίου Τιμίρις βρίσκονται τα νησιά Τίντρα.

Το τοπίο διαφοροποιείται ανάμεσα στην παράκτια λωρίδα (ευθεία και χαμηλή, με πολύ αραιή βλάστηση) και στα εσωτερικά υψίπεδα, όμως κυρίως ανάμεσα στον βορρά και στον νότο. Σε κοντινή απόσταση από τη θάλασσα υψώνονται θίνες από άμμο, ανάμεσα στις οποίες πολλές φορές συγκεντρώνεται το νερό της βροχής που αρκεί για να συντηρηθεί η λίγη αραιή βλάστηση. Περισσότερες βροχές δέχονται τα υψίπεδα Αντράρ και Ταγκάντ, όπου υπάρχουν πολλές οάσεις. Στη σαχελιανή περιοχή (σεμάμα) βρίσκεται το πλέον κατάλληλο μέρος για ανθρώπινη διαβίωση, εξαιτίας της ύπαρξης νερού. Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει το νότιο τμήμα της χώρας και εκεί το έδαφος είναι πιο πεδινό και αμμώδες, ενώ οι θίνες σταθεροποιούνται λόγω της παρουσίας θαμνωδών και ποωδών φυτών. Γενικά, δεν υπάρχει υδρογραφικό δίκτυο στη Μαυριτανία, με εξαίρεση τον ποταμό Σενεγάλη και τη μοναδική λιμναία λεκάνη της Ρκιζ.

Αναφορικά με το κλίμα, η χώρα επηρεάζεται από την εναλλαγή των υψηλών και χαμηλών πιέσεων στη Σαχάρα. Ωστόσο, οι βαρομετρικές διακυμάνσεις είναι πολύ μικρές και οι συνθήκες του κλίματος δεν παρουσιάζουν σημαντική μεταβολή κατά τη διάρκεια του χρόνου. Τον χειμώνα φυσούν οι χαρματάν και οι αληγείς άνεμοι, οπότε είναι εποχή ξηρασίας, ενώ το καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από την παρουσία ισημερινών ανέμων. Η θερμοκρασία μπορεί να φθάσει σε πολλές περιοχές τους 37,8 βαθμούς Κελσίου. Οι βροχές δεν ξεπερνούν τα 250 χιλιοστά όλο τον χρόνο. Στο εσωτερικό οι βροχές είναι λίγες ή και καθόλου, ενώ στον ακραίο Νότο (σεμάμα) υπάρχουν τροπικές βροχές, με αποτέλεσμα να εναλλάσσονται δύο εποχές: η υγρή (χορεέφ) από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο και η ξηρή από τον Δεκέμβριο έως τον Μάρτιο.

Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της χώρας είναι έρημος

Η βλάστηση είναι πολύ αραιά και η χώρα έχει τη φτωχότερη χλωρίδα στην αφρικανική ήπειρο, με ελάχιστα ακανθώδη και σαρκώδη φυτά να φυτρώνουν στο εσωτερικό. Υπάρχουν επίσης αραιοί θάμνοι σε περιοχές που βρέχει κάπως περισσότερο. Στο Σάχελ (Νότος) η βλάστηση σταδιακά πολλαπλασιάζεται και υπάρχουν θάμνοι και έπειτα σαβάνες με μπαομπάμπ, φοίνικες και ακακίες.

Δημογραφία

Ελάχιστα είναι τα υπάρχοντα στοιχεία αναφορικά με την προέλευση του πληθυσμού της χώρας. Είναι δύσκολο να συνδεθεί η ονομασία της χώρας με συγκεκριμένη προέλευση, καθώς από την Κλασική Εποχή με το όνομα Μαυριτανοί καλούνταν όλοι οι λαοί της βορειοανατολικής Αφρικής και της Σαχάρας. Στην παράλια περιοχή και στη σεμάμα κατοικούσαν μαύροι πληθυσμοί ήδη από τον 10ο αιώνα μ.Χ.

Σε ό,τι αφορά τις εθνοτικές ομάδες, οι περισσότερες προέρχονται από τους Άραβες και τους Βερβέρους. Αρκετές από τις εθνοτικές ομάδες ζουν νομαδικά, όπως οι Ουλέντ-Ντελίμ και οι Ρεγκεμπάτ. Στη βόρεια περιοχή του Σάχελ συναντώνται οι Μπράκνα και οι Τράρτσα. Η περιοχή του ακραίου Νότου κατοικείται σήμερα από εθνοτικές ομάδες μαύρων, όπως Ουολόφ, Τεκρούρ, Σαρακολέ και από τους Φουλανί (Φούλμπε). Η πλειονότητα των κατοίκων της χώρας (40%) είναι μιγάδες, οι οποίοι προήλθαν από επιμειξίες των Μαυριτανών με τους μαύρους Αφρικανούς. Οι μαύροι Αφρικανοί υπολογίζονται στο 30% του συνολικού πληθυσμού της Μαυριτανίας, ίδιο ποσοστό με τους Μαυριτανούς που είναι αραβικής και βερβερικής καταγωγής.

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 68,4 χρόνια (68,1 χρόνια οι άνδρες και 68,7 οι γυναίκες). Οι περισσότεροι κάτοικοι ζουν στον Νότο, γύρω από τον ποταμό Σενεγάλη.

Γλώσσα

Η αραβική γλώσσα είναι επίσημη στο κράτος, ενώ ομιλείται ευρέως και η γαλλική, όπως επίσης και γλωσσικά ιδιώματα των Βερβέρων και των μαύρων (ουολόφ, πουλάρ και σονίνκε). Τα τελευταία είναι επίσης αναγνωρισμένα από το επίσημο κράτος.

Θρησκεία

Ο ισλαμισμός ορίζεται από το Σύνταγμα ως επίσημη θρησκεία του Κράτους. Ωστόσο, η ανεξιθρησκία είναι σεβαστή στη χώρα. Το Ισλάμ άρχισε να διαδίδεται στο κράτος από τα τέλη του 10ου αιώνα. Σχεδόν το 100% του πληθυσμού ασπάζεται τη μουσουλμανική θρησκεία μαλικιτικού τύπου. Γενικά, η κυρίαρχη θρησκεία θεωρείται παράγοντας για την ενοποίηση των εθνοτικών ομάδων.

Πόλεις

Όπως είναι φυσικό, ο πληθυσμός συγκεντρώνεται στα νότια της χώρας και στις οάσεις. Έτσι, στην όαση Τσινγκουέτι αναπτύσσονται εμπορικές δραστηριότητες. Το 62% του συνολικού πληθυσμού ζει στις πόλεις. Διαστάσεις και δομή πόλης έχει αποκτήσει μόνο η πρωτεύουσα Νουακσότ. Στην περιοχή της Σαχάρας βρίσκονται αστικά κέντρα, με ανεπτυγμένες συγκοινωνίες. Στον βορρά τα μόνα σημεία όπου συγκεντρώνονται κάποιοι πληθυσμοί είναι η παράκτια Νουαντιμπού-Κανσάντο και η Φ’ Ντέρικ Ζουεράτε στο εσωτερικό της χώρας. Τα αστικά αυτά κέντρα είναι τα μόνα που συνδέονται σιδηροδρομικώς και σχετίζονται με τον ορυκτό σίδηρο (μεταλλεία, εξαγωγές) και την οικονομία της χώρας. Η Καέντι στα νοτιοδυτικά, που βρίσκεται στα σύνορα με τη Σενεγάλη, και το λιμάνι Νουαντιμπού στα δυτικά είναι επίσης κύριες πόλεις, εκτός από την πρωτεύουσα.

Διακυβέρνηση

Το πολίτευμα του κράτους είναι το Ημιπροεδρικό σύστημα. Ο Μοχάμεντ Ουλντ Αμπντέλ Αζίζ κατέλαβε την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα το 2008. Καθώς ισχύει το Σύνταγμα του 1991, Αρχηγός Κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος εκλέγεται από τον λαό με πενταετή θητεία. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κοινοβούλιο, το οποίο αποτελείται από την 81μελή Βουλή, τα μέλη της οποίας εκλέγονται κάθε πενταετία με καθολική ψηφοφορία, και από τη Γερουσία, με 56 μέλη, τα οποία εκλέγονται από δημοτικούς άρχοντες για 6ετή θητεία. Η Γερουσία ανανεώνεται τμηματικά κάθε δύο έτη. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.

Αρχηγός κράτους

Αρχηγός Κράτους μέχρι το 2007 ήταν ο Ελί Ουλντ Μοχάμεντ Βαλ που είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα. Από τις 19 Απριλίου του 2007 μέχρι την ανατροπή του σε πραξικόπημα το 2008 ήταν πρόεδρος ο Σίντι Ουλντ Σεΐχ Αμπνταλαχί που κέρδισε τις εκλογές του Μαρτίου του 2007. Στις 6 Αυγούστου του 2008 εκδηλώθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα και την εξουσία κατέλαβε χούντα, με επικεφαλής τον Στρατηγό Μοχάμεντ Ουλντ Αμπντέλ Αζίζ, ο οποίος τέθηκε επικεφαλής Συμβουλίου του Κράτους. Στις 15 Απριλίου του 2009 ο Αμπντέλ Αζίζ παραιτήθηκε για να λάβει μέρος στις προεδρικές εκλογές και ο πρόεδρος της Γερουσίας, Μπα Μαμαντού Μπαρέ έγινε προσωρινός αρχηγός κράτους. Στις 4 Ιουνίου του 2009 συμφωνήθηκε ανάμεσα στους στρατιωτικούς και στην αντιπολίτευση να μεταφερθούν οι εκλογές από τον Ιούνιο για τον Ιούλιο και να σταματήσει την εκστρατεία του ο Μοχάμεντ Ουλντ Αμπντέλ Αζίζ. Επίσης, με βάση την ίδια συμφωνία ο ανατραπείς πρόεδρος Αμπνταλαχί διόρισε νέο υπουργικό συμβούλιο με πρωθυπουργό ξανά τον Λαγκντάφ. Την ίδια ημέρα η στρατιωτική χούντα μετονομάστηκε από Ανώτατο Συμβούλιο του Κράτους σε Ανώτερο Συμβούλιο για την Εθνική Άμυνα και στις 27 Ιουνίου ο Αμπνταλαχί παραιτήθηκε και επίσημα. Ο προσωρινός πρόεδρος, Μπα Μαμαντού Μπαρέ, παρέμεινε ως την ορκωμοσία του νικητή των προεδρικών εκλογών, οι οποίες έγιναν στις 18 Ιουλίου. Ο Μοχάμετ Ουλντ Αμπντέλ Αζίζ ορκίστηκε πρόεδρος στις 5 Αυγούστου του 2009.

Διοικητική διαίρεση

Διοικητικός χάρτης της Μαυριτανίας.

Η χώρα χωρίζεται σε 12 περιοχές (régions) και έναν νομό πρωτεύουσας, οι οποίες με τη σειρά τους υποδιαιρούνται σε 44 διαμερίσματα (départements). Οι περιοχές μαζί με τις πρωτεύουσές τους είναι:

Περιοχή Πρωτεύουσα Αντράρ Ατάρ Ασσάμπα Κίφα Μπράκνα Άλεγκ Ντάχλεντ Νουαντίμπου Νουαντίμπου Γκοργκόλ Καέντι Γκιντιμάκα Σέλιμπαμπι Χοδ Ε Χάργκι Νέμα

Περιοχή Πρωτεύουσα Χοδ Ελ Γάρμπι Αϋούν Ελ Ατρούς Ινχίρι Ακζούτ Νουακσότ (νομός πρωτευούσης) Ταγκάντ] Τιτζίκτζα Τίρις Ζεμούρ Ζουεράτ Τράρζα Ρόσσο

Οικονομία

Η αλιεία και η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σιδήρου αποτελούν τους σημαντικότερους τομείς της μαυριτανικής οικονομίας. Το 1993 η κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει πρόγραμμα φιλελευθεροποίησης της οικονομίας. Στην περιοχή του Σάχελ καλλιεργούνται σιτηρά, καλαμπόκι, πατάτες, ρύζι και φοίνικες. Εξάγεται κυρίως αραβικό κόμμι. Η γεωργία πλήττεται από τις συχνές ξηρασίες. Η κτηνοτροφία ασκείται από τους νομάδες και βασίζεται κυρίως στην εκτροφή καμηλών, βοοειδών, αιγών και άλλων ζώων. Ο βιομηχανικός τομέας είναι σχεδόν ανύπαρκτος και περιορίζεται στη βιομηχανία μεταλλευμάτων και σε μεταποιητικές μονάδες αγροτικών προϊόντων. Η χώρα στηρίζει την οικονομία της στον ορυκτό πλούτο. Μάλιστα, έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα γύψου στον κόσμο. Το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών εξασφαλίζουν ο σίδηρος, ο χαλκός και ο χρυσός. Η ανεργία παρουσιάζει υψηλά ποσοστά (20% το 2004) και η μέση ετήσια κατά κεφαλήν αγοραστική δύναμη υπολογίστηκε το 2005 στα 2.200 δολάρια ΗΠΑ. Νομισματική μονάδα στη χώρα είναι η Ουγκίγια. Το 2004 και το 2008 σμήνη ακρίδων απείλησαν τις καλλιέργειες στη χώρα..

Συγκοινωνίες

Το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο της Μαυριτανίας είναι ελλιπές. Η σημαντική πλωτή αρτηρία του ποταμού Σενεγάλη βρίσκεται στο περιθώριο των νοτίων συνόρων του κράτους. Με συνολικό μήκος 717 χλμ. (2005), το σιδηροδρομικό δίκτυο ενώνει το λιμάνι Νουαντιμπού με τα κοιτάσματα του Φ’ Ντέρικ Ζουεράτε. Πολύ λίγοι είναι οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Το συνολικό οδικό δίκτυο καλύπτει 7.660 χλμ. (το 1999). Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Τα δύο μεγαλύτερα αεροδρόμια (επί συνόλου 25) βρίσκονται στην πρωτεύουσα Νουακσότ (διεθνές) και στη Νουαντιμπού, όπου βρίσκονται και τα μεγαλύτερα λιμάνια. Ο εθνικός αερομεταφορέας είναι η Air Mauritanie.

Ιστορία

Πριν την ανεξαρτησία

Ανάμεσα στα εδάφη της νοτιοανατολικής Μαυριτανίας και στη Βόρεια Αφρική κατοικούσαν ήδη πληθυσμοί Βερβέρων. Τον 8ο αιώνα τα πρώτα εδάφη ανήκαν στο βασίλειο της Γκάνα. Την ίδια περίοδο εξαπλώθηκαν οι Άραβες και εξισλαμισμένοι νομάδες (Ζενάγκα) κατέκτησαν τον 11ο αιώνα τα εδάφη της Μαυριτανίας. Ευρωπαίοι ξεκίνησαν με τους Πορτογάλους τον 15ο αιώνα να αποικίσουν την περιοχή. Αργότερα, οι Ζενάγκα υποτάχθηκαν στους Άραβες τον 16ο αιώνα. Τον 19ο αιώνα Άγγλοι και Γάλλοι διείσδυσαν στο εσωτερικό της χώρας και στις αρχές του 20ού αιώνα επικράτησαν οι δεύτεροι. Το 1903 η Μαυριτανία κηρύχθηκε γαλλικό προτεκτοράτο και το 1920 αποικία. Το 1958 διενεργήθηκε δημοψήφισμα και η χώρα έγινε αυτόνομη δημοκρατία στα πλαίσια της Γαλλικής Κοινότητας, με δική της κυβέρνηση και δικό της Σύνταγμα.

Ανεξαρτησία

Το κράτος απέκτησε την πλήρη ανεξαρτησία του στις 28 Νοεμβρίου του 1960 και πρώτος πρόεδρος ορκίστηκε ο Μοκτάρ Ουλντ Ντάντα, ο οποίος αργότερα εγκαθίδρυσε μονοκομματικό καθεστώς. Επί της ηγεσίας του, η χώρα κατέλαβε το νότιο τμήμα της Δυτικής Σαχάρας. Το 1979, όμως, έναν χρόνο μετά την ανατροπή του Ντάντα σε πραξικόπημα, η νέα κυβέρνηση αποσύρθηκε από τις διεκδικήσεις της στη Δυτική Σαχάρα, λόγω των επιδρομών από τους αντάρτες Πολισάριο. Στη στρατιωτική κυβέρνηση επικράτησε ο πρωθυπουργός Μοχάμεντ Χούνα Ουλντ Χαϊντάλα, αναλαμβάνοντας όλες τις εξουσίες και φυλακίζοντας τον Μουσταφά Ουλντ Σαλέκ, ο οποίος είχε ηγηθεί του πραξικοπήματος του 1978. Το 1984 έπειτα από ταραχές, για τις οποίες θεωρήθηκε υπεύθυνη η Λιβύη, ο Χαϊντάλα ανατράπηκε με άλλο πραξικόπημα και την εξουσία κατέλαβε ο Αντισυνταγματάρχης Μααούγια Ουλντ Σιντ Αχμέντ Τάγια. Το νέο καθεστώς προχώρησε σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις και στη δεκαετία του ‘ 80 αντιμετώπισε διένεξη με τη Σενεγάλη για τα δικαιώματα βοσκής στη συνοριακή περιοχή μεταξύ των δύο χωρών, με επιθέσεις (1989) εναντίον Μαυριτανών που ζούσαν στη Σενεγάλη και αντίστροφα. Στις αρχές του 1991 η κυβέρνηση Τάγια απελευθέρωσε πολιτικούς κρατουμένους και εγκρίθηκε νέο Σύνταγμα. Στις προεδρικές εκλογές του 1992 εξελέγη ο Τάγια και η Αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία. Το κόμμα του Τάγια (Δημοκρατικό και Κοινωνικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα) κέρδισε και όλες τις βουλευτικές εκλογές ως το 2003. Τη δεκαετία του 1990 η κυβέρνηση αντιμετώπισε προβλήματα από την αυξανόμενη δράση των φανατικών ισλαμιστών, ενώ το 1995 επιβλήθηκε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σε ολόκληρη τη χώρα εξαιτίας λαϊκών διαμαρτυριών. Στον εξωτερικό τομέα, η χώρα αντιμετώπισε προβλήματα με διαφωνίες περί νομισματικών θεμάτων, με κορύφωση την αποχώρησή της από την Οικονομική Κοινότητα των Χωρών της Δυτικής Αφρικής (ECOWAS) το 1999. Το 2005, έπειτα από νέο πραξικόπημα των στρατιωτικών, που είχε αποτέλεσμα την ανατροπή του Τάγια, ανεστάλη η συμμετοχή της Μαυριτανίας στην Αφρικανική Ένωση. Το νέο καθεστώς διεξήγαγε εκλογές (2007) και πρόεδρος εξελέγη δημοκρατικά ο Αμπνταλαχί. Ο τελευταίος κυβέρνησε μέχρι την ανατροπή του σε ένα ακόμα αναίμακτο πραξικόπημα, τον Αύγουστο του 2008.

Πραξικόπημα 2008

Νωρίς το πρωί της 6ης Αυγούστου του 2008 ο πρόεδρος Αμπνταλαχί αντικατέστησε ανώτερους αξιωματικούς του στρατού. Στις 9:20 π.μ. συνελήφθη στην οικία του από μέλη της Προεδρικής Φρουράς (BASEP), στη διάρκεια αναίμακτου πραξικοπήματος. Στην επίσημη ανακοίνωση αναφέρθηκε ότι ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός Γιαχία Ουλντ Αχμέτ Βαγκέφ και ο υπουργός Εσωτερικών είχαν συλληφθεί από στασιαστές αξιωματικούς του στρατού, άγνωστους στρατιώτες και ομάδα στρατηγών και είχαν τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό στο προεδρικό μέγαρο στη Νουακσότ. Η κόρη του Αμπνταλαχί ανέφερε ότι άνδρες της προεδρικής φρουράς είχαν συλλάβει τον πατέρα της. Οι πραξικοπηματίες ήταν αξιωματικοί του στρατού, μεταξύ των οποίων ο στρατηγός Μοχάμαντ Ουλντ Αμπντέλ Αζίζ.. Ο βουλευτής Μοχάμεντ αλ Μουκτάρ ισχυρίστηκε ότι το πραξικόπημα είχε μεγάλη υποστήριξη από τον λαό, καθώς ο Αμπνταλαχί ήταν επικεφαλής ενός «απολυταρχικού καθεστώτος.» Η χούντα ανακοίνωσε αργότερα τη διενέργεια προεδρικών εκλογών σε δύο μήνες και τη διατήρηση των κοινοβουλευτικών θεσμών (Βουλής και Γερουσίας). Η χούντα απελευθέρωσε στις 11 Αυγούστου τον πρωθυπουργό και άλλους τρεις υψηλόβαθμους αξιωματούχους. Ωστόσο, ο πρόεδρος Αμπνταλαχί παρέμεινε σε κατ' οίκον περιορισμό μέχρι τον Δεκέμβριο του 2008.

Πολιτισμός και αξιοθέατα

Ο πολιτισμός της χώρας χαρακτηρίζεται από το Ισλάμ. Η απομονωμένη θέση της δεν επέτρεψε επιρροές από τους αποικιοκράτες και πολλές επαφές με το εξωτερικό. Έτσι, διασώζονται μόνο ερείπια και εγκαταστάσεις από τις παλιές πόλεις που είχαν δημιουργηθεί στην καρδιά της Σαχάρας. Τα κσουρ (σημαίνει πόλεις των καραβανιών) δημιουργήθηκαν μεταξύ του 8ου και του 14ου αιώνα ως ενδιάμεσοι σταθμοί στον δρόμο των καραβανιών ανάμεσα στο Μαρόκο και στα αφρικανικά βασίλεια. Ήκμασαν ως εμπορικά κέντρα αλλά ερήμωσαν αργότερα. Οι πόλεις αυτές (Ουαντάνε, Τσινγκουέτι, Ουαλάτα και Τιχίτ) αποτελούν ζωντανή μαρτυρία για τον παραδοσιακό τρόπο ζωής που κυριαρχούσε στη δυτική Σαχάρα. Έτσι, συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1996. Αξιόλογη είναι επίσης η μουσική παράδοση στη χώρα, η οποία χαρακτηρίζεται από κοινωνικές διαβαθμίσεις. Τα παραδοσιακά μουσικά όργανα είναι έγχορδα και κρουστά, ενώ οι γυναίκες παίζουν διαφορετικά μουσικά όργανα από τους άνδρες. Κατά παράδοση στη Μαυριτανία υπάρχουν και τρεις διαφορετικοί τρόποι παιξίματος: ο λευκός τρόπος, ο μαύρος και ο μιγαδικός, που απηχούν τις τρεις βασικές εθνοτικές ομάδες.

Αξιοθέατα

Οι φυσιολάτρες επισκέπτες μπορούν να επισκεφθούν το Εθνικό Πάρκο Μπανκ ντ’ Αργκίν, το οποίο αποτελεί από το 1989 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Ανάμεσα στα άλλα, το εν λόγω πάρκο φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αποικία αναπαραγωγής θαλάσσιων πουλιών στη Δυτική Αφρική. Η θέση του είναι μεταξύ του ακρωτηρίου Τιμίρις και του Πουάντ Μινού, στα βόρεια της Νουακσότ. Έχει έκταση 180 χλμ. και σε αυτό περιλαμβάνονται τα νησιά Ιλ ντ’ Αργκίν και Ιλ ντε Τίντρα. Η περιοχή αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για ανάπαυση και τροφοληψία των καλοβατικών πουλιών της Σιβηρίας και της Βόρειας Ευρώπης. Εξάλλου, στη Νουακσότ βρίσκεται το Σαουδικό Τζαμί, η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Εθνικό Ινστιτούτο Προηγμένων Ισλαμικών Σπουδών και Εθνικό Μουσείο.

Βιβλιογραφία

• Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, εκδ. «ΔΟΜΗ», 2006, τ. 9, σελ. 458-481.
• Genevoix, Bertrand: «Τα καραβάνια της Μαυριτανίας», Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 179, Μάιος 1983, σ. 36