İçeriğe atla

Baas Partisi (Irak ağırlıklı hizip)

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Bu madde Irak liderliğindeki ancak birçok ülkede şubeleri bulunan pan-Arap Baas Partisi hakkındadır. Baas Partisinin 1951'de kurulan bölgesel şubesi için Arap Sosyalist Baas Partisi - Irak Bölgesi sayfasına bakınız.
Arap Sosyalist Baas Partisi
حزب البعث العربي الاشتراكي
Genel sekreterSalah el-Muhtar
Kuruluş tarihi25 Şubat 1966
Yasaklanma tarihi16 Mayıs 2003 (Irak'ta)
ÖnceliBaas Partisi (birleşik)
MerkezBağdat, Irak (2003'e kadar)
Silahlı kolUlusal Savunma Taburları (2003'e kadar)
Nakşibendi Ordusu (2006-günümüz)
İdeolojiBaasçılık
Saddamcılık (1979'dan sonra)
Siyasi pozisyonSağ[n 1]
Resmî renklerSiyah, kırmızı, beyaz ve yeşil (Pan-Arap renkleri)
Parti bayrağı

Arap Sosyalist Baas Partisi ("Baas", "diriliş" veya "rönesans" anlamına gelir; Arapça: حزب البعث العربي الاشتراكي, Ḥizb al-Ba'th al-'Arabī al-Ishtirākī), Irak yanlısı Baas hareketi olarak da anılan merkezi 2003 yılına kadar Irak'ın Bağdat kentinde bulunan Baasçı bir siyasi partidir. Orijinal Baas Partisinin 1966'daki bölünmesinden sonra ortaya çıkan (aynı adlara sahip) iki partiden biridir.

1966'da orijinal Baas Partisi ikiye bölündü; biri Suriye'deki Baas Partisinin Şam liderliğini, diğeri ise Irak'taki Bağdat liderliği tarafından yönetiliyordu. İki Baas partisi aynı adı korudu ve Arap dünyasında paralel yapıları sürdürdü, ancak ilişkileri o kadar uzlaşmaz hale geldi ki, Suriye kanlı İran-Irak Savaşı sırasında İran'ı Irak'a karşı destekleyen tek Arap devleti oldu; Körfez Savaşı'nda Irak'a karşı ABD liderliğindeki koalisyona da katıldı. Baasçılar ilk kez 1963'te Irak'ta iktidarı ele geçirdiler, ancak birkaç ay sonra görevden alındılar. Partinin bölgesel örgütü, Irak'ı 1968 ile 2003 yılları arasında Ahmed Hasan el-Bekir ve Saddam Hüseyin'in önderliğinde uzun yıllar yönetti. Arap Sosyalist Baas Partisi - Irak Bölgesi, 2003 yılında Irak'ın işgalinden sonra Geçici Koalisyon Yönetimi tarafından yasaklandı.

Yapısı

[değiştir | kaynağı değiştir]
Şu madde dizisinin bir parçasıdır:
Baasçılık
Baas Partisi bayrağı
Kuruluşlar
Arap Baası1940-1947
Arap Baas Hareketi1940-1947
Baas Partisi1947-1966
Baas Partisi (Irak ağırlıklı hizip)1966-2003
Baas Partisi (Suriye ağırlıklı hizip)1966-2024
Varyantlar
Neo-Baasçılık1966-2024
Saddamcılık1979-2003
Kişiler
Edebiyat
Tarih
Bölgesel kuruluşlar
Bahreyn
Cezayir
Filistin
Irak
Kuveyt
Libya
Lübnan
Mısır
Moritanya
Ürdün
Sudan
Suriye
Tunus
Yemen
Ayrılan gruplar
Arap Sosyalist Devrimci Baas Partisi1960-1962/63
Sosyalist Lübnan1965-1970
Arap Devrimci İşçi Partisi1966-günümüz
Arap Demokratik Sosyalist Baas Partisi1970-günümüz
Sudan Baas Partisi2002-günümüz
Silahlı gruplar
İlgili konular

Genel sekreterler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Sıra Fotoğraf Ad
(Doğum-Ölüm) 		Görev başlangıcı Görev bitişi Görev süresi
1 Mişel Eflak
Arapça: ميشيل عفلق‎
(1910-1989) 		8 Şubat 1968 23 Haziran 1989 † 21 yıl, 135 gün
Boş (23 Haziran 1989 - Ocak 1992)
2 Saddam Hüseyin
Arapça: صدام حسين‎
(1937-2006) 		Ocak 1992 30 Aralık 2006 † 14 yıl, 11 ay
3 İzzet İbrahim ed-Duri
Arapça: عزت إبراهيم الدوري
(1942-2020) 		30 Aralık 2006 26 Ekim 2020 † 13 yıl, 301 gün
4 Salah el-Muhtar
Arapça: صلاح المختار
(born 1944) 		3 Kasım 2020 Günümüz 4 yıl, 67 gün

Ulusal Kongre

[değiştir | kaynağı değiştir]

Not: 1-8. Ulusal Kongreler için Şubat 1966 öncesi birleşik Baas Partisi tarafından düzenlenen ulusal kongrelere bakınız.

  • 9. Ulusal Kongre (Şubat 1968)
  • 10. Ulusal Kongre (Mart 1970)
  • 11. Ulusal Kongre (1977)
  • 12. Ulusal Kongre (1992)

Organizasyon

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mişel Eflak, Selahaddin el-Bitar, Munif Razzaz ve diğerlerinin liderliğindeki Eflak grubunu deviren 1966 Suriye darbesinin ardından, orijinal Baas Partisi Irak ağırlıklı ve Suriye ağırlıklı Baas hareketlerine bölündü. İki hareket ayrı ulusal komutanlıklar kurdu; Ulusal Komutanlık teoride her iki hareketin de en yüksek parti organıydı ve kendi Baas hareketlerini kontrol ediyordu. Ancak her iki ülkede de ulusal komutanlık ilgili bölgesel komutanlığın kontrolü altındaydı. Irak ağırlıklı Baas hareketinde tüm Ulusal Komutanlık üyeleri kendi bölgesel kollarından geliyordu - örneğin Ürdün'deki Baas Partisi kolunu temsil eden bir üye her zaman vardı.[3] Teorik olarak Ulusal Komutanlık, ulusal kongreler arasındaki en yüksek parti organıydı[4] ve diğer bölgelerdeki (ülkelerdeki) bölgesel komutanlıkların işlerini kontrol etme yetkisine sahipti.[5]

Ulusal Kongre delegeleri, yeniden seçilme hakkına sahip olan Ulusal Komutanlık üyelerini seçti. Ulusal Komutanlığın fiili olarak çok az yetkisi olsa da önde gelen üyelerinin çoğu aynı zamanda Irak Bölgesel Komutanlığı ve Devrimci Komuta Konseyinde de koltuk sahibiydi.[6] Eflak, Şubat 1968'de Lübnan'ın başkenti Beyrut'ta Irak ağırlıklı Baas Partisi tarafından düzenlenen Dokuzuncu Ulusal Kongre'de Ulusal Komutanlık Genel Sekreteri seçildi.[7] Yerine Saddam Hüseyin'in geçtiği 1989 yılındaki ölümüne kadar görevini sürdürdü.[8] Saddam'ın 30 Aralık 2006'da idam edilmesinin ardından İzzet İbrahim ed-Duri 3 Ocak 2007'de Baas Partisinin fiili lideri oldu. Arap Sosyalist Baas Partisi Irak Bölge Komutanlığı sekreteri olarak, eski Baas partisinin hayatta kalan en yüksek rütbeli üyesiydi. Parti 3 Kasım 2020'den bu yana Salah el-Muhtar tarafından yönetilmektedir.

Bölgelere göre şubeler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Baasçı Irak'ın 1963 ve 2003 yılları arasındaki hegemonik hırsları.

Bahreyn

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Milliyetçi Demokratik Meclis

Milliyetçi Demokratik Meclis (Arapça: التجمع القومي الديمقراطي, romanize: Al-Tajamu'u Al-Qawmi Al-Dimuqratiyah) Bahreyn'de Irak ağırlıklı Baas Partisini temsil etmektedir.[9] Grup, Genel Sekreter olarak Hasan Ali ve Genel Sekreter Yardımcısı olarak Mahmud Kassab tarafından yönetilmektedir.[10] Parti 1960'lar ve 1970'lerde Baasçı Irak'ta eğitim görmüş Bahreynliler tarafından kurulmuştur. Parti 2002 parlamento seçimlerini boykot etmiş ancak 2006 seçimlerini boykot etmemiştir.[11] Parti 2011 parlamento ara seçimlerini de Bahreyn Ayaklanması ile dayanışma amacıyla boykot etmiştir.[12] Genel merkezi Zinj'de bulunmaktadır.[13]

Parti, hükûmetin vatandaşlığa kabul politikalarına karşı çıkmakta ve etnik Bahreynlilerin iş için yabancı işçilerle eşit şekilde rekabet etmesinin adil olmadığını savunmaktadır.[9] Milliyetçi Demokratik Meclis Saddam Hüseyin yanlısı olmaya devam ediyor[13] ve web sayfasına göre Arap Baharı'nı destekliyor.[14] Irak halkına karşı bir vahşet eylemi olarak gördüğü 2003 Irak İşgali'ne karşı çıkmıştır.[15] Parti, demokrasiye barışçıl bir geçişle birlikte mevcut monarşinin devrilmesini aktif olarak desteklemektedir.[16]

Cezayir

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Cezayir Arap Sosyalist Baas Partisi

Partinin Cezayir'deki kolu olan Cezayir Arap Sosyalist Baas Partisi (Arapça: حزب البعث العربي الاشتراكي في الجزائر, romanize: Hizb Al-Ba'ath Al-'Arabi Al-Ishtiraki fi Al-Jaza'ir; Fransızca: Parti Baath arabe socialiste d'Algérie), Ahmed Çutri (Bölge Komutanlığı sekreteri) tarafından yönetilmektedir.[17] Parti yasaklıdır ve Çutri 1990'larda Cezayir Baas hareketine yönelik hükûmet baskısı nedeniyle Irak'a kaçmak zorunda kalmıştır.[17] Parti Irak Baas isyanına sempati duymakta ve Irak kolunun lideri İzzet İbrahim ed-Duri'yi desteklemekteydi.[17] Çutri, 2003 yılında Cezayir'e döndükten sonra Başkan Saddam'ın Baasçı İnancı adlı kitabını yazdı.[17]

Eritre

[değiştir | kaynağı değiştir]

1970'lerde Eritre Kurtuluş Cephesinin liderliğinde Baasçı örgütler ortaya çıktı ve Bağdat yanlısı ve Şam yanlısı gruplar cephe üzerinde siyasi hakimiyet için yarıştı. Bu bölünme EKC'nin çöküşüne ve Eritre Halk Kurtuluş Cephesinin baskın kurtuluş hareketi olarak ortaya çıkmasına katkıda bulundu.[18] Irak yanlısı önemli bir Baasçı, 1980'lerde EKC-EHKC-Devrim Konseyinin lideri olan Abdülkadir Ceylani idi.[19]

Filistin

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Arap Kurtuluş Cephesi

Arap Kurtuluş Cephesi (AKC) kurulmadan önce Irak yanlısı dağınık bir Baas gerilla hareketi mevcuttu.[20] AKC, Filistin'deki Suriye yanlısı Baas örgütü Es-Saike'nin Baas hareketi üzerindeki hakimiyetini zayıflatmak amacıyla 1969 yılında Irak'ın hakimiyetindeki Baas Partisinin Ulusal Kongresi'nde kuruldu. Es-Saike'nin aksine AKC hiçbir zaman geniş bir üye havuzuna erişemedi. Irak'ta çok az Filistinli vardı ve Irak'ta yaşayan Filistinliler genellikle iyi eğitimliydi. Bu nedenle AKC, Filistin hareketi üzerinde hiçbir zaman Es-Saike'nin sahip olduğu etkiye sahip olamadı ve olamayacaktı. Bu durum AKC'nin Irak yanlısı Baas hareketi tarafından kontrol edilmesine neden oldu, böylece AKC'nin etkinliği ve nüfuzu zayıfladı ancak Filistinliler ve Baasçılar arasındaki çatışmalardan (Es-Saike'de yaşanan bir sorun) kurtuldu. Ancak AKC'nin etkisi Irak yanlısı Baas hareketi içindeki çatışmalar nedeniyle tarihi boyunca dönemsel olarak zayıfladı. Irak yanlısı Baas hareketinin AKC üzerindeki kontrolü nedeniyle AKC, Filistin Kurtuluş Örgütünde (FKÖ) her zaman Irak yanlısı bir pozisyon aldı. AKC, 1974 yılında FKÖ'nün On Maddelik Programını reddeden Retçi Cephenin kurucu üyelerinden biriydi. Abdülvehhab Kayyali (FKÖ Yürütme Komitesi üyesi), Retçi Cephe örneğini (istifa) izlemek yerine protesto amacıyla komitedeki koltuğunu dondurdu.[21]

Irak'ın işgali, merkezi Bağdat'ta bulunan Irak egemenliğindeki Baas Partisini devirdi. Bu durum hareketi zayıflattı ve Irak ordusu AKC'nin faaliyetlerinin çoğunu koordine ettiği için AKC de önemli ölçüde zayıfladı.[22]

AKC'nin ilk lideri Ürdün Baas kolundan Zayid Haydar'dı. Diğer liderler arasında Münif Razzaz, Abdurrahim Ahmed ve Mahmud İsmail bulunmaktadır. En son olarak Rakad Selim tarafından yönetilmiş ve merkezi Ramallah, Batı Şeria'da bulunmuştur. İsrail Savunma Güçleri Selim'i Ekim 2002'de tutukladı.[23] Ürdün Baas kolunun eski lideri Şahir Ebu Şahud, 1970-1975 yılları arasında Bağdat'tan Filistin'deki Baas kolunu yönetti.[20]

Irak

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Arap Sosyalist Baas Partisi - Irak Bölgesi

Irak'ta Baas Partisi sivil bir grup olarak kaldı ve ordudan güçlü bir destek alamadı. Partinin çok az etkisi oldu ve hareket 1958'den sonra ve 1966'da tekrar birkaç fraksiyona bölündü. Hareketin güçlü bir halk desteğinden yoksun olduğu,[24] ancak güçlü bir parti aygıtı inşa ederek iktidarı ele geçirmeyi başardığı belirtilmektedir. Irak merkezli parti başlangıçta (Suriyeli muadili gibi) pan Arabizme bağlıydı. Parti 1968'de iktidara geldikten sonra Irak milliyetçiliğini benimsedi ve Iraklıları kendilerini Orta Çağ İslami kimliğine sahip Mezopotamya'nın kültürel mirasçıları olarak tanımlamaya teşvik etti.[25] Saddam Hüseyin, kendisini II. Nebukadnezar ve Hammurabi ile kıyaslatarak büyük bir neo-Mezopotamya Irak ulusunun lideri olarak görülmeye çalışmıştır.[25]

Haziran 2003'te Geçici Koalisyon Yönetimi (GKY) Baas Partisini yasakladı. GKY'nin attığı ek adım - Baas Partisinin en üst dört kademesinin tüm üyelerinin yeni hükûmetten, devlet okullarından ve üniversitelerden men edilmesi - çok sayıda deneyimli kişinin yeni hükûmete katılımını engellediği için eleştirildi. Aralarında doktorlar, profesörler, öğretmenler ve bürokratların da bulunduğu binlerce kişi görevlerinden alındı. Birçok öğretmen işini kaybederek okullarda ve üniversitelerde protestolara yol açtı. Önceki Baas Partisi iktidarında, parti üyesi olmadan hükûmette ya da okullarda yüksek mevkilere gelmek mümkün değildi ve parti üyeliği üniversiteye giriş için bir ön koşuldu. Pek çok Baasçı partiye ideolojik nedenlerle üye olurken, çok daha fazlası da seçeneklerini iyileştirmenin bir yolu olduğu için üyeydi. Amerika Birleşik Devletleri'nin baskısının ardından, Baas'tan arındırma politikası Ocak 2008'de Irak hükûmeti tarafından tartışmalı Hesap Verebilirlik ve Adalet Yasası ile ele alındı.[26] Bu, politikayı hafifletme iddiasındaydı ancak birçok kişi bunun daha fazla işten çıkarmaya yol açacağından korkuyordu. Baas Partisi 2020'deki ölümüne kadar Saddam'ın eski yardımcısı İzzet İbrahim ed-Duri tarafından yönetildi.

Kuveyt

[değiştir | kaynağı değiştir]

1983'ten itibaren Faysal es-Sani tarafından yönetilmiştir.[27] Kuveyt Baas Partisi şubesi Irak'ın Kuveyt'i işgali nedeniyle Körfez Savaşı sırasında çökmüştür.[28] Irak Ulusal Diyalog Cephesi lideri Salih el-Mutlak partiyi yeniden inşa etmeye çalışmakla suçlanmıştır.[28]

Libya

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Libya Arap Sosyalist Baas Partisi

Kral İdris'e karşı 1969 yılında gerçekleştirilen darbenin ardından Muammer Kaddafi liderliğinde yeni bir devrimci hükûmet kuruldu. Hükûmet Nasırcı olarak tanındı çünkü yeni yönetim hedefini "birlik, özgürlük, sosyalizm" (Baas Partisinin sloganı) yerine "özgürlük, sosyalizm ve birlik" olarak ilan etti. Düzendeki bu değişiklik Baasçılar ve Nasırcılar arasındaki ideolojik bölünme nedeniyle önemliydi.[29] Kaddafi'nin devriminin ardından çeşitli Halk Komiteleri kuruldu. Bu komiteler (başlangıçta halk tarafından yönetiliyordu) birçok Baasçıyı tutukladı.[30]

Libya Baasının kurucusu Emir Tahir Deghayes daha sonra Kaddafi'nin güvenlik güçleri tarafından tutuklandı ve üç gün hapiste kaldıktan sonra öldü.[31] Deghayes'in ölümü iddialara göre büyük bir hükûmet karşıtı gösteriye yol açtı (ki bu gösteri bastırıldı) ve ardından birçok önde gelen Baasçı hapsedildi.[32] 1982'de 25 Libyalı Baasçının yasadışı bir örgüte üye olmakla suçlandığı bir dava başladı ve işkence gördükten sonra serbest bırakıldılar. Ertesi yıl aynı suçlamayla yeniden yargılandılar: üçü idama, diğerleri ömür boyu hapse mahkûm edildi.[33] 1980'lerdeki tutuklamalar ve yargılamalar Libya'daki bölgesel Baas örgütünün dağılmasına yol açtı.[34]

Arap milliyetçisi bir örgüt olan Libya Ulusal Hareketi (LUH), Baasçı avukat Ümran Burweiss tarafından kurulmuştur.[35] LUH (halen varlığını sürdürmektedir) başlangıçta Iraklı Baasçılar tarafından finanse edilmiş[36] ve nispeten yüksek kaliteli propaganda materyalleri üretmiştir. Örneğin, 1980'lerde Sawt at-Talia ile birlikte Libya'ya kaçırılan ses kasetleri yayınlamıştır. Örgüt ayrıca Bağdat Radyosu için de yayınlar yapmıştır.[37]

Lübnan

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Sosyalist Arap Lübnan Öncü Partisi

Şu anda Sosyalist Arap Lübnan Öncü Partisi (Arapça: حزب طليعة لبنان العربي الاشتراكي, romanize: Hizb Al-Taliyeh Lubnan Al-'Arabi Al-Ishtiraki) olarak bilinmektedir. Lübnan'daki parti şubesidir. Şube ikinci kongresini Ekim 2011'de gerçekleştirmiştir.[38]

Ancak Baas Partisinin Irak yanlısı Lübnan kolunun varlığı çok daha eskilere dayanmaktadır. Baas hareketinde 1966'da yaşanan ve parti üyelerinin Suriye ve Irak'a bağlılıkları arasında bölündüğü bölünmenin ardından Irak kanadı Abdülmecid Rafei tarafından yönetildi.[39][40] Bölünme sırasında öne çıkan diğer üyeler Cihad George Karam, Refik Nasib Alfaqiya, Karam Mohamed Assahli, Hani Mohamed Shoiab, Ammar Mohamed Shabli, Hassan Khalil Gharib ve Asaf Habin Alharakat idi.[41]

Başlangıçta Irak Baası yanlısı kol ile Suriye Baası yanlısı kol Ulusal Cephe içinde yan yana çalışmış, ancak Suriye ve Irak Baası arasındaki gerilimin artmasıyla iki parti savaşa girmiştir.[42] Parti, 1960'lardaki gösterilerde aktifti[43] ve er-Rafei siyasi faaliyetleri nedeniyle Lübnanlı yetkililer tarafından gözaltına alındı,[44] ancak 1968 genel seçimlerinde Trablusşam'dan aday oldu.[45] Parti 1970'lerin ilk yarısında genişledi[46] ve 1972 genel seçimlerinde er-Rafei Trablusşam'dan parlamentoya seçildi.[47] Eski bir üye olan Ali el-Halil ise Sur'dan seçildi. Parti Güney Lübnan'da aktifti ve Irak'tan gelen cömert yardımlarla inşa edildi.[48] Lübnan İç Savaşı sırasında Lübnan Parlamentosu 1975 yılında Ulusal Diyalog Komitesini kurdu. Suriye yanlısı Baas Partisinden Asım Kanso komiteye üye oldu, ancak Irak yanlısı Baas Partisinden hiçbir isme komitede yer verilmedi.[49] Baasın o dönemdeki lideri Tahsin el-Atraş Kasım 1981'de vurularak öldürüldü.[50] Parti, İlerici Sosyalist Partisinden Velid Canbolat'ın liderliğindeki siyasi bir örgüt olan Lübnan Ulusal Hareketinin bir üyesiydi.[51] Varlığı boyunca Filistin Arap Kurtuluş Cephesini kontrol etmiştir.[52]

Mısır

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Arap Sosyalist Baas Partisi - Mısır Bölgesi

Arap Sosyalist Baas Partisi - Mısır Bölgesi (Arapça: حزب البعث العربي الاشتراكي- مصر, romanize: Hizb Al-Ba'ath Al-Arabi Al-Ishtiraki - Misr) Mısır'da aktif bir şubedir.

Parti, Suriye'de Beşşar Esad'ın görevden alınmasını desteklemekle birlikte, İsrail, Türkiye ya da İran gibi ülkelerin art niyetli olduklarına ve Suriye'nin altını oymaya çalıştıklarına inandığından, çatışmaya hiçbir yabancı müdahalenin yapılmaması çağrısında bulunmaktadır.[53]

Parti 1990'ların başında yasa dışı ilan edildi ve 14 Nisan 1991'de iki Iraklı istihbarat görevlisi, Mısırlı yetkililerin Mısır'daki sabotaj operasyonlarını finanse etmek için kullanılacağını iddia ettikleri 38.000 dolarla birlikte gözaltına alındı.[54] Aralarında şair Muhammed Afifi Matar'ın da bulunduğu diğer bazı Mısırlı Baasçılar da Nisan 1991'de Iraklı terörist bir komploya karıştıkları şüphesiyle gözaltına alındı.[55]

Moritanya

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana maddeler: Ulusal Öncü Parti ve Sevap (Moritanya)

Moritanya'da Irak yanlısı ilk faaliyetler 1968'de gerçekleşmiş, ancak örgütsel olarak 1972'de kurulmuştur.[56] Moritanyalı Baasçılar tarihlerini iki evreye ayırmaktadır: kuruluş (1976-1982) ve yayılma (1982-1990).[56] 1968-1970 dönemi hakkında çok az bilgi mevcuttur ve Baasçı faaliyetler 1970'lerin başında ciddi bir şekilde başlamıştır.[56] Partinin ilk gizli kongresi 1976 yılında yapıldı.[56] Başkan Muhtâr Veled Dâde'ın yönetimine karşı çıktılar ve ilk yıllarının çoğunu iktidardaki Moritanya Halk Partisine ve devlet kurumlarına sızmaya çalışmak için kullandılar.[56] Temmuz 1978 darbesinin ardından Baas kolu bilinçli bir karar alarak Haratin halkını saflarına katmaya çalıştı.[56] Bu arayışlarında kendilerine yardımcı olması için Moritanya'da Baas ve Haratin'i yayınlamaya başladılar.[56] 1978-1984 döneminde parti, askeri kurum içinde üye kazanma çabalarını yoğunlaştırdı.[56] Baas Partisi Moritanya'daki Araplaştırma politikalarının en hararetli destekçilerinden biriydi.[56] Çabaları nedeniyle Baas lideri Mohammed Yehdih Veled Breideleil 1984 yılında kısa bir süreliğine Enformasyon Bakanı olarak atandı.[56] Muhammed Huna Veled Haydala'nın yönetimi altında Baas baskıya alındı ve 1982 ile 1983 yılları arasında 55 Baasçı hükûmet tarafından tutuklandı.[56] Ancak 1986-1987 yılları arasında Baas, subaylar ve erler arasına sızmayı başararak Muaviye Veled Seyyid Ahmed et-Tayi ve yönetimi için bir tehdit haline geldi.[56] Muaviye Veled Seyyid Ahmed et-Tayi, Saddam Hüseyin'in onayıyla 1988'de ordudaki Baasçı personeli sınır dışı etti ve yasakladı.[56] Moritanya, İran-Irak Savaşı sırasında Saddam Hüseyin'in Irak'ını güçlü bir şekilde destekledi.[57][58]

Irak'ın Kuveyt'i işgal etmesiyle birlikte Baas Partisi popüler cazibesini kaybetti ve Irak elçiliğinden gelen mali yardımlar kesildi.[56] 1990 yılına gelindiğinde orijinal Baas hareketinden geriye pek bir şey kalmamıştı.[56]

Bir diğer parti olan Ulusal Öncü Parti (Arapça: حزب الطليعة الوطني, romanize: Hizb Al-Taliyeh Al-Watani) 1991 yılında kurulmuş ve 1990 yılında dağılan eski Baas hareketinin yerini almıştır.[59] Moritanya Baas Partisi ülkedeki en büyük Arap milliyetçisi siyasi güç olmaya devam etmektedir. Parti, 2003 Irak işgali sonrasında Saddam Hüseyin'in devrilmesinden sonra bile Bağdat merkezli Baas Partisi ile iyi ilişkilerini sürdürmüştür.[60] Parti 1992 parlamento seçimlerinde milletvekili adayı çıkarabilmiş ve senato seçimlerinde aday çıkarabilen tek parti olmuştur (Demokrasi ve Yenilenme için Cumhuriyetçi Parti hariç). Ancak parti ülke genelinde oyların sadece yüzde birini alabildi ve ne Parlamentoda ne de Senatoda bir sandalye elde edemedi. Partinin lideri Kabry Ould Taleb Jiddou, seçim kampanyası nedeniyle yeni seçilen Hükûmet tarafından Dışişleri Bakanı olarak ödüllendirildi.[61]

Şube, eleştirmenler tarafından ırkçı olarak görülen bir görüş olan ülkenin tamamen Araplaştırılmasını desteklemektedir. Veled Haydala, halefi Başkan Muaviye Veled Seyyid Ahmed et-Tayi döneminde de devam eden Baas karşıtı bir politika başlattı. Ancak Moritanya hükûmeti Körfez Savaşı sırasında Irak'ı destekledi[62] ve Irak-Moritanya ilişkileri o kadar yakınlaştı ki, Amerikan işgalinin ardından Saddam'ın ailesinin ülkeye sığındığı yönünde (doğru olmayan) söylentiler uluslararası alanda dolaşmaya başladı.[63][64] Baasçılara karşı baskı azaltılmamıştır. 2003 yılında birçok Baasçı hükûmeti devirmeye çalıştıkları şüphesiyle hapse atıldı.[60] Irak ve Moritanya arasındaki yakın ilişkinin bir nedeni de Moritanya Baas Partisinin güçlü olmasıydı.[65] Parti, İsrail ile ikili ilişkilerin resmen kurulmasının ardından 1999 yılında yasaklandı.[66][67] Ulusal Öncü Partisi, Irak hükûmetiyle işbirliği yaparak ülkede huzursuzluk çıkarmak için planlar geliştirmekle suçlanıyordu.[68]

Partinin lideri Muhammed Veled Abdullah Veled Eyye, 2003 yılında hükûmetin İsrail ve ABD ile ilişkilerini kesmesini ve Saddam Hüseyin'e yardım etmesini talep eden büyük bir hükûmet karşıtı gösterinin ardından tutuklandı. O ve diğer 13 Baasçı hükûmet güçleri tarafından tutuklandı ve partinin merkezi Mayıs ayında basıldı.[69] Onun yerini Irak yanlısı bir başka Baas partisi aldı: İş ve Ulusal Birlik Partisi (Fransızca: Parti pour le Travail et l'Unité Nationale kısaltma PTUN). Ancak PTUN Irak Baas Partisine yakın olsa da grup küçük ve büyük ölçüde etkin değil.[70]

Sudan

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Arap Sosyalist Baas Partisi - Sudan Bölgesi

Arap Sosyalist Baas Partisi - Sudan Bölgesi, Baas Partisinin Sudan'daki bölgesel koludur. Kemal Bolad 1989 yılında,[71] Taiseer Mutassir ise 1990 yılında Bölge Sekreteri olmuştur.[72] Şube 2003 yılında tahminen 1000 üyeye sahip olmakla birlikte her zaman küçük olmuştur, ancak çoğunlukla şubenin Irak tarafından finanse edilmesi nedeniyle yetersiz üye sayısının gösterdiğinden daha büyük bir etkiye sahip olabilmiştir.[73]

Yıllarca Arap milliyetçisi Sudan hükûmetiyle işbirliği yapan Baas Partisi, 1990'da ilişkilerini keserek muhalefet partisi haline geldi. 1991 Körfez krizi sırasında Sudan'ın desteği olmasaydı bu durum Irak'ı rahatsız edecekti.[74] 1990'da parti büyük ölçüde Baasçı Irak'ta eğitim görmüş öğrencilerden oluşuyordu.[72] 1990'da küçük olan parti bazı kesimlerde etkili olmuş, Ulusal İslami Cepheye karşı çıkmış ve katı bir laiklik yanlısı olmuştur.[72] Üyeler tarihsel olarak Baas ile Sudanlı komünistler gibi diğer laik parti hareketleri arasında kalmıştır.[72] Saddam Hüseyin'in Sudan'ı yöneten Ulusal Kurtuluş için Devrim Komuta Konseyi ile dostane ilişkisi nedeniyle Baas kolu yetkililer tarafından baskı altına alındı.[72] Daha sonra 1990'da başarısız bir askeri darbenin ardından 26 Baas subayı Hartum'da idam edildi.[73] 2002 yılında Muhammed Ali Cadin liderliğindeki bir grup Baas'tan ayrılarak ne Irak yanlısı Baas hareketi ne de Suriye yanlısı Baas hareketi ile bağlantısı olmayan bağımsız Sudan Baas Partisini kurdu.[75] Ertesi yıl Irak'ın işgalinden sonra 80 Sudanlı Baasçı siyasetten uzak durmak şartıyla Sudan'a geri döndü.[73]

Suriye

[değiştir | kaynağı değiştir]

Irak liderliğindeki partinin Suriye kolu, Suriye Baas hükûmetine karşı İslamcı ayaklanma sırasında Müslüman Kardeşleri destekledi.[76]

Tunus

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Tunus Baas Hareketi

Tunus'taki ilk Baas kolu, daha sonra birleşik Baas Partisi altında, 1955'te kuruldu, ancak Baas Partisi Zeynel Abidin Bin Ali döneminde yasa dışı ilan edildi. Tunus Devrimi'nin ardından,[77] Tunus Baas Hareketi (Arapça: حركة البعث التونسي, romanize: Haraket Al-Ba'ath Al-Tounisi; Fransızca: Mouvement Baath tunisien) 3-5 Haziran 2011'deki Birinci Kongresi'nde kuruldu ve 22 Ocak 2011'de yasal olarak tescil edildi. Ancak Baasçılar 1950'lerden beri yeraltı siyasetinde aktiftir.[78] Baas Hareketi Saddam Hüseyin'in ölümünün beşinci yıldönümünü andılar. Baas Hareketi Yürütme Komitesi Genel Sekreteri Ömer Osman Belhaci, "Hüseyin'in idamı sembolikti, bir kişiyi değil temsil ettiği ve uğruna savaştığı fikirleri öldürdüler. Hüseyin sömürgeciliğe karşı olduğu, Arap birliğinin ve Arap ülkelerinin bağımsızlığının savunucusu olduğu için öldürüldü". Muammer Kaddafi'nin öldürülmesini desteklemediğini de ifade ederek Kaddafi'nin de herkes gibi adil yargılanma hakkına sahip olduğunu söyledi.[78]

Ömer bir keresinde bir gazeteciye "Suriye rejimi Baas'a karşı döndü ve artık Baasçı değil" demiştir.[77] Parti, Suriye'nin Arap Birliğinden çıkarılmasını desteklememekte ve yabancı ülkelerin Suriye İç Savaşı'nda tarafsız bir rol oynaması gerektiğini savunmaktadır.[79] 4 Şubat 2012 tarihinde Baas Hareketi Yürütme Kurulu, geçici Tunus hükûmetinin Suriye büyükelçisini sınır dışı etmesini kınayan bir bildiri yayınladı. Baas Hareketi Suriyeli protestocularla dayanışma içinde olduğunu ifade etti ve silahsız göstericilerin vurulmasını kınadı. Komite, Suriye Büyükelçisinin sınır dışı edilmesinin çatışmayı militarize edeceğini, Arap kamuoyunu hükûmete karşı harekete geçireceğini ve askeri müdahaleye yol açacağını öngördü.[80] Devrimden sonra Arap Demokratik Öncü Partisi Tunus'taki ikinci "Iraklı" Baasçı Parti olarak ortaya çıktı. Üyeleri daha genç ve siyasi pozisyonu tarihsel Baas Hareketinin daha solunda olan hareketin liderliğini Hayreddin Souabni ve Ahmed Sıddık yapmaktadır. Baas Hareketi, güçlü halk desteğine sahip komünist ağırlıklı bir cephe olan Halk Cephesinin bir üyesidir.[81][82]

Ürdün

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Ürdün Arap Sosyalist Baas Partisi

1966'daki bölünme sırasında Ürdün şubesinin tahminen 1.000 üyesi vardı.[83] Arap Kurtuluş Cephesi (AKC) içinde aktifti ve AKC'nin ilk lideri Ürdünlü Zaid Haydar'dı.[23] 1966'da Irak yanlısı Baas direnişine katılan Munif Razzaz, sonunda AKC lideri oldu.[20] Buradan parti basamaklarını tırmandı ve Iraklı yetkililer tarafından ev hapsine alınmadan önce Ulusal Komutanlığın bir üyesi oldu.[20] Şahir Ebu Şahut 1966 bölünmesinden sonra Ürdün'deki parti şubesinin ilk lideri oldu.[20]

Irak ve Suriye'de otoriter siyasi sistemlerin kurulmasından bu yana Baas Partisinin popülaritesi büyük ölçüde azalmış olsa da Baas ideolojisi popülerliğini korumaktadır.[84] Bunun nedeni her iki Baas partisinin de (Irak yanlısı ve Suriye yanlısı) ideolojinin yerine Saddamcı söyleme ya da Esad yönetimine körü körüne bağlılığı koymuş olmalarıdır.[84] Ürdün'ün başkenti Amman'daki Amerikan büyükelçiliğine konuşan Ürdünlü bir akademisyen, "parti dışında içeridekinden çok daha fazla gerçek Baasçı var" diyerek mevcut partinin daha fazla taraftar kazanmak için ideolojik bileşenleri önemsizleştirdiğini (ve hatta değiştirdiğini) belirtti.[84]

Parti, Baas Partisinin bir kolu olması nedeniyle 1990'larda bir miktar destek kazanabilmiş ve Irak üniversitelerine binlerce burs verilmesine yardımcı olabilmiştir.[84] Ancak 2003'te Irak'ın işgaliyle birlikte parti neredeyse iflasa sürüklenmiş ve Irak'tan dönen öğrencileri finanse edemeyince taraftarlarının çoğunu kaybetmiştir.[84]

Baas kolunun yasal kaydı 1992'de reddedildi.[85] Parti 1993'te yasal olarak tescil edildi, ancak adını Arap Sosyalist Baas Partisinden Ürdün Arap Sosyalist Baas Partisine (Arapça: حزب البعث العربي الاشتراكي الاردني, romanize: Hizb Al-Ba'ath Al-'Arabi Al-Ishtiraki Al-Urduniy) çevirdi.[86] Ürdün'ün eski enformasyon bakanı Khalil Haddadeen, 1993 ve 1997 seçimlerinde Irak yanlısı, Saddamist bir platformda parlamentoya seçildi.[87] Şu anda Baasın parlamentoda hiçbir üyesi bulunmamaktadır.[84]

Bölgesel Komutanlık, 2003'teki Irak işgalinden bu yana düzenlediği ilk bölgesel kongrede Saddam Hüseyin'den geldiği iddia edilen bir mektubu kamuoyuna açıklayacağını iddia etti.[84] Ancak Ürdün basını bu olayı büyük ölçüde görmezden geldi.[84] Bugün Baas ideolojisinin aksine hem Irak yanlısı hem de Suriye yanlısı Baas kolları Ürdün siyasi sahnesinde büyük ölçüde önemsiz kabul edilmektedir.[84] Mali sorunlar yaşayan Baas, dindar Ürdünlüler tarafından laikliği nedeniyle eleştirilirken diğerleri de Arap milliyetçisi ideolojisinden bıkmış durumdalar.[84]

1995 yılında yapılan bir ankette Ürdünlülerin yüzde 16,8'i Irak Baas'ının varlığından haberdar olduklarını belirtmiş, bu da Baası Ürdün'de en çok bilinen üçüncü siyasi parti yapmıştır (ankette Suriye Baasının kolu olan Baas Arap İlerici Partisini yüzde 10'un üzerinde bir farkla geçmiştir).[88] 2003 yılında partinin 200'den az üyesi olduğu tahmin ediliyordu.[89] Cablegate'in 2007 tarihli bir belgesine göre, Arap Sosyalist Baas Partisinin önde gelen isimlerinden Ahmed el-Dmour, İslami Hareket Cephesinin siyaset sahnesindeki hakimiyetine yönelik en büyük tehditlerden biri olarak görülüyordu.[90] 2023 yılında Ürdün Baas Partisinin yerel seçimlere katılma izninin yenilenmesi Iraklı figürlerin eleştirilerine neden oldu.[91]

Yemen

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Ulusal Arap Sosyalist Baas Partisi - Yemen Bölgesi

Ulusal Arap Sosyalist Baas Partisi - Yemen Bölgesi (Arapça: حزب البعث العربي الاشتراكي القومي - قطر اليمن, romanize: Hizb Al-Ba'ath Al-Arabi Al-Ishtiraki Al-Qawmi – Qutr Al-Yaman)[92] Kasım Selam Said tarafından Bölge Komutanlığı Sekreteri olarak yönetilirken[93] Abdülvahid Havaş Sekreter Yardımcısı olarak görev yapmaktadır.[94] Al-Ehyaa Al-'Arabi (Arapça: الإحياء العربي; Arapça: Arap Rönesansı) gazetesini yayınlamaktadır.[95]

Parti 1990 yılına kadar gizli siyasi faaliyetler yürütmüş ve 10 Şubat 1997 tarihinde Ulusal Arap Sosyalist Baas Partisi olarak tescil edilmiştir. İlk olarak 1995 yılında Arap Sosyalist Baas Partisi olarak kayıt yaptırmak istemiş, ancak bu isim yetkililer tarafından Suriye yanlısı Baas partisine verilmiştir.[93] Parti siyasi olarak iktidardaki Genel Halk Kongresi ile müttefiktir ve 2011 Arap Baharı sırasında bu pozisyon bir iç bölünmeye neden olmuştur.[96] Mart 2011'de partinin Hudeyde şubesinin şehirdeki protestoculara yönelik şiddetli saldırıların ardından ayaklanmanın yanında yer aldığı bildirildi.[97]

Parti 1993 parlamento seçimlerine Suriye yanlısı Arap Sosyalist Baas Partisi ile ittifak halinde katıldı ve yedi sandalye kazandı. Seçimlerden sonra iki Baasçı grup arasındaki ilişkiler bozuldu ve sonraki seçimlere ayrı ayrı katıldılar. Parti 1997 parlamento seçimlerine itiraz etti (hiç sandalye kazanamadı) ve 1999 cumhurbaşkanlığı seçiminin boykot edilmesi çağrısında bulundu. Şube başkanı Said, Suudi Arabistan'ı eleştiren bir makalesi nedeniyle Şubat 2000'de Enformasyon Bakanlığı tarafından dava edildi.[98] 2003 parlamento seçimlerinde parti 23.745 oy (ulusal oyların yüzde 0,4'ü) aldı ve yine parlamentoya giremedi.[93] Ancak 2006 yerel konsey seçimlerinde iki ilçe konseyi sandalyesi kazandı.[99]

Notlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Irak Baas'ı, Baas hareketinin "sağ kanadını" temsil etmektedir.[1][2]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Sassoon 2012, s. 30, The rift between the Ba'th parties in Syria and Iraq widened. In February 1966, a military coup by the party's left wing in Syria forced 'Aflaq and the Syrian leadership to seek refuge in Iraq. From that point on, despite short periods of rapprochement, the chasm between the so-called left-wing in Syria and the right-wing supported by al-Bakr and Saddam Hussein was never bridged..
  2. ^ * Alla, Malumud Ata (1974). Arab Struggle for Economic Independence (İngilizce). Progress. s. 62. 7 Ekim 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Aralık 2024. This struggle sharpened after the Right-wing Baathists seized power in Iraq in 1963 and instituted a reign of terror against the Communists and other progressive forces, which considerably weakened the influence of the Baath Party in all the Arab countries. 
  3. ^ Metz, Helen Chapin (2004). Iraq: A Country Study. Kessinger Publishing. ss. 191-192. ISBN 1-4191-2671-7. 
  4. ^ Ali, Tariq (2004). Bush in Babylon: The Recolonisation of Iraq. Verso. s. 106. ISBN 1-84467-512-2. 
  5. ^ Ghareeb, Edmund A.; Dougherty, Beth K. (2004). Historical Dictionary of Iraq. The Scarecrow Press, Ltd. s. 192. ISBN 978-0-8108-4330-1. 
  6. ^ Ghareeb, Edmund A.; Dougherty, Beth K. (2004). Historical Dictionary of Iraq. The Scarecrow Press, Ltd. s. 169. ISBN 978-0-8108-4330-1. 
  7. ^ Kostiner, Joseph (1998). Conflict and Cooperation in the Gulf Region. VS Verlag. s. 36. ISBN 3-531-16205-5. 
  8. ^ Moubayed, Sami M. (2006). Steel & Silk: Men and Women who shaped Syria 1900–2000. Cune Press. s. 347. ISBN 978-1-885942-40-1. 
  9. ^ a b Mahdi, Mazdi (2 Mayıs 2010). "Bahrainis take to the streets over job security". The National. 25 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. 
  10. ^ التجمع القومي الديمقراطي [Nationalist Democratic Assembly] (Arapça). Nationalist Democratic Assembly. 15 Kasım 2007. 19 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. 
  11. ^ جمعية التجمع القومي الديمقراطي [Nationalist Democratic Assembly]. Al-Wasat (Arapça). 15 Kasım 2007. 18 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. 
  12. ^ "التجمع القومي" خامس جمعية تعلن مقاطعتها للانتخابات التكميلية [National Rally fifth Association announces boycott of the elections complementary]. Al-Wasat (Arapça). 16 Ağustos 2011. 18 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. 
  13. ^ a b "Attorney Calls for further investigation into the incident" ["النيابة" تطلب مواصلة التحري في حادث "الزنج"]. Al-Wasat (Arapça). 5 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2013. 
  14. ^ أخبار [News] (Arapça). Nationalist Democratic Assembly. 15 Kasım 2007. 19 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. 
  15. ^ بيان صادر عن التجمع القومي الديمقراطي في العراق [Statement issued by the Nationalist Democratic Assembly] (Arapça). Ahewar.org. 28 Mart 2003. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. 
  16. ^ التجمع الديمقراطي: عدم رفع شعار إسقاط النظام سببه ظروف معينة [Democratic Rally: Do not drop the slogan of the system due to certain circumstances] (Arapça). Islamtimes.org. 17 Şubat 2012. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. 
  17. ^ a b c d Belamry, Algiers-Ramada (8 Eylül 2008). "Baath Party resumes underground activities". alarabiya.net. 9 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2013. 
  18. ^ Awet Tewelde Weldemichael (2013). Third World Colonialism and Strategies of Liberation: Eritrea and East Timor Compared. Cambridge University Press. s. 155. ISBN 978-1-107-03123-4. 
  19. ^ Alexander De Waal (1991). Evil Days: Thirty Years of War and Famine in Ethiopia. Human Rights Watch. s. 252. ISBN 978-1-56432-038-4. 
  20. ^ a b c d e Anderson, Bette Signe (2005). Nationalist Voices in Jordan: The Street and the State. University of Texas Press. s. 203. ISBN 978-0-292-70625-5. 
  21. ^ Cobban, Helena (1984). The Palestinian Liberation Organisation: People, Power, and Politics. Cambridge University Press. s. 163. ISBN 978-0-521-27216-2. 
  22. ^ Baracskay, Daniel (2011). The Palestine Liberation Organization: Terrorism and Prospects for Peace in the Holy Land. ABC-CLIO. s. 58. ISBN 978-0-313-38151-5. 
  23. ^ a b Matter, Philip; Fischbach, Michael (2005). Encyclopedia of the Palestinians. Infobase Publishing. ss. 51-52. ISBN 978-0-8160-5764-1. 
  24. ^ The Economist, London, 24–30 June 1978, p. 78.
  25. ^ a b Alexander J. Motyl. Encyclopedia of Nationalism: Leaders, Movements, and Concepts, Volume II. Academic Press, 2001. Pp. 240.
  26. ^ Paley, Amit R.; Joshua Partlow (23 Ocak 2008). "Iraq's New Law on Ex-Baathists Could Bring Another Purge". The Washington Post. 19 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2011. 
  27. ^ al-Mdaires, Falah Abdullah (2010). Islamic Extremism in Kuwait: From the Muslim Brotherhood to Al-Qaeda and other Islamic Political Groups. Routledge. s. 217. 
  28. ^ a b "Kuwait Receives Iraqi Political Figures In Run-up To Parliamentary Elections". Cablegate. 20 Ocak 2010. 30 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2013. 
  29. ^ Wright, John (1981). Libya: a Modern History. Taylor & Francis. s. 123. ISBN 0-7099-2727-4. 
  30. ^ Wright, John (1981). Libya: a Modern History. Taylor & Francis. s. 180. ISBN 0-7099-2727-4. 
  31. ^ Wright, John (1981). Libya: a Modern History. Taylor & Francis. s. 277. ISBN 0-7099-2727-4. 
  32. ^ Wright, John (1981). Libya: a Modern History. Taylor & Francis. s. 281. ISBN 0-7099-2727-4. 
  33. ^ Metz, Helen Chapin (2004). Libya: a Country Study. Kessinger Publishing. s. 296. ISBN 1-4191-3012-9. 
  34. ^ Leslie Simmons, Geoffrey (1993). Libya: The Struggle for Survival. Palgrave Macmillan. s. 166. ISBN 0-312-08997-X. 
  35. ^ Tachau, Frank (1994). Political Parties of the Middle East and North Africa. Westport, Conn: Greenwood Press. 
  36. ^ The Middle East. 111–12. Londra: IC Magazines. 1984. s. 20. 
  37. ^ Shaked, Haim; Daniel Dishon (1983–84). Middle East Contemporary Survey. 8. Moshe Dayan Center for Middle Eastern and African Studies. s. 583. 
  38. ^ Socialist Lebanon Vanguard Party (29 Aralık 2010). التقرير السياسي الصادر عن المؤتمر الثاني لحزب طليعة لبنان العربي الاشتراكي ( السابع عشر ) [Political Report of the Second Congress of the Party, the Socialist Arab Lebanon Vanguard (XVII)] (Arapça). Second Congress of the Socialist Lebanon Vanguard Party. Almansore.com. 25 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 
  39. ^ Ṣulḥ, Raghīd (2004). Lebanon and Arabism: National Identity and State Formation (İngilizce). Bloomsbury Academic. s. 331. ISBN 978-1-86064-051-3. 
  40. ^ Rabinovich, Itamar (1985). The War for Lebanon, 1970-1985 (İngilizce). Cornell University Press. s. 79. ISBN 978-0-8014-9313-3. 
  41. ^ جمعية سياسية باسم "حزب طليعة لبنان العربي الاشتراكي" [Political society as the "vanguard party, Arab Socialist Party of Lebanon] (Arapça). Lebanon Knowledge Development Gateway. 25 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 
  42. ^ Rabinovich, Itamar (1985). The war for Lebanon, 1970–1985. Cornell University Press. s. 79. ISBN 978-0-8014-9313-3. 
  43. ^ El-Khazen, Farid (2000). The Breakdown of the State in Lebanon, 1967–1976. Harvard University Press. s. 143. ISBN 978-0-674-08105-5. 
  44. ^ El-Khazen, Farid (2000). The Breakdown of the State in Lebanon, 1967–1976. Harvard University Press. s. 144. ISBN 978-0-674-08105-5. 
  45. ^ Zumiyya, Jamal (1972). The parliamentary election of Lebanon 1968. 2. BRILL Archive. s. 106. 
  46. ^ El-Khazen, Farid (2000). The Breakdown of the State in Lebanon, 1967–1976. Harvard University Press. s. 74. ISBN 978-0-674-08105-5. 
  47. ^ Tachau, Frank (1994). Political parties of the Middle East and North Africa. Greenwood Press. s. 307. ISBN 978-0-313-26649-2. 
  48. ^ El-Khazen, Farid (2000). The Breakdown of the State in Lebanon, 1967–1976. Harvard University Press. s. 198. ISBN 978-0-674-08105-5. 
  49. ^ El-Khazen, Farid (2000). The Breakdown of the State in Lebanon, 1967–1976. Harvard University Press. s. 316. ISBN 978-0-674-08105-5. 
  50. ^ O'Ballance, Edgar (1998). Civil war in Lebanon, 1975–92. Palgrave Macmillan. s. 111. ISBN 978-0-312-21593-4. 
  51. ^ Cassese, Antonio (1986). The Current Legal Regulation of the Use of Force. Martinus Nijhoff Publishers. s. 205. ISBN 978-90-247-3247-0. 
  52. ^ Guerrillas for Palestine. Taylor & Francis. 1976. s. 58. 
  53. ^ "The statement of the Arab Baath Socialist Party of Egyptian on the aggression against Syria". Aladhwaa. 7 Mayıs 2013. 16 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Temmuz 2013. 
  54. ^ "Two Iraqi Plotters Detained". New Straits Times. 15 Nisan 1991. 31 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2013. 
  55. ^ Mickolus, Edward F. (2009). The Terrorist List: The Middle East, Volume 1 A-K. ABC-CLIO. s. 405. 
  56. ^ a b c d e f g h i j k l m n o "An Overview of Ba'athist tendencies in Mauritania" (PDF). The Moor Next Door. November 2010. 2 Şubat 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 12 July 2013. 
  57. ^ Archives, L. A. Times (29 Haziran 1987). "Mauritania Cuts Iran Ties". Los Angeles Times (İngilizce). 1 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ekim 2023. 
  58. ^ "Mauritania Relations with Arab States - Flags, Maps, Economy, History, Climate, Natural Resources, Current Issues, International Agreements, Population, Social Statistics, Political System". photius.com. 1 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ekim 2023. 
  59. ^ Lane, Jan-Erik; Redissi, Hamadi; Ṣaydāwī, Riyāḍ (2009). Religion and Politics: Islam and Muslim Civilization. Ashgate Publishing. s. 217. ISBN 978-0-7546-7418-4. 
  60. ^ a b Seddon, David (2004). A Political and Economic Dictionary of the Middle East. Taylor & Francis. s. 87. ISBN 1-85743-212-6. 
  61. ^ Banks, Arhur S.; Muller, Thomas; Overstreet, William (2008). Political Handbook of the World 2008. CQ Press. s. 848. ISBN 978-0-87289-528-7. 
  62. ^ Anderson, Jack; Atta, Dale Van (20 Ocak 1991). "MAURITANIA'S PERSECUTION OF BLACKS". Washington Post (İngilizce). ISSN 0190-8286. 2 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2023. 
  63. ^ "SADDAM SENDS FAMILY, OFFICIALS TO MAURITANIA, THE BBC REPORTS". Deseret News (İngilizce). 18 Ocak 1991. 8 Aralık 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2023. 
  64. ^ Ap (25 Ocak 1991). "WAR IN THE GULF; Another Report On Hussein Kin". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 20 Aralık 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2023. 
  65. ^ Thomas, Caroline; Wilkin, Peter (1999). Globalization, Human Security, and the African Experience. Lynne Rienner Publishers. s. 114. ISBN 1-55587-699-4. 
  66. ^ East, Roger; Thomas, Richard (1999). Profiles of People in Power: The World's Government Leaders. Routledge. s. 345. ISBN 1-85743-126-X. 
  67. ^ "CNN - Albright praises new diplomatic ties between Israel, Mauritania - October 28, 1999". edition.cnn.com. 12 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2023. 
  68. ^ Banks, Arhur S.; Muller, Thomas; Overstreet, William (2008). Political Handbook of the World 2008. CQ Press. s. 848. ISBN 978-0-87289-528-7. 
  69. ^ Europa Publications (2003). Africa South of the Sahara 2004. Routledge. s. 702. ISBN 1-85743-183-9. 
  70. ^ "Summary Of Political Parties And Coalitions In Mauritania, May 2006". Cablegate. 15 Mayıs 2006. 16 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2013. 
  71. ^ Lain, Donald Ray (1989). Dictionary of the African Left: Parties, Movements and Groups. Dartmouth. ss. 58-60. ISBN 1-85521-014-2. 
  72. ^ a b c d e "Sudan And The Arabs: Possibly Step-sisters; Certainly Not Brothers". Cablegate. 1 Nisan 1990. 11 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2013. 
  73. ^ a b c "Return Of Sudanese Ba'athists". Cablegate. 30 Nisan 2003. 18 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2013. 
  74. ^ Barltrop, Richard (2010). Darfur and the International Community: The Challenges of Conflict Resolution in Sudan. I.B.Tauris. s. 210. ISBN 978-1-84511-977-5. 
  75. ^ "Wide Reactions to Jadein Group Statement by Baathists". Sudan Vision Daily. 10 Nisan 2003. 18 Kasım 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. 
  76. ^ "The Syrian Muslim Brotherhood". Cablegate. 26 Şubat 1985. 8 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Temmuz 2013. 
  77. ^ a b "Tunisian Baathists have strong standing: party leader". Al Arabiya. 23 Eylül 2011. 4 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2012. 
  78. ^ a b Ajmi, Sana (4 Ocak 2012). "Tunisian Baath Party Celebrates 5th Anniversary of Saddam Hussein's Death". Tunisia-live.net. 10 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2012. 
  79. ^ Ajmi, Sana (13 Kasım 2011). "Tunisian Political Parties respond to the suspension of Syria from the Arab League". Tunisia-live.net. 9 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2012. 
  80. ^ Ajmi, Sana (5 Şubat 2012). "Tunisia: Baath Party Condemns President's Decision to Expel Syrian Ambassador". AllAfrica.com. 8 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2012. 
  81. ^ "Tunisia: Splintered history of the Tunisian Left". MuslimNews.co.uk. 10 Şubat 2013. 8 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2013. 
  82. ^ "Tunisie, Sondage : Ennahdha et Nidaa Tounes en tête des intentions de vote" (Fransızca). Tunivisions.net. February 2013. 24 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2013. 
  83. ^ Goldman, Ralph Morris (2002). The Future Catches Up: Transnational Parties and Democracy. iUniverse. s. 60. ISBN 978-0-595-22888-1. 
  84. ^ a b c d e f g h i j "The Baath Party In Jordan: Short On Funds And Members Madaba". Cablegate. 22 Eylül 2005. 15 June 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 July 2013. 
  85. ^ Jordan in Transition. Palgrave Macmillan. 2002. s. 79. ISBN 978-0-312-29538-7. 
  86. ^ Day, Alan John (2002). Political parties in the World. University of Michigan. s. 280. ISBN 0-9536278-7-X. 
  87. ^ Schenker, David Kenneth (2003). Dancing with Saddam: The Strategic Tango of Jordanian–Iraqi Relations. Lexington Books. s. 19. ISBN 0-7391-0649-X. 
  88. ^ Jordan in Transition. Palgrave Macmillan. 2002. s. 120. ISBN 978-0-312-29538-7. 
  89. ^ "Jordan's Political Parties: Islamists, Leftists, Nationalists And Centrists". Cablegate. 20 Mayıs 2003. 1 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 July 2013. 
  90. ^ "Jordanian Municipal Elections: The Islamist - Government Showdowns In Irbid, Karak, And Madaba". Cablegate. 26 July 2007. 13 June 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 July 2013. 
  91. ^ Ali Abbas Ahmadi (27 Mayıs 2023). "Jordan's re-approval of Baath party sparks outrage in Iraq". The New Arab. 24 Haziran 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2024. 
  92. ^ قيم البعث وعبقرية القائد الشهيد صدام حسين تجسدا يوم استشهاده [Values of the Baath and the genius of the martyred leader Saddam Hussein's martyrdom day incarnation] (Arapça). National Arab Socialist Ba'ath Party – Yemen Region. 29 Aralık 2010. 25 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 
  93. ^ a b c الأحزاب السياسية في الجمهورية اليمنية [Political parties in the Republic of Yemen] (Arapça). Ulusal Bilgi Merkezi. Yemen hükûmeti. 30 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 
  94. ^ al-Qiri, Mohammad (7 Şubat 2009). "Third Yemeni Ba'ath party planned". Yemen Observer. Archived from the original on 5 Nisan 2012. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 
  95. ^ الأحزاب السياسية العربية: اليمن: حزب البعث العربي الاشتراكي القومي [Arab political parties: Yemen: the Arab Socialist Baath Party, the National] (Arapça). Birleşmiş Milletler Kalkınma Programı. Arap Parlamentosu. 23 Ekim 2009. 2 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 
  96. ^ قيادة مؤقتة لحزب البعث العربي الاشتراكي القومي تجمد سلام وتتهمه بتفتيت الحزب [Temporary leadership of the Baath Arab Socialist National freeze peace and fragmentation of the party accused] (Arapça). Assafir Press. 9 Mayıs 2011. 30 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 
  97. ^ حزب البعث العربي الاشتراكي القومي بالحديدة يفك الارتباط بالحزب الحاكم بعد مجزرة صنعاء بحق المعتصمين سلمياً [National Arab Socialist Ba'ath Party in Hodeidah breaks its relationship with the ruling party after the massacre of peaceful protesters in Sanaa] (Arapça). Felix News. 30 Mart 2011. 19 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 
  98. ^ Amerika Birleşik Devletleri federal hükûmeti (23 Şubat 2001). "Yemen: Country Reports on Human Rights Practices". Dışişleri Bakanlığı. 4 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2011. 
  99. ^ "President Saleh calls on local councils to hold a meeting on 1 November". Almotamar.net. 18 Ekim 2006. 7 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2012. 

Konuyla ilgilli yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Baas_Partisi_(Irak_ağırlıklı_hizip)&oldid=34599759" sayfasından alınmıştır