ตู

ดูเพิ่ม: ต, ต., ติ, ติ๊, ตี, ตี๋, ตึ, ตู่, และ ตู้

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ตู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtuu
	ราชบัณฑิตยสภา	tu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tuː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨲᩪ (ตู), ภาษาลาว ຕູ (ตู), ภาษาไทใหญ่ တူ (ตู)，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง du， ภาษาจ้วง dou

คำสรรพนาม

ตู

1. (โบราณ) สรรพนามบุรุษพหูพจน์ที่ 1 (ไม่รวมบุคคลที่ 2)

   ตูพี่น้องท้องเดียวห้าคน ผู้ชายสาม ผู้หญิงโสง

   ตูสามคนจะไปกินเข้าด้วยกัน

ดูเพิ่ม

สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม

บุรุษ	พจน์	สรรพนาม
ที่หนึ่ง
	เอกพจน์	กู, ฃ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	รา (รวมบุคคลที่สอง), เผือ (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
	พหูพจน์	เรา (รวมบุคคลที่สอง), ตู (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
ที่สอง
	เอกพจน์	มึง, เจ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	เขือ
	พหูพจน์	สู
ที่สาม
	เอกพจน์	มัน, เพื่อน (สุภาพ)
	ทวิพจน์	ขา
	พหูพจน์	เฃา

รากศัพท์ 2

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *tuːᴬ (“ประตู”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨲᩪ (ตู) (เก่า) หรือ ᨸᨲᩪ (ปตู) (ใหม่), ภาษาปักษ์ใต้ ตู, ภาษาลาว ປະຕູ (ปะตู), ภาษาไทใหญ่ တူ (ตู), ภาษาปู้อี dul, ภาษาจ้วง dou หรือ du

คำนาม

ตู

1. (โบราณ) ประตู

ภาษาปักษ์ใต้

คำนาม

ตู

1. ประตู

คำพ้องความ

• ปั่กตู๋

อ้างอิง

• “ตู” ใน Central Southern Thai Dictionary (Kaewkhao, Uthai และ Kiatboonyarit, Tawan: ประเทศไทย: US Peace Corps 1986), หน้าที่ 14

ภาษาเลอเวือะตะวันออก

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /tu/

คำนาม

ตู

1. ลำไส้