Pređi na sadržaj

Robert Plant

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Robert Plant
Robert Plant 1973. godine
Lični podaci
Puno imeRobert Entoni Plant
Datum rođenja(1948-08-20)20. avgust 1948. (76 god.)
Mesto rođenjaVest Bromvič, Ujedinjeno Kraljevstvo
Zanimanjepevač, tekstopisac
Porodica
SupružnikMorin Vilson (v. 1968, r. 1983)
Deca4
Muzički rad
Aktivni period1965—danas
Žanrrok, bluz rok, folk rok, kantri, hard rok, hevi metal
Instrumentvokal, usna harmonika
Ostalo
Povezani članciLed zepelin
Veb-sajtwww.robertplant.com

Robert Entoni Plant (engl. Robert Anthony Plant; Vest Bromvič, 20. avgust 1948) britanski je rok pevač i tekstopisac. Poznat je po tome što je bio član engleske rok grupe Led Zepelin, čiji je član bio od 1968. do 1980. godine, kada je preminuo bubnjar Džon Bonam, ali i po svojoj solo karijeri kasnije.

Plant je uživao veliki uspeh sa Led Zepelinom od kasnih 1960-ih do kraja 1970-ih. Razvio je upečatljiv imidž harizmatičnog rokenrol frontmena, sličan onima savremenika kao što su Mik Džeger iz Roling Stounsa, Rodžer Daltri iz grupe Hu, Džim Morison iz Dorsa i Fredi Merkjuri iz Kvina.[1] Sa svojom grivom duge plave kovrdžave kose i moćnim izgledom golih grudi, Plant je pomogao da se stvori arhetip „boga rokenrola". Iako se Led Zepelin raspao 1980. godine, Plant je povremeno sarađivao sa Džimijem Pejdžom na raznim projektima u kasnijim godinama.

Moćan i širok vokalni opseg (posebno očigledan u njegovom visoko registrovanom vokalu) omogućio je Plantu uspešnu pevačku karijeru koja traje više od 50 godina. Godine 2008. urednici Roling Stons magazina svrstali su ga na 15. mesto na svojoj listi 100 najboljih pevača svih vremena.[2] Godine 2011. čitaoci Roling Stonsa su Planta rangirali kao najboljeg od svih pevača.[3] Godine 2006. časopis Hit Parader proglasio je Planta „najvećim metal vokalistom svih vremena“.[4]

Kao deo benda Led Zepelin, ušao je u Rokenrol kuću slavnih 1995. godine.[5]

Rane godine

[uredi | uredi izvor]

Robert Entoni Plant je rođen 20. avgusta 1948. godine u gradu Vest Bromvič, Stafordšir, Engleska, od Roberta C. Planta, kvalifikovanog građevinskog inženjera koji je radio u Kraljevskom vazduhoplovstvu tokom Drugog svetskog rata,[6] i Eni Selije Plant (rođena Kain), Romkinje.[7][8][9] Odrastao je u oblasti Hejli Grin u Hejlsovenu u Vusterširu.[10] Plant je rano stekao interesovanje za pevanje i rokenrol muziku; u intervjuu sa Endruom Dentonom u tok šou Denton 1994. godine, Plant je izjavio da je želeo, kao desetogodišnjak, da bude kao Elvis Prisli:[11]

Napustio je školu Edvard VI za dečake u Stauerbridžu, u svojim srednjim tinejdžerskim godinama i zavoleo bluz, pogotovo Vilija Diksona, Roberta Džonsona i ranim obradama pesama ovog žanra.

Napustio je obuku za računovođu nakon samo dve nedelje da bi pohađao koledž u pokušaju da stekne više propusnica za GCE i da postane deo engleske bluz scene u Midlendsu.[12][13] „Otišao sam od kuće sa 16 godina“, rekao je, „i počeo sam svoje pravo muzičko obrazovanje, prelazeći iz grupe u grupu, unapređujući svoje znanje o bluzu i drugoj muzici koja je imala težinu i vredna slušanja“.

Plantovi rani uticaji na bluz uključivali su Džonsona, Buku Vajta, Skipa Džejmsa, Džerija Milera i Slipija Džona Estesa. Plant je imao razne poslove tokom početka svoje karijere. Snimio je tri opskurna singla[14] i pevao sa raznim bendovima, uključujući Kroling King Snejks, gde je upoznao budućeg bubnjara Led Zepelina, Džona Bonama. Obojica su nastavili da sviraju u Band of Džoj, spajajući bluz sa novijim psihodeličnim trendovima.

Led Zepelin

[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Led zepelin
Svaki član benda Led Zepelin je imao svoj simbol, a Robert Plant je verovatno spojio dva simbola iz knjige Sveti simboli Mu, Džordža Čurčvarda.

Godine 1968. gitarista Džimi Pejdž je bio u potrazi za pevačem za svoj novi bend i upoznao Planta nakon što ga je odbio njegov prvi izabranik, Teri Rid, koji ga je uputio na nastup na pedagoškom koledžu u Birmingemu (gde je Plant pevao u bendu).[15] Ispred Pejdža, Plant je otpevao pesmu, što je dovelo do toga da Pejdž prekine potragu.[15] Kako se sećaju Plant i Pejdž:

Plant:


Pejdž:


Plant na naslovnoj strani magazina iz Palerma, 1970.

Sa zajedničkom strašću prema muzici, Plant i Pejdž su odmah razvili jaku vezu i započeli saradnju u pisanju preradom ranijih bluz pesama. Prvobitno nazvan "New Yardbirds" 1968. godine, bend je ubrzo postao poznat kao Led Zepelin. Istoimeni debi album benda dospeo je na top liste 1969. godine i nadaleko je zaslužan kao katalizator hevi metal žanra. Plant je prokomentarisao da je nepravedno da ljudi misle o bendu kao o hevi metalu, jer je skoro trećina njihove muzike bila akustična.[16]

1975. Plant i njegova supruga Morin su teško povređeni u saobraćajnoj nesreći na Rodosu, u Grčkoj.[17] Ovo je značajno uticalo na produkciju sedmog albuma Led Zepelina Presence na nekoliko meseci dok se on oporavljao, i primoralo bend da otkaže preostale datume turneje za ovu godinu.

Stvari su se bile još gore kada je 1977. njegov najstariji sin Karak preminuo od stomačne infekcije dok je Plant bio na turneji po Sjedinjenim Državama. Karakova smrt ga je kasnije inspirisala da u njegovu čast napiše pesmu "All My Love", koja se našla na poslednjem studijskom albumu Led zepelina "In Through the Out Door" iz 1979.[18]

Glas i pevačka tehnika Roberta Planta su bile vrlo neobične u poređenju sa ostalim pevačima iz tog vremena kao što su Džon Lenon, Mik Džeger i ostali, a ove osobine su mu pomogle da definiše jedinstveni zvuk Led zepelina i stil pevanja u hevi metalu. Plant je tenor i njegov visoki, zavijajući glas je posebno izražen u mnogim pesmama Led zepelina kao što su "Communication Breakdown", "Dazed and Confused","Over the Hills and Far Away" i "Whole Lotta Love". Njegov pevački metod se odlikuje višim glasom od prosečnog muškarca i agresivnom i grubom bojom glasa. Njegovo izvođenje pesme "Communication Breakdown je posebno intenzivno i često se citira kao jedan od prvih primera modernog pank vokalnog stila. Plantove opuštenije i nežnije pesme je često pratio eksplozivni hor, kao u pesmama "Ramble On" i "Stairway to Heaven", što je pomoglo da se uspostavi i populariše format rok balade. Plant je postao jedan od najznačajnijih rok pevača tokom 1970-ih, uticavši na stilove mnogih svojih savremenika poput Stivena Tajlera, Pola Stenlija, Fredija Merkjurija i Robina Zendera, a kasnije i na Brajana Džonsona, Aksela Rouza, Krisa Robinsona, Šenon Hun i Džastina Houkinsa.

Lirika

[uredi | uredi izvor]
Plant (levo) i Pejdž na koncertu Led Zepelina u Čikagu 1977. godine

Plant nije počeo da piše tekstove pesama za Led Zepelin sve do snimanja albuma Led Zepelin II, 1969. Prema Džimiju Pejdžu:[19]

Plantovi tekstovi su često mistični, filozofski i spiritualni, koji aludiraju na događaje iz klasične ili nordijske mitologije, kao što su pesma "No Quarter", koja se odnosi na boga Tora i "Immigrant Song", koja se odnosi na Valhalu i vikinška osvajanja.[20] Još jedan primer je "The Rain Song", koja sadrži nagoveštaje raznih paganskih rituala. Tekstovi poput ovih su doveli do popularizacije vezivanja Led zepelina i njihovog posebnog žanra roka sa paganskom mitologijom. Plant je takođe bio pod uticajem Dž. R. R. Tolkina, čije su knjige inpirisale stihove u nekim ranim pesmama Led zepelina.[21] Najpoznatije "Battle of Evermore", "Misty Mountain Hop" i "Ramble On" sve sadrže reference na Tolkinovog Gospodara prstenova.[22] Plant je ponekad koristio više otvorenije tekstove zasnovane na bluzu koji su se bavili prvenstveno sa seksom, drogama i nasiljem, kao što je u pesmama "Dazed and Confused", "The Lemon Song", "Trampled Under Foot" i "Black Dog".

Velška mitologija takođe čini osnovu Plantovog interesovanja za mističnu liriku. Odrastao je blizu velške granice i često bi odlazio na letnja putovanja u Snoudoniju. Plant je kupio velšku farmu ovaca 1973. i počeo je da uzima časove velškog i proučava mitologiju zemlje. Plantov prvi sin, Karak, dobio je ime po velškom ratniku Karatakusu. Pesma "Bron-Y-Aur Stomp” je dobila ime po velškoj kolibi iz 18. veka, u vlasništvu prijatelja njegovog oca.[22] Pesme "Misty Mountain Hop", "That's the Way" i rana upuštanja u ono što će postati "Stairway to Heaven" napisane su u Velsu i lirski odražavaju Plantov mistični pogled na zemlju. Kritičar Stiv Tarner sugeriše da su Plantova rana i kontinuirana iskustva u Velsu poslužila kao osnova za njegovo šire interesovanje za mitologije koje ponovo razmatra u svojim tekstovima (uključujući one mitske sisteme Tolkina i Nordijca).[23]

Pejdžova strast za raznovrsnim muzičkim iskustvima su naterali Planta da istražuje Afriku, posebno Marakeš u Maroku, što je najočiglednije u pesmi "Kashmir". I Plant i Džimi Pejdž su se vratili ovim uticajima tokom njihovog zajedničkog albuma "No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded" iz 1994. U svojoj solo karijeri, Plant se ponovo vratio ovim uticajima, a to je naočiglednije na albumu "Dreamland iz 2002. Plant je o poseti Maroku i pevačici Um Kultum rekao:[24]

Jedan od Plantovih najznačajnijih i najuticajnijih dela sa Led Zepelinom je bio njegov doprinos pesmi "Stairway to Heaven", epskoj fantazijskoj rok baladi koja se našla na albumu "Led Zeppelin IV", a koja je vukla uticaje iz folka, bluza, keltske tradicionalne muzike i hard roka. Većinu stihova pesme Plant je spontano napisao 1970. u Hedli Grendžu. Iako nikada nije izdana kao singl, pesma se popela na vrh top-lista kao najbolja pesma svih vremena na različitim izborima širom sveta. Drugi obožavaoci tvrde da je Plant imao bolje predstave u drugim epskim baladama Led Zepelina kao što su "Kashmir" ili "Achilles Last Stand". Međutim, sve ove pesme su postale usko povezane sa albumima na kojima su se nalazile.[25]

Plant je takođe prihvaćen zbog svojih improvizacija na koncertima Led zepelina, često pevajući stihove koji su se ranije nisu čuli na studijskim snimcima. Jedan od najčuvenijih muzičkih izuma Led zepelina je uključivalo Plantovo glasovno oponašanje gitarskih efekata Džimija Pejdža. Ovo se može čuti u pesmama "How Many More Times", "Dazed and Confused", "You Shook Me" i "Sick Again".

Takođe je poznat po svojoj lakomislenoj, duhovitoj i neobičnoj pojavi na sceni. Plant često raspravlja o poreklu i pozadini pesama tokom svojih emisija, a ponekad daje i društvene komentare. Često govori o američkim bluz muzičarima kao svojoj inspiraciji, pominjući umetnike poput Roberta Džonsona, Haulina Vulfa, Slepog Vilija Džonsona i Vilija Diksona na ceremoniji uvođenja u Kuću slavnih rokenrola i koncertu Ahmeta Erteguna 2007. sa Led Zepelinom.

Scenska pojava

[uredi | uredi izvor]
Robert Plant kao frontmen Led Zepelina, 1975.

Plant je uživao veliki uspeh sa Led Zepelinom tokom 1970-ih i razvio je sliku harizmatičnog rokenrol pevača kao što je pokojni Džim Morison iz Dorsa. Sa svojom dugom plavom kuštravom kosom i nastupima sa razgolićenim grudima, Plant je uspeo možda više nego drugi izvođači da stvori arhetip „boga roka“.[1] Plant je bio posebno aktivan na koncertima, često igrajući, skačući, pucketajući prstima, tapšajući, radeći nagle pokrete da naglasi stih ili udarac u činele, zanoseći glavu unazad ili stavljajući ruke na kukove. Kako je decenija napredovala, Plant je, zajedno sa ostalim članovima Led Zepelina, počeo da nosi izrazito drečavu odeću i nakit.

Prema časopisu Classic Rock, „kada je imao nekoliko američkih turneja pod svojom pažnjom, 'Persi' Plant je brzo razvio zapanjujući stepen drskosti i razmetljivosti što je nepobitno povećalo sve veću privlačnost Led Zepelina.”[1] Godine 1994. na turneji "Unledded" sa Džimijem Pejdžom, i sam Plant je šaljivo govorio o svom predstavu Led Zepelina:


Jedna od najčudnijih nagrada koje je dobio je od časopisa Rock Scene po nazivu "Chest O Rama". Čitaoci časopisa morali su da odluče ko ima najbolje grudi u rok muzici, a Plant je bio pobednik. Kada su ga kontaktirali u vezi sa tim, on je odgovorio: „Zaista sam počastvovan, iako mi je teško da budem elokventan na temu mojih grudi.“[26]

Solo karijera

[uredi | uredi izvor]
Robert Plant i Alison Kraus, 2008.

Rana karijera i uspeh (1982–1993)

[uredi | uredi izvor]

Nakon što se Led Zepelin raspao u decembru 1980. (nakon smrti bubnjara Džona Bonama), Plant je nakratko razmišljao o napuštanju muzike kako bi nastavio karijeru nastavnika u obrazovnom sistemu Rudolfa Štajnera, i otišao toliko daleko da je bio prihvaćen za obuku nastavnika. On je ipak krenuo u uspešnu solo karijeru, uz podršku bubnjara Dženesisa Fila Kolinsa, koji je nastavio da svira sa njim. Plantova solo karijera počela je albumom Pictures at Eleven 1982. godine, nakon čega je usledio The Principle of Moments iz 1983. godine. Popularne pesme iz ovog perioda su "Big Log" (među prvih 20 hitova 1983), "In the Mood" (1984), "Little by Little" (1985), "Tall Cool One" (1988) i "I Believe" (1993), koja se pojavila na saundtreku filma Bele noći iz 1985. sa Gregorijem Hajnsom i Mihailom Barišnjikovim u glavnim ulogama, i popularizovana emitovanjem na rok stanicama orijentisanim na albume. "I Believe", kao i "All My Love", napisana je i posvećena njegovom pokojnom sinu Karaku. Dok je Plant izbegavao da izvodi pesme Led Zepelina tokom većeg dela ovog perioda (iako je povremeno improvizovao svoje jedinstvene Zepelin vriske u svoj set), njegove turneje 1983. (sa Filom Kolinsom na bubnjevima) i 1985. bile su veoma uspešne, često nastupajući za prodate van prostorija veličine arene. Godine 1986. Plant je nastupio na dobrotvornom koncertu u Birmingemu Heart Beat Charity Concert sa drugim poznatim muzičarima iz Midlenda.

Tokom kasnih 1980-ih i ranih 1990-ih Plant je napisao tri solo albuma sa klavijaturistom i tekstopiscem Filom Džonstonom. To su bili: Now and Zen 1988, Manic Nirvana 1990. i Fate of Nations iz 1993. Pesme sa ovog trećeg albuma, plus deo klasika Led Zepelina, činile su set-listu za Plantov hvaljeni nastup na zalasku sunca na glavnoj bini Glastonberi festivala 1993. godine.[27] Džonston je bio taj koji je nagovorio Planta da svira pesme Led Zepelina u svojim nastupima uživo, čemu se Plant uvek odupirao, ne želeći da zauvek bude poznat kao „bivši vokal Led Zepelina“.

Iako su se Led Zepelin razišli 1980. godine, Plant je povremeno sarađivao sa Džimijem Pejdžom na različitim projektima tokom ovog perioda, uključujući formiranje kratkotrajne ol-star grupe sa Pejdžom i Džefom Bekom 1984. pod nazivom The Honeydrippers. Izdali su album pod nazivom The Honeydrippers: Volume One, a bend je imao hit broj 3 sa rimejkom pesme Fila Filipsa "Sea of Love", kao i hit sa obradom pesme Roja Brauna "Rockin' at Midnight". Par je ponovo radio zajedno u studiju na Pejdžovom solo projektu Outrider iz 1988. godine, a iste godine Pejdž je doprineo Plantovom albumu Now and Zen. Takođe, 15. maja 1988. Plant se pojavio sa Pejdžom kao član Led Zepelina na koncertu povodom 40. godišnjice Atlantik Rekordsa (gde je takođe nastupao samostalno kao solo umetnik). Plantova saradnja uživo sa drugim poznatim muzičarima nastavljena je kada je izašao na scenu sa grupom Kvin na stadionu Vembli, za "The Freddie Mercury Tribute Concert", gde je otpevao Kvinove „Innuendo" i "Crazy Little Thing Called Love", i Led Zepelinove „Kashmir" i "Thank You". Plant je nastupao u nekoliko malih dvorana sa svojim folk-rok grupom Prajori of Brajan.

Pejdž i Plant (1994–1998)

[uredi | uredi izvor]

Pejdž i Plant su postali punopravni izvođači od 1994. do 1998. godine, izdavši album No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded 1994. i nakon toga sa izuzetno uspešnom turnejom 1995. godine, uključujući povratak u centar pažnje Glastonberija. Četrnaest godina nagađanja njihovih fanova završilo se kada su ponovo sazvali svoje nekadašnje muzičko partnerstvo kako bi producirali No Quarter. Pošto su se dugo odupirali ponudama MTV-a da se reformišu kako bi snimili emisiju Unplugged, konačno su prihvatili kao deo dogovora koji im je takođe omogućio da posete Maroko kako bi snimili novi materijal. Album kombinuje rezultate oba ova projekta. Materijal Led Zepelina sadrži nove aranžmane i nove instrumente, uključujući gudače, egipatske muzičare i vokale britansko-azijske zvezde Najme Akhtar.

Pejdž i Plant su snimili svoj jedini post-Zepelin album Walking into Clarksdale, iz 1998. godine, pokušaj koji je bio komercijalno neuspešan, što je dovelo do toga da se Plant vratio svojoj solo karijeri. Pesmu sa ovog albuma, "Please Read the Letter", Plant je ponovo snimio sa Alison Kraus, i predstavljena je na njihovom albumu iz 2007. koji je osvojio nagradu Gremi za snimak godine.

Plant na koncertu u Mančesteru, 2010.
Robert Plant i Želimir Altarac Čičak u Zagrebu, 1998.

2002. sa svojom novoosnovanom grupom Strejndž sensejšn, Plant je objavio album "Dreamland", dobro prihvaćenu kolekciju uglavnom bluz i folk obrada. Za razliku od ove kolekcije obrada uglavnom nepoznatih pesama, drugi album sa Strejndž senzejšnsom "Mighty ReArranger" je sadržao nove, originalne pesme. Za ova dva albuma Plant je dobio neke od najboljih ocena u svojoj solo karijeri kao i četiri nominacije za Gremi, dve 2003. i dve 2006.

Kao bivši član Led zepelina, zajedno sa Džimijem Pejdžom i Džonom Polom Džonsom, Plant je dobio Gremi nagradu za životno delo 2005. i Nagradu Polar mjuzika. Plant je još uvek aktivan na turnejama, od kojih se najskorija sa Strejndž senzejšns održala 2005/2006 po Sjedinjenim Državama i Evropi. Led zepelin se ponovo okupio za koncert u Londonu krajem 2007. u čast pokojnog menadžera grupe.

Diskografija

[uredi | uredi izvor]
Za više informacija pogledajte: Diskografija Roberta Planta
Za više informacija pogledajte: Diskografija grupe Led Zeppelin

Solo diskografija

[uredi | uredi izvor]
  • Pictures at Eleven (1982) UK #2 US #5
  • The Principle of Moments (1983)
  • The Honeydrippers: Volume One (1984), sa Džimijem Pejdžom
  • Shaken 'n' Stirred (1985)
  • Now and Zen (1988)
  • Manic Nirvana (1990)
  • Fate of Nations (1993)
  • No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded (1994), kao Pejdž i Plant
  • Walking into Clarksdale (1998), kao Pejdž i Plant
  • Dreamland (2002)
  • Sixty Six to Timbuktu (2003)
  • Mighty ReArranger (2005), sa Strejndž senzajšn
  • Nine Lives (2006)
  • Robert Plant and the Strange Sensation (2006), DVD.

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ a b v Greška kod citiranja: Nevažeća oznaka <ref>; nema teksta za reference pod imenom :0.
  2. ^ Stone, Rolling; Stone, Rolling (2010-12-03). „100 Greatest Singers of All Time”. Rolling Stone (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-01-02. 
  3. ^ Stone, Rolling; Stone, Rolling (2011-04-12). „Rolling Stone Readers Pick the Best Lead Singers of All Time”. Rolling Stone (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-01-02. 
  4. ^ „Hit Parader’s Top 100 Metal Vocalists Of All Time at The Insider”. web.archive.org. 2011-02-17. Arhivirano iz originala 17. 02. 2011. g. Pristupljeno 2022-01-02. 
  5. ^ Lewis, Dave (2010-03-04). Led Zeppelin: The 'Tight But Loose' Files (na jeziku: engleski). Omnibus Press. ISBN 978-0-85712-220-9. 
  6. ^ Williamson, Nigel (2007). The rough guide to Led Zeppelin. Internet Archive. London ; New York : Rough Guides. ISBN 978-1-84353-841-7. 
  7. ^ Power, Martin (2016-10-10). No Quarter: The Three Lives of Jimmy Page (na jeziku: engleski). Omnibus Press. ISBN 978-1-78323-536-0. 
  8. ^ Thompson, Dave (2014-09-01). Robert Plant: The Voice That Sailed the Zeppelin (na jeziku: engleski). Rowman & Littlefield. ISBN 978-1-61713-615-3. 
  9. ^ Nast, Condé (2011-11-07). „Robert Plant: GQ Music Issue 2011: The Survivors”. GQ (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-01-02. 
  10. ^ Thompson, Dave (2014-09-01). Robert Plant: The Voice That Sailed the Zeppelin (na jeziku: engleski). Hal Leonard Corporation. ISBN 978-1-61713-614-6. 
  11. ^ „Interview von Jimmy Page Robert Plant – laut.de – Song”. laut.de (na jeziku: nemački). Pristupljeno 2022-01-02. 
  12. ^ Paul Kendall, Led Zeppelin (1981). Led Zeppelin in their own words. London: Omnibus Press. ISBN 0-86001-932-2. OCLC 27483740. 
  13. ^ Lewis, Dave (1997). Led Zeppelin : the concert file. Simon Pallett. London: Omnibus Press. ISBN 0-7119-5307-4. OCLC 37203958. 
  14. ^ Davis, Stephen (1997). Hammer of the gods. New York: Boulevard Books. ISBN 1-57297-306-4. OCLC 37336215. 
  15. ^ a b Gilmore, Mikal; Gilmore, Mikal (2006-08-10). „The Long Shadow of Led Zeppelin”. Rolling Stone (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-01-02. 
  16. ^ The History of Rock 'n' Roll: The '70s: Have a Nice Decade
  17. ^ „Plant Car Accident, Tour Postponed (Press Release) | [title]”. Led Zeppelin | Official Website - Official Website (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-01-02. 
  18. ^ Lewis, Dave (2003). Led Zeppelin : the 'tight but loose' files : celebration 2. London: Omnibus. ISBN 1-84449-056-4. OCLC 56466427. 
  19. ^ Davis, Stephen (2021-04-23), Classic Rock, Mass Market Paperback Style, Duke University Press, str. 275—276, Pristupljeno 2022-01-02 
  20. ^ „Led Zeppelin | The Faber Companion to 20th Century Popular Music - Credo Reference”. search.credoreference.com. Pristupljeno 2022-01-02. 
  21. ^ Helen Armstrong (1993), 'The Singer, not the Song', in Amon Hen (the bulletin of The Tolkien Society, U.K.), no. 123 p..4-5.
  22. ^ a b Morris, Robin (2012). Life & Times Of Led Zeppelin. Pennsauken: BookBaby. ISBN 978-1-62095-793-6. OCLC 1152285123. 
  23. ^ "Stairway to Heaven, Paved with Gold: Led Zeppelin's Snowdonia", The Independent, 6 April 1991.
  24. ^ „Robert Plant: 'I feel so far away from heavy rock'”. The Independent (na jeziku: engleski). 2010-08-26. Pristupljeno 2022-01-02. 
  25. ^ „Rockers still climbing 'Stairway to heaven'. 25/12/2004. ABC News Online”. web.archive.org. 2005-03-09. Arhivirano iz originala 09. 03. 2005. g. Pristupljeno 2022-01-02. 
  26. ^ Rock Scene, June 1974, Four Seasons Publications, Inc. 59287-4
  27. ^ Digital, Pretty Good. „Glastonbury Festival - 1993”. Glastonbury Festival - 21st-25th June, 2017 (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-01-02. 

Literatura

[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Роберт_Плант&oldid=28751153”