Latinsko Carstvo
Latinsko carstvo je bila država koju su osnovali krstaši nakon što su zauzeli Carigrad 1204.godine, tokom IV krstaškog pohoda na prostoru nekadašnjeg Vizantijskog carstva. Ono se smatralo direktnim naslednikom Rimskog carstva i njemu su de jure bile podložne sve druge krstaške države nastale 1204.godine.
Prvi car Latinskog carstva bio je Balduin IX Flandrijski,jedan od vođa IV krstaškog pohoda, koji je 16. maja 1204. godine bio proglašen za novog rimskog cara pod imenom Balduin I.
Carstvo je u početku imalo uspeha i sreće u borbi protiv tzv. Nikejskog carstva na prostoru Male Azije i u borbama sa Kalojanom (1197—1207) i Bugarima, pogotovo tokom vladavine cara Henrika Flandrijskog (regent 1205—1206, car 1206—1216). Međutim, posle njegove smrti, carstvo je tokom vremena oslabilo usled stalnih borbi na svim stranama i nedostatka vojne i finansijske podrške sa Zapada. Udružene nikejsko-bugarske snage probale su da 1236. godine osvoje Carigrad, ali je grad uz pomoć mletačke flote izdržao opsadu. Do kraja 1247. godine nikejske snage su zauzele skoro celokupne posede Latinskog carstva i svele ga na Carigrad sa neposrednom okolinom koji se održavao najviše zahvaljujući gradskim bedemima, a sam Balduin II bio je primoran da preda Mlečanima svog sina jedinca Filipa kao zalog za novčani zajam.
Poslednji pokušaj latinskih careva da se odbrane odigrao se u jesen 1259. godine u Pelagonijskon niziji (
Severna Makedonija). Tada su snage nikejskog regenta Mihajla (VIII) Paleologa(regent 1258—1261, car 1261—1282) predvođene njegovim bratom Jovanom u tzv. Pelagonijskoj bici potukle brojnije udružene snage:
- latinskog cara Balduina II (1228—1261, u egzilu 1261—1273)
- sicilijanskog kralja Manfreda (1258—1266)
- srpskog kralja Uroša I (1243—1276)
- epirskog despota Mihajla II (oko 1237—1271)
- ahajskog kneza Vilijem II Vilarden (1246—1278)
Latinsko carstvo prestalo je da postoji 25. jula 1261. godine kada je Aleksije Stratigopul osvojio Carigrad, a poslednji latinski car Balduin II je pobegao iz grada.
Prema podeli Vizantijskog carstva posle sloma Carigrada 1204.godine, na tom prostoru stvoreno je nekoliko krstaških (latinskih) država koje su de jure bile vazali Latinskog carstva, iako u stvari ta veza obično nije postojala.
Te države su bile:
- Solunska kraljevina (postojala od 1204. do 1224. godine)
- Atinsko vojvodstvo (postojalo od 1205. do 1458. godine i bilo je u vazalnim odnosima sa Solunskom kraljevinom (do 1224) i Ahajskom kneževinom, a preko njih i sa Latinskim carstvom)
- Ahajska kneževina (postojala od 1205. do 1432. godine)
- Vojvodstvo Naksos ili Vojvodstvo arhipelaga (postojalo od 1207. do 1579. godine)
- Nikejsko vojvodstvo (postojalo od 1204. do 1205. godine)
- Filipoljsko vojvodstvo (postojalo od 1204. do 1205. godine)
- Balduin I Flandrijski (1204—1205)
- Henrik Flandrijski (regent 1205—1206,car 1206-1216), brat Balduina I
- Petar Kurtene (1216—1217), muž Jolande sestre Balduina I i Henrika
- Jolanda (Flandrijska) Kurtene (1217—1219), sestra Balduina I i Henrika
- Robert I Kurtene (1219—1228), sin Petra i Jolande, ovenčan 1221. godine
- Balduin II Kurtene (1228—1261), sin Petra i Jolande i brat Roberta I, ovenčan 1240. godine
- Jovan Brien, tast Balduina II, suvladar (1229—1237)
- Balduin II Kurtene (1261—1273)
- Filip I Kurtene (1273—1283), sin Balduina II
- Katarina I (Kurtene) Valoa (1283—1308), ćerka Filipa I
- Karlo Valois (1301—1308), suprug Katarine I
- Katarina II (Valoa) Tarentska (1308—1346), ćerka Katarine I i Šarla
- Filip II Tarentski (1313—1332), suprug Katarine II
- Robert II Tarentski (1346—1364), sin Katarine II i Filipa II
- Filip III Tarentski (1364—1373), sin Katarine II i Filipa II i brat Roberta II
- Džejms od Boa (1373—1383), nećak Filipa III
Džejms je svoju titulu preneo na vojvodu Luja I Anžujskog (1356—1384) koji je bio titularni kralj Napulja i Jerusalima, ali je ovaj nikada nije koristio, kao i njegovi naslednici.
