Przejdź do zawartości

bałagan

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bałagan (język polski)

[edytuj]
bałagan (1.1)
wymowa:
IPA[baˈwaɡãn], AS[bau̯agãn], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) stan braku porządku
(1.2) gw. przestępcza: krajowe wino niskiej jakości[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Trudno jest coś znaleźć, gdy w pokoju jest bałagan.
składnia:
kolokacje:
(1.1) mieć / miewać / robić / zrobić bałagan • narobić bałaganu • bałagan w pokoju / w szafce / w rzeczach / … • bałagan jest / panuje gdzieś / w czymś
synonimy:
(1.1) nieporządek, bajzel; wulg. burdel
antonimy:
(1.1) porządek, ład
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bałaganiarz m, bałaganiara ż, bałaganiarstwo n, bałaganienie n, zabałaganienie n, nabałaganienie n
zdrobn. bałaganik m
czas. bałaganić ndk., zabałaganić dk., nabałaganić dk.
przym. bałaganiarski
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) ros. балаган[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Stanisław Kania, Słownik argotyzmów, Wiedza Powszechna, Warszawa 1995, ISBN 83-214-0993-8, s. 45.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „bałagan” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.