Wałbrzych
Wałbrzych (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik Wałbrzych dopełniacz Wałbrzycha celownik Wałbrzychowi biernik Wałbrzych narzędnik Wałbrzychem miejscownik Wałbrzychu wołacz Wałbrzychu
- przykłady:
- (1.1) Boguszów-Gorce jest połączony koleją z trzema miastami: Wałbrzychem, Marciszowem i Mieroszowem.
- (1.1) Winna Basieńka i obita wyładowała się na bitkach wołowych, które mąż lubił z kaszą, a Kazimierz bezskutecznie szukał Jadzi po Wałbrzychu[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Wałbrzychu • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Wałbrzycha • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Wałbrzycha • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Wałbrzycha • mieszkaniec / mieszkanka Wałbrzycha • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Wałbrzychu • pochodzić z Wałbrzycha • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Wałbrzycha
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wałbrzyszanin mos, wałbrzyszanka ż
- przym. wałbrzyski, podwałbrzyski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Wald + Berg → las + góra (z czasem nastąpiło skojarzenie z Burg → zamek). Po raz pierwszy nazwę odnotowano w XIV w. formie niemieckiej Waldenberc (1300, 1372), następnie Waldenburgk (1402). W ciągu kolejnych wieków nazwa ulegała przekształceniom gwarowym – Wallenburg (1598), Wallenberg (1655), a następnie Walmbrich i Walbrich. Forma spolszczona Wałbrzych powstała w XIX w.[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Joanna Bator, Piaskowa Góra, 2009, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Maria Malec, Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 83-01-13857-2, s. 254.