Przejdź do zawartości

Xavier Malisse

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Xavier Malisse
Ilustracja
Państwo

 Belgia

Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1980
Kortrijk

Wzrost

185 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1998

Zakończenie kariery

2013

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

3

Najwyżej w rankingu

19 (12 sierpnia 2002)

Australian Open

3R (2003, 2011)

Roland Garros

4R (2002, 2004)

Wimbledon

SF (2002)

US Open

4R (2003, 2005)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

9

Najwyżej w rankingu

25 (7 listopada 2011)

Australian Open

2R (2003–2006, 2011, 2013)

Roland Garros

W (2004)

Wimbledon

3R (2005)

US Open

3R (2011)

Strona internetowa

Xavier Malisse (ur. 19 lipca 1980 w Kortrijk) – belgijski tenisista, zwycięzca French Open 2004 w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Do 13 roku życia trenował obok tenisa piłkę nożną, decydując się ostatecznie na karierę tenisisty. W swoim debiutanckim sezonie doszedł do finału rozgrywek ATP World Tour w Meksyku, gdzie nie sprostał Czechowi Jiříemu Novákowi.

W 1999 roku był w finale w Delray Beach, przegrywając decydujący mecz z Lleytonem Hewittem. W dalszej części sezonu Malisse dotarł m.in. do III rundy US Open. Większość sezonu, podobnie jak i kolejnego, występował jednak w imprezach niższej rangi, ATP Challenger Tour; wygrał m.in. w San Antonio w 2000 roku, pokonując w finale haitańskiego weterana Ronalda Agénora. W sezonie 2001 awansował do czołowej „pięćdziesiątki” rankingu światowego dzięki kolejnym dwóm finałom kategorii ATP World Tour - w Delray Beach (przegrał z Janem-Michaelem Gambillem) i Atlancie (przegrał z Andym Roddickiem). Był także w IV rundzie wielkoszlemowego US Open.

W sezonie 2002 Belg był w półfinałach turniejowych w Memphis i Scottsdale, a także osiągnął półfinał na Wimbledonie, pokonując m.in. Rosjanina Kafielnikowa, Brytyjczyka Rusedskiego oraz dawnego mistrza tego turnieju Holendra Krajicka; w półfinale, w meczu wielokrotnie przerywanym opadami deszczu i toczonym przez kilka dni, przegrał z Argentyńczykiem Nalbandianem. Wynik ten (a także IV runda Rolanda Garrosa miesiąc wcześniej) dał mu awans na najwyższą pozycję w karierze w rankingu gry pojedynczej - nr 19.

W kolejnych kilku latach Malisse był w następnych finałach turniejowych (2004 St. Poelten, porażka z Filippo Volandrim; 2004 Lyon, porażka z Robinem Söderlingiem), by ostatecznie wygrać swój pierwszy turniej w cyklu ATP World Tour w Delray Beach w 2005 roku po zwycięstwie w finale z Novákiem. Dzięki temu zakończył sezon 2005 pod koniec czołowej „pięćdziesiątki” rankingu. Sezon 2006 rozpoczął od finału turnieju w Adelajdzie, ulegając ostatecznie Francuzowi Florentowi Serze. W kolejnych miesiącach ponownie doszedł do finału w Delray Beach, jednak w decydującym meczu nie sprostał Tommy'emu Haasowi. W 2007 roku Belg zagrał w dwóch finałach, które zakończyły się jego zwycięstwem, najpierw w Ćennaju, a następnie w Delray Beach. Po blisko czterech latach w styczniu 2011 roku Belg doszedł do finału w Ćennaju. Spotkanie finałowe przegrał w trzech setach ze Stanislasem Wawrinką.

Jego największym osiągnięciem deblowym jest wygrana w wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie z roku 2004. Występował w parze z rodakiem Olivierem Rochusem; Belgowie pokonali w turnieju m.in. Argentyńczyków Mariano Hooda i Sebastiána Prieto, duet Jonas Björkman i Todd Woodbridge, parę Martín Rodríguez i Gastón Etlis, Hindusa Mahesha Bhupathiego i Białorusina Maksa Mirnego, a w finale Francuzów Michaëla Llodrę i Fabrice'a Santoro[1]. Wygrana w turnieju wielkoszlemowym pozwoliła Belgom na udział w turnieju Tennis Masters Cup w 2004 roku, który jednak zakończyli już na etapie rozgrywek grupowych z jedną wygraną i dwiema porażkami. Drugie wspólne zwycięstwo turniejowe odnieśli u progu sezonu 2005 w Adelajdzie. W 2007 roku Malisse wygrał dwa deblowe turnieje - w Ćennaju w parze z Dickiem Normanem oraz w Delray Beach z Hugo Armando. Rok później osiągnął również finał turnieju w Auckland tworząc duet z Jürgenem Melzerem. Po trzech latach, w lutym 2011 roku Belg ponownie doszedł do finału zawodów deblowych, podczas rywalizacji w San José. Razem z Alejandro Fallą przegrali jednak mecz finałowy z Amerykanami Scottem Lipskym oraz Rajeevem Ramem. Tegoż samego roku wspólnie z Ołeksandrem Dołhopołowem Malisse wygrał zmagania deblowe w Indian Wells. W rundzie finałowej wygrali z Rogerem Federerem i Stanislasem Wawrinką. Pod koniec sierpnia 2011 roku Malisse wraz z Markiem Knowlesem zdobył tytuł w Los Angeles po wygranej w finałowym spotkaniu z parą Somdev Devvarman-Treat Huey. W lutym 2012 roku belgijski tenisista razem z Markiem Knowlesem zwyciężyli w zmaganiach w San José, pokonując w finale Kevina Andersona i Franka Mosera. W maju 2012 roku razem z Dickiem Normanem wystąpił w finale turnieju w Monachium. W meczu o mistrzostwo ulegli parze František ČermákFilip Polášek 4:6, 5:7. W lipcu tego samego roku wraz z Michaelem Russellem dotarli do finału turnieju w Atlancie, lecz w ostatnim pojedynku przegrali z parą Matthew Ebden i Ryan Harrison. Ósmy deblowy tytuł Malisse wywalczył razem z Rubenem Bemelmansem w Los Angeles, po zwycięstwie w decydującej rundzie z Kenem Skupskim i Jamiem Delgado. W lutym 2013 roku tenisista belgijski ponownie zwyciężył w zawodach gry podwójnej, w San José. Partnerem deblowym Malissa był Frank Moser, a w rundzie finałowej byli lepsi od Lleytona Hewitta i Marinko Matoševicia.

W 2013 roku Malisse zakończył zawodową karierę[2].

Jako reprezentant Belgii Malisse był członkiem drużyny w Pucharze Davisa w latach 1998–2011. Odniósł 12 zwycięstw, poniósł 12 porażek. Miał znaczący udział w odzyskaniu przez Belgię miejsca w najwyższej klasie rozgrywek Pucharu Davisa, grupie światowej, w 2002 roku, kiedy pokonał w meczu z Zimbabwe obu braci Blacków, Byrona i Wayne'a. Bez powodzenia startował natomiast na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku, wyeliminowany w I rundzie singla przez Rosjanina Michaiła Jużnego oraz debla (w parze z Olivierem Rochusem) przez Llodrę i Santoro[3].

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (3–9)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 1 listopada 1998 Meksyk Ceglana Czechy Jiří Novák 3:6, 3:6
Finalista 2. 9 maja 1999 Delray Beach Ceglana Australia Lleyton Hewitt 4:6, 7:6(2), 1:6
Finalista 3. 11 marca 2001 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Jan-Michael Gambill 5:7, 4:6
Finalista 4. 29 kwietnia 2001 Atlanta Ceglana Stany Zjednoczone Andy Roddick 2:6, 4:6
Finalista 5. 23 maja 2004 St. Pölten Ceglana Włochy Filippo Volandri 1:6, 4:6
Finalista 6. 10 października 2004 Lyon Dywanowa (hala) Szwecja Robin Söderling 2:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca 1. 6 lutego 2005 Delray Beach Twarda Czechy Jiří Novák 7:6(6), 6:2
Finalista 7. 8 stycznia 2006 Adelaide Twarda Francja Florent Serra 3:6, 4:6
Finalista 8. 5 lutego 2006 Delray Beach Twarda Niemcy Tommy Haas 3:6, 6:3, 6:7(5)
Zwycięzca 2. 7 stycznia 2007 Ćennaj Twarda Austria Stefan Koubek 6:1, 6:3
Zwycięzca 3. 4 lutego 2007 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone James Blake 5:7, 6:4, 6:4
Finalista 9. 9 stycznia 2011 Ćennaj Twarda Szwajcaria Stanislas Wawrinka 5:7, 6:4, 1:6

Gra podwójna (9–4)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 6 czerwca 2004 French Open, Paryż Ceglana Belgia Olivier Rochus Francja Michaël Llodra
Francja Fabrice Santoro
7:5, 7:5
Zwycięzca 2. 9 stycznia 2005 Adelaide Twarda Belgia Olivier Rochus Szwecja Simon Aspelin
Australia Todd Perry
7:6(5), 6:4
Zwycięzca 3. 7 stycznia 2007 Ćennaj Twarda Belgia Dick Norman Hiszpania Rafael Nadal
Hiszpania Bartolomé Salvá-Vidal
7:6(4), 7:6(4)
Zwycięzca 4. 4 lutego 2007 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Hugo Armando Wielka Brytania James Auckland
Australia Stephen Huss
6:3, 6:7(4), 10–5
Finalista 1. 12 stycznia 2008 Auckland Twarda Austria Jürgen Melzer Peru Luis Horna
Argentyna Juan Mónaco
4:6, 6:3, 7–10
Finalista 2. 13 lutego 2011 San José Twarda (hala) Kolumbia Alejandro Falla Stany Zjednoczone Scott Lipsky
Stany Zjednoczone Rajeev Ram
4:6, 6:4, 8–10
Zwycięzca 5. 20 marca 2011 Indian Wells Twarda Ukraina Ołeksandr Dołhopołow Szwajcaria Roger Federer
Szwajcaria Stanislas Wawrinka
6:4, 6:7(5), 10–7
Zwycięzca 6. 31 lipca 2011 Los Angeles Twarda Bahamy Mark Knowles Indie Somdev Devvarman
Filipiny Treat Huey
7:6(3), 7:6(10)
Zwycięzca 7. 19 lutego 2012 San José Twarda (hala) Bahamy Mark Knowles Południowa Afryka Kevin Anderson
Niemcy Frank Moser
6:4, 1:6, 10–5
Finalista 3. 6 maja 2012 Monachium Ceglana Belgia Dick Norman Czechy František Čermák
Słowacja Filip Polášek
4:6, 5:7
Finalista 4. 22 lipca 2012 Atlanta Twarda Stany Zjednoczone Michael Russell Australia Matthew Ebden
Stany Zjednoczone Ryan Harrison
3:6, 6:3, 6–10
Zwycięzca 8. 29 lipca 2012 Los Angeles Twarda Belgia Ruben Bemelmans Wielka Brytania Jamie Delgado
Wielka Brytania Ken Skupski
7:6(5), 4:6, 10–7
Zwycięzca 9. 17 lutego 2013 San José Twarda (hala) Niemcy Frank Moser Australia Lleyton Hewitt
Australia Marinko Matošević
6:0, 6:7(5), 10–4

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Belgian pair spring shock [online], 5 czerwca 2004 [dostęp 2018-04-20] (ang.).
  2. Tennis - Former Wimbledon semi-finalist Xavier Malisse ends career with first round Challenger loss, „Tennis World USA” [dostęp 2018-04-20] (ang.).
  3. Xavier Malisse Bio, Stats, and Results [online], Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2018-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-15] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]