Dick Norman

Dick Norman

Państwo	Belgia
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1971 Waregem
Wzrost	203 cm
Gra	leworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1991
Zakończenie kariery	17 czerwca 2013
Trener	Jan Dewitt
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	85 (6 listopada 2006)
Australian Open	2R (2006)
Roland Garros	3R (1997)
Wimbledon	4R (1995)
US Open	2R (2002)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	4
Najwyżej w rankingu	10 (26 kwietnia 2010)
Australian Open	2R (2006, 2013)
Roland Garros	F (2009)
Wimbledon	SF (2009, 2010)
US Open	QF (2009, 2010)
Strona internetowa

Dick Norman (ur. 1 marca 1971 w Waregem) – belgijski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, zwycięzca turniejów ATP World Tour w deblu.

Kariera tenisowa

Leworęczny zawodnik, jeden z najwyższych graczy wśród tenisistów (2,03 m), zadebiutował w gronie zawodowców w 1991 roku. Dnia 17 czerwca 2013 roku, w wieku 42 lat, zakończył karierę tenisową podczas turnieju w 's-Hertogenbosch.

W grze pojedynczej pierwsze sukcesy zaczął odnosić w roku 1995 kiedy to w maju doszedł do IV rundy wielkoszlemowego Wimbledonu, eliminując kolejno trzech byłych mistrzów tego turnieju (dwóch w grze pojedynczej) – Pata Casha, Stefana Edberga i deblistę Todda Woodbridge; przegrał w 1/8 finału z innym dawnym zwycięzcą wimbledońskim, Borisem Beckerem. W lipcu tegoż samego roku wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP Challenger Tour, w Newcastle. Dwa lata później wygrał zawody tej samej rangi w Dreźnie i Neumünster oraz dotarł do III rundy Rolanda Garrosa; przegrał z późniejszym finalistą i byłym triumfatorem turnieju Hiszpanem Sergim Bruguerą. W roku 2001, w maju, wygrał rozgrywki ATP Challenger Tour w Antwerpii, a w 2002 roku w Magdeburgu, San Luis Potosí, Andorze i Quito. Sezon 2003 zakończył z jednym zwycięstwem - w San Luis Potosí, a w roku 2004 zatriumfował w Ischgl. W roku 2005 zwyciężył na początku lutego w Belgradzie, a pod koniec sezonu w Dnipropietrowsku. W sezonie 2007 doszedł do swojego pierwszego półfinału turniejów rangi ATP World Tour, na trawiastych kortach w Newport, eliminując m.in. Michaela Berrera; przegrał z Nicolasem Mahutem. W roku 2009, przechodząc najpierw eliminacje, wygrał zawody ATP Challenger Tour w Meksyku. Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 85. miejscu na początku listopada 2006 roku.

W grze podwójnej pierwszy finał turniejów ATP World Tour osiągnął w 1995 roku w Pekinie grając w parze z Fernonem Wibierem. Mecz o tytuł przegrali z deblem Tommy Ho-Sébastien Lareau. Na początku 2007 roku wygrał wspólnie Xavierem Malissem turniej w Ćennaju pokonując w finale wynikiem 7:6, 7:6 hiszpańską parę Rafael Nadal-Bartolomé Salvá-Vidal. Drugie turniejowe zwycięstwo wywalczył w lutym 2009 roku, kiedy w parze z Amerykaninem Jamesem Cerretanim wygrali turniej w Johannesburgu. Wiosną tegoż roku osiągnął wielkoszlemowy finał na paryskich kortach im. Rolanda Garrosa w parze z Wesleyem Moodiem. Debliści wyeliminowali m.in. amerykańskich bliźniaków Boba i Mike'a Bryanów, jednak w finale musieli uznać wyższość hindusko-czeskiego duetu Leander Paes-Lukáš Dlouhý przegrywając 6:3, 3:6, 2:6. W wieku 38 lat stał się najstarszym finalistą paryskiego turnieju wielkoszlemowego w erze open. Pod koniec czerwca zwyciężył wspólnie z Moodiem w turnieju rozgrywanym na kortach w 's-Hertogenbosch. Czwarty deblowy tytuł Belg wywalczył na początku lutego 2011 roku w Zagrzebiu. Razem z Horią Tecău pokonali w finale hiszpańską parę Marcel Granollers-Marc López. W maju 2012 roku razem z Xavierem Malissem wystąpił w finale turnieju w Monachium. W meczu o mistrzostwo ulegli parze František Čermák–Filip Polášek 4:6, 5:7. Najwyższą pozycję w zestawieniu deblistów Norman osiągnął pod koniec kwietnia 2010 roku- nr 10.

W 1995 roku debiutował w reprezentacji Belgii w Pucharze Davisa; przyczynił się do awansu Belgów do najwyższej grupy rozgrywek, grupy światowej, wygrywając dwa mecze w grze pojedynczej oraz występując w zwycięskim deblu (z Filipem Dewulfem) w spotkaniu z Norwegią. Rok później wystąpił w meczu I rundy grupy światowej ze Szwecją, ponosząc porażki zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Powrócił do reprezentacji narodowej po kilkuletniej przerwie w 2004 roku (mecz z Chorwacją). W 2005 roku wystąpił w meczu z Serbią i Czarnogórą, w 2006 roku ze Słowacją, w 2007 z Niemcami (ponownie w grupie światowej). W tym ostatnim spotkaniu pokonał Philippa Kohlschreibera.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra podwójna (4–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	22 października 1995	Pekin	Dywanowa (hala)	Fernon Wibier	Tommy Ho Sébastien Lareau	6:7, 6:7
Zwycięzca	1.	7 stycznia 2007	Ćennaj	Twarda	Xavier Malisse	Rafael Nadal Bartolomé Salvá-Vidal	7:6(4), 7:6(4)
Zwycięzca	2.	8 lutego 2009	Johannesburg	Twarda	James Cerretani	Ashley Fisher Rik de Voest	6:7(7), 6:2, 14–12
Finalista	2.	6 czerwca 2009	French Open, Paryż	Ceglana	Wesley Moodie	Lukáš Dlouhý Leander Paes	6:3, 3:6, 2:6
Zwycięzca	3.	21 czerwca 2009	's-Hertogenbosch	Trawiasta	Wesley Moodie	Johan Brunström Jean-Julien Rojer	7:6(3), 6:7(5), 10–5
Zwycięzca	4.	6 lutego 2011	Zagrzeb	Twarda (hala)	Horia Tecău	Marcel Granollers Marc López	6:3, 6:4
Finalista	3.	6 maja 2012	Monachium	Ceglana	Xavier Malisse	František Čermák Filip Polášek	4:6, 5:7

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-22]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-22]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-22]  (ang.).