Przejdź do zawartości

Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1924 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1924 roku
Państwo

 Stany Zjednoczone

Rodzaj

wybory prezydenckie

Data przeprowadzenia

4 listopada 1924 (głosowanie powszechne)

Podstawa prawna

Konstytucja Stanów Zjednoczonych

Głosowanie
poprzednie:
1920
następne:
1928
Mapa wyborcza Stanów Zjednoczonych w 1924 roku. Liczba na mapie określa liczbę przedstawicieli stanu w Kolegium Elektorów

Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1924 roku – trzydzieste piąte wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Calvina Coolidge’a, a wiceprezydentem został Charles Gates Dawes.

Kampania wyborcza

[edytuj | edytuj kod]

Ponieważ Calvin Coolidge został prezydentem w 1923 roku w wyniku sukcesji po zmarłym Warrenie Hardngu, stał się on naturalnym kandydatem Partii Republikańskiej[1]. Bossowie partyjni obawiali się utraty władzy, z powodu wyjścia na jaw nadużyć w administracji Hardinga, dlatego postanowili poprzeć Coolidge’a, który nie był uwikłany w żaden skandal[2]. Konwencja odbyła się w Cleveland w dniach 10-12 czerwca 1924, gdzie urzędujący prezydent otrzymał nominację w pierwszym głosowaniu[2]. Kandydatem na wiceprezydenta został początkowo Frank Orren Lowden, lecz wobec jego odmowy, ostatecznie nominowano Charlesa Dawesa[2]. Delegaci Partii Demokratycznej zebrali się w Nowym Jorku, obradując z przerwami od 24 czerwca do 9 lipca[3]. Byli głęboko podzieleni ze względu na kwestię prohibicji, działalności Ku Klux Klanu i imigrantami[1]. Była to najdłuższa konwencja w historii amerykańskiej polityki, gdzie na początku było aż sześćdziesięciu potencjalnych kandydatów[3]. W 103. głosowaniu wymaganą większość uzyskał John Davis[1]. W wyniku połączenia sił politycznych, progresywistów, socjalistów, związkowców i farmerów z Zachodu powstała Partia Postępu, której kandydatem został Robert La Follette[1]. Jego program opierał się głównie na upaństwowieniu kolejnictwa, walce z monopolami, obniżeniu taryf celnych i pomocy socjalnej dla rolników[4]. Demokraci atakowali obóz władzy za nadużycia w administracji publicznej, natomiast republikanie nie wdawali się z rywalami w utarczki słowne[3]. Wysoka koniunktura ułatwiła zwycięstwo Coolidge’a[3].

Kandydaci

[edytuj | edytuj kod]

Partia Demokratyczna

[edytuj | edytuj kod]

Partia Postępowa

[edytuj | edytuj kod]

Partia Republikańska

[edytuj | edytuj kod]

Wyniki głosowania

[edytuj | edytuj kod]

Głosowanie powszechne odbyło się 4 listopada 1924[5]. Coolidge uzyskał 54% poparcia, wobec 28,8% dla Davisa i 16,6% dla La Follette’a[5]. Ponadto, niecałe 160 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[5]. Frekwencja wyniosła 48,9%[6]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Coolidge uzyskał 382 głosy, przy wymaganej większości 266 głosów[7]. Na Davisa zagłosowało 136 elektorów, a na La Follette’a – 13[7]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Dawes, uzyskując 382 głosy, wobec 136 dla Bryana i 13 dla Wheelera[7].

Calvin Coolidge został zaprzysiężony 4 marca 1925[3].

Kandydat na prezydenta Partia Głosowanie powszechne Kolegium Elektorów
Głosy Procent
Calvin Coolidge Partia Republikańska 15 719 921 54% 382
John Davis Partia Demokratyczna 8 386 704 28,8% 136
Robert La Follette Partia Postępowa 4 832 532 16,6% 13
Łącznie 531
Kandydat na wiceprezydenta Partia Kolegium Elektorów
Charles Dawes Partia Republikańska 382
Charles Bryan Partia Demokratyczna 136
Burton Wheeler Partia Postępowa 13
Łącznie 531

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Jones 2016 ↓, s. 502.
  2. a b c Pastusiak 1999 ↓, s. 629.
  3. a b c d e Pastusiak 1999 ↓, s. 630.
  4. Jones 2016 ↓, s. 503.
  5. a b c US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-16]. (ang.).
  6. Election of 1924. CountingTheVotes. [dostęp 2017-10-16]. (ang.).
  7. a b c Electoral College Box – 1924. NARA. [dostęp 2017-10-16]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]