WBC (medycyna)

WBC (ang. white blood cells) – wskaźnik określający liczbę białych krwinek w morfologii krwi. Norma leukocytów we krwi zmienia się w stanach patologicznych. Może dojść do zwiększenia lub zmniejszenia jednego typu leukocytów lub kilku rodzajów leukocytów na raz.

Wartości prawidłowe

4000-10000/mm³. U zdrowego niemowlęcia i małego dziecka: 9000-15000/mm³.

Wartości powyżej normy

Stan podwyższonego WBC określa się mianem leukocytozy, która wynika ze wzrostu jednego lub kilku rodzajów leukocytów i może być spowodowane:

• niektórymi chorobami zakaźnymi
• stanami zapalnymi
• chorobami nowotworowymi
• białaczką
• zatruciem, urazami, stanem po operacji
• stresem psychicznym lub fizycznym
• lekami – adrenalina, hormony sterydowe, związki litu
• paleniem papierosów
• uszkodzeniem tkanek np. przy oparzeniach

Fizjologiczny wzrost ilości krwinek białych można zaobserwować w okresie ciąży, po posiłku, w stresie, po wysiłku fizycznym czy po długotrwałym opalaniu.

Wartości poniżej normy

Stan obniżonego WBC określa się mianem leukopenii i może być spowodowane:

• chorobami zakaźnymi, np. wirusowe – WZW, grypa, zakażenie HIV, odra, różyczka, ospa wietrzna
• uszkodzeniem szpiku kostnego przez
  • środkami chemicznymi
  • przerzutami nowotworowymi
  • białaczką
  • aplazją
  • hipoplazją
• chorobą popromienną
• wyniszczeniem organizmu
• kolagenozą np. toczeń trzewny
• ciężkimi zakażeniami bakteryjnymi – sepsa, dury i paradury
• wstrząsem anafilaktycznym
• chorobą wątroby lub śledziony

Zobacz też

• leukocyty

Przypisy

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.