Przejdź do zawartości

Władysław Wiro-Kiro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Wiro-Kiro
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1904
Wilno

Data i miejsce śmierci

30 października 1981
Warszawa

Obywatelstwo

Polska

Pozycja

bramkarz

Informacje klubowe
Klub

AZS Wilno

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Mistrzostwa Europy
srebro Budapeszt 1929 drużynowo
Władysław Wiro-Kiro
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1914
Wilno

Data i miejsce śmierci

30 października 1981
Warszawa

Wzrost

176 cm

Pozycja

bramkarz

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1922–1924 Lauda Wilno 3 (0)
Wilja Wilno
1925– AZS Wilno
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Władysław Wiro-Kiro
porucznik rezerwy piechoty porucznik rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1904
Wilno

Data i miejsce śmierci

30 października 1981
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1931-1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Późniejsza praca

działacz sportowy

Odznaczenia
Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Władysława Wiro-Kiro na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Władysław Wiro-Kiro (ur. 21 marca 1904 w Wilnie, zm. 30 października 1981 w Warszawie[1]) – polski hokeista, piłkarz grający na pozycji bramkarza, reprezentant kraju w hokeju na lodzie, trener hokejowy, sędzia piłkarski, działacz sportowy, nauczyciel, uczestnik kampanii wrześniowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Władysław Wiro-Kiro zarówno jako hokeista i piłkarz występował w klubie AZS Wilno, m.in. podczas turnieju finałowego Mistrzostw Polski 1928/1929[2] (przemianowany później na Ognisko Wilno) na pozycji bramkarza. Jednak większe sukcesy odnosił w hokeju na lodzie, gdzie był członkiem reprezentacji Polski (4A), która podczas mistrzostw Europy 1929 w Budapeszcie zdobyła srebrny medal.

Po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę trenera hokejowego. W 1931 roku wraz z Kanadyjczykiem Haroldem Farlowem prowadził reprezentację Polski podczas mistrzostw świata 1931 w Krynicy-Zdroju, na reprezentacja Polski, których zajęła 4. miejsce, a w klasyfikacji mistrzostw Europy zdobyła srebrny medal, a potem był kierownikiem szkolenia PZHL[3].

W tym samym roku został absolwentem Uniwersytetu Poznańskiego na kierunku wychowania fizycznego[1]. W latach 1929–1934 był nauczycielem w Gimnazjum w Trzemesznie[4], a w latach 1933-1939 w Państwowej Szkole Technicznej w Wilnie[1].

Był również sędzią piłkarskim i prowadził mecze ekstraklasy[5].

W międzyczasie odbywał również służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty. Dnia 1 stycznia 1932 roku po odbyciu ćwiczeń wojskowych został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty z przydziałem mobilizacyjnym do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie, a po kolejnych ćwiczeniach dnia 1 stycznia 1938 roku awansowany do stopnia porucznika rezerwy piechoty[6]. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do Wojska Polskiego, a miesiąc później bierze udział w kampanii wrześniowej na stanowisku adiutanta II batalionu 5 pułku piechoty Legionów w składzie 1 Dywizji Piechoty Legionów, gdzie walczył z III Rzeszą nad Narwią i Bugiem, potem pod Wyszkowem i na Lubelszczyźnie podczas bitwy pod Węgrowem. Podczas walk dostał się do niewoli niemieckiej, a potem przebywał głównie od 1940 roku w oflagu II C w Woldenbergu, gdzie działał w jenieckiej konspiracji wojskowej oraz prowadził zajęcia gimnastyczne dla jeńców[7]. Po uwolnieniu z niewoli w 1945 roku powrócił do Polski.

Po zakończeniu II wojny światowej wydawał publikacje o tematyce sportowej oraz dwukrotnie prowadził hokejową reprezentację Polski: w latach 1955-1956 wraz z Mieczysławem Palusem podczas igrzysk olimpijskich 1956 w Cortina d’Ampezzo oraz w latach 1957-1958 wraz z Andrzejem Wołkowskim podczas mistrzostw świata 1958 w Oslo i na każdym z tych turniejów reprezentacja Polski kończyła swoje zmagania na 8. miejscu.

Władysław Wiro-Kiro zmarł dnia 30 października 1981 roku w Warszawie w wieku 77 lat. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[8].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicze

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacyjne

Szkoleniowe

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacyjne

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Wychowanie Fizyczne: miesięcznik poświęcony higienie szkolnej i wychowawczej oraz kształceniu cielesnemu w domu, szkole, armii i stowarzyszeniach: organ Międzyuczelniany Studiów Wychowania Fizycznego [...] 1936.01/02 R.17 Z.1/2, Warszawa, 1936.
  • Zapasy i samoobrona dla hufców Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”, Warszawa, Wydawnictwo Głównego Komitetu Kultury Fizycznej : Wydawnictwo „Prasa Wojskowa”, 1948.
  • Tor przeszkód, Warszawa, Wydawnictwo Głównego Komitetu Kultury Fizycznej : Wydawnictwo „Prasa Wojskowa”, 1951.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Marian Balul: Państwowa Szkoła Techniczna w Wilnie im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Wydawnictwo „Arkady”, 1991, s. 63. ISBN 83-213-3603-5.
  2. Hokejowe Mistrzostwa Polski. „Stadjon”. 1, s. 6, 3 stycznia 1928. 
  3. Wreszcie na lodowisku mistrzów [data dostępu: 2011-05-07]
  4. Jan Leśny, Czesław Łuczak: Alma Mater Tremesnensis (1776-1996). Poznań: Wydawnictwo „PSO”, 1996, s. 114. ISBN 83-901155-8-1.
  5. Andrzej Gowarzewski: Lwów i Wilno w ekstraklasie : dzieje polskiego futbolu kresowego. Katowice: Wydawnictwo „GiA”, 1997, s. 133. ISBN 83-905424-1-2.
  6. Obrona Warszawy i Modlina - 1939 r.; nazwiska na "U - Ż". [dostęp 2013-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-28)].
  7. Ryszard Wryk: Akademicki Związek Sportowy 1908-1983: Wspomnienia i pamiętniki. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1985, s. 11.
  8. Lista pochowanych. Władysław Wiro-Kiro. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  9. M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]