Władysław Chachaj

Władysław Chachaj

„Baryka”, „Doktor Andrzej"

Data i miejsce urodzenia	29 października 1912 Gorzków
Data i miejsce śmierci	1 listopada 1980 Bielice
Zawód, zajęcie	lekarz
Tytuł naukowy	profesor zwyczajny
Odznaczenia

Dom letniskowy Władysława Chachaja, położony w Bielicach

Władysław Chachaj (ur. 29 października 1912 w Gorzkowie, zm. 1 listopada 1980 w Bielicach) – polski lekarz alergolog, żołnierz Armii Krajowej, profesor nauk medycznych, dyrektor Instytutu Chorób Wewnętrznych i kierownik Kliniki Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu, twórca wrocławskiej szkoły alergologii.

Życiorys

Okres do 1945

Władysław Chachaj urodził się 20 października 1912 roku w Gorzkowie, w 1934 roku ukończył liceum Krasnymstawie. W latach 1934–1939 studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Wybuch wojny uniemożliwił mu zdobycie dyplomu lekarza. Pomimo to podjął pracę w zawodzie, najpierw w szpitalu chorób zakaźnych w Żółkiewce, w rodzinnym powiecie Krasnystaw, a od 1942 roku na oddziale wewnętrznym Szpitala Przemienienia Pańskiego na Pradze, w Warszawie.
Od początku wojny działał w podziemiu konspiracyjnym Armii Krajowej, gdzie przyjął pseudonim „Baryka”, a później „Doktor Andrzej". Wyrok wydany przez władze niemieckie zmusił go do opuszczenia stolicy. W Okręgu Radom-Kielce AK trafił do Świętokrzyskiego Zgrupowania AK, najpierw do oddziału Jana Piwnika „Ponurego", a następnie Eugeniusza Kaszyńskiego „Nurta”, w których pełnił funkcję lekarza. Partyzanckie dokonania Władysława Chachaja uhonorowane zostały licznymi odznaczeniami.

Okres po 1945

Po zakończeniu działań wojennych zamieszkał w Wodzisław Śląskim, gdzie rozpoczął pracę w Szpitalu Zakaźnym. W 1946 roku uzyskał dyplom lekarza na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego i w tym samym roku przeprowadził się do Walimia, gdzie rozpoczął pracę lekarza rejonowego.
W 1949 roku przeniósł się do Wrocławia, gdzie najpierw krótko pracował w Klinice Chorób Zakaźnych, a następnie w Klinice Chorób Wewnętrznych, Geriatrii i Alergologii Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1952 roku otrzymał stopień naukowy doktora, w 1965 habilitował się, w 1973 został profesorem, a w roku 1979 profesorem zwyczajnym. W 1971 roku, po reorganizacji Uniwersytetu Medycznego, został dyrektorem Instytutu Chorób Wewnętrznych i kierownikiem Kliniki Chorób Wewnętrznych.
Zmarł 1 listopada 1980 roku w Bielicach, został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu. Był ojcem architekta Andrzeja Chachaja.

Działalność naukowa

Zainteresowania naukowe Władysława Chachaja skupiały się na alergologii, a w szczególności patofizjologii i terapii alergicznych chorób układu oddechowego i pokarmowego, zwłaszcza astmy oskrzelowej i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Zajmował się również problemami czynności przysadki mózgowej i kory nadnerczy w astmie oskrzelowej oraz funkcjami receptorów alfa-adrenergicznych i histaminowych H₂. Wykazał dysfunkcję układu adrenergicznego u chorych na astmę oskrzelową. Był twórcą wrocławskiej szkoły alergologii.

Publikacje

• Klinika chorób alergicznych, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1975

Rodzina

Był mężem Edyty Nawratil-Chachajowej.

Odznaczenia

• Srebrny Krzyż Virtuti Militari,
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
• Krzyż Armii Krajowej,
• Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Krzyż Partyzancki,
• Krzyż Orderu Odrodzenia Polski.

Zobacz też

• Andrzej Chachaj

Bibliografia

• Jan Harasimowicz, Włodzimierz Suleja: Encyklopedia Wrocławia. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, str 110 ISBN 83-7384-561-5