Stefan Inis
rotmistrz | |
Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1898 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 grudnia 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1918–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-ukraińska |
Odznaczenia | |
|
Stefan Ryszard Inis (ur. 3 kwietnia 1898[a] w Warszawie, zm. 8 grudnia 1940 w Ostrzeszowie) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Juliana (dyrektora hotelu) i Franciszki z Lewczewskich (nauczycielki)[1]. Uzyskał maturę, po czym rozpoczął kształcenie na Wydziale Technicznym warszawskiej Wolnej Wszechnicy Polskiej. Od roku 1912 działał w skautingu, a w listopadzie 1918 r. wyjechał do Lublina, gdzie wstąpił w szeregi 1 Lubelskiego pułku piechoty, z którym wziął udział w odsieczy Lwowa. Z początkiem maja 1919 r. został na własną prośbę przeniesiony do 11 pułku ułanów. W randze wachmistrza wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, przebywając na froncie od połowy czerwca 1920 r. Odznaczył się w dniu 21 września tr. podczas walk pod Białozierką, kiedy to wraz ze swym plutonem taczanek został przydzielony do 2 szwadronu 11 pułku ułanów, otrzymując zadanie torowania drogi 1 Brygadzie Jazdy. Po napotkaniu silnego oporu wrogiej piechoty podjechał taczanką blisko jej pozycji i ogniem karabinu maszynowego zmusił bolszewików do milczenia, umożliwiając osiągnięcie sukcesu 2 szwadronowi. Za ten czyn odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 11434.VM z dnia 3 lutego 1922 r. (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z dnia 18 lutego 1922 r.)[2].
W II połowie listopada 1920 r. został bezterminowo urlopowany z wojska i rozpoczął (w styczniu 1920 r.) kształcenie w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu, po ukończeniu której ponownie przydzielono go do 11 pułku ułanów. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (sygnatura: L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dnia 1 grudnia 1921 r. i 378. lokatą łączną w korpusie oficerów jazdy (była to jednocześnie 74. lokata w starszeństwie)[3][b]. Przez całą swą karierę służył w 11 pułku ułanów z Ciechanowa[4][5][6]. W tym czasie zajmował między innymi stanowiska dowódcy szwadronu karabinów maszynowych, dowódcy plutonu łączności oraz oficera mobilizacyjnego pułku. Awansowany do rangi porucznika kawalerii ze starszeństwem z dnia 1 sierpnia 1923 r.[7], a do stopnia rotmistrza ze starszeństwem od 1 stycznia 1932 r.[8]. Na dzień 23 marca 1939 r. nadal piastował stanowisko oficera mobilizacyjnego 11 p. uł.[9] i zajmował 12. lokatę w swoim starszeństwie pośród rotmistrzów kawalerii[10].
W ramach Ośrodka Zapasowego 11 pułku ułanów wziął udział w kampanii wrześniowej. Do niemieckiej niewoli dostał się w dniu 14 września 1939 r. 20 października tr. został z niej zwolniony, po czym ponownie osadzono go w obozie i przewieziono do oflagu II C Woldenberg. Tam zachorował ciężko na serce, w związku z czym, w maju 1940 r., przeniesiono go do szpitala - lazaretu w Ostrzeszowie (Schildberg). Zmarł w tymże szpitalu w grudniu 1940 r.[11]. Spoczywa w zbiorowym grobie na cmentarzu Parafii Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Ostrzeszowie (sektor Miejsce Pamięci 2-1-1)[12].
Stefan Inis był żonaty z Jadwigą z Pruskich, ich małżeństwo było bezdzietne[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5104[13][14]
- Krzyż Walecznych[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 maja 1930)[16][8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[17]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[17]
- Państwowa Odznaka Sportowa[17]
- Odznaka Strzelecka[17]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[18]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W pracy pod redakcją Bogusława Polaka „Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945” jako data jego urodzenia podawany jest dzień 3 marca 1898 roku. Z kolei Lista starszeństwa oficerów zawodowych z roku 1922 podaje, że Stefan Inis urodził się w dniu 15 kwietnia 1898 roku.
- ↑ W Roczniku Oficerskim 1923 został wykazany jako podporucznik jazdy ze starszeństwem z dnia 1 sierpnia 1921 roku i 43. lokatą w swoim starszeństwie.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 75.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 II 1922, s. 111.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 182.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 692.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 363.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 638.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 614.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 156.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 696.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 135.
- ↑ Kryska-Karski 1996 ↓, s. 142.
- ↑ Cmentarz parafialny w Ostrzeszowie - wyszukiwarka osób pochowanych [online], ostrzeszow.grobonet.com [dostęp 2021-08-22] .
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 621.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 561.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 300.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 120, poz. 180 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 366.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-04-26].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2020-04-26].
- Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2020-04-26].
- Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2020-04-26].
- Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2020-04-26].
- Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2020-04-26].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Tadeusz Kryska-Karski: Straty korpusu oficerskiego 1939–1945. Londyn: Polska Fundacja Kulturalna, 1996. ISBN 0-85065-252-9.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Jeńcy Oflagu II C Woldenberg
- Jeńcy polscy w niewoli niemieckiej (kampania wrześniowa)
- Ludzie urodzeni w Warszawie (Królestwo Kongresowe)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Odznaką Strzelecką
- Odznaczeni Państwową Odznaką Sportową
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 11 Pułku Ułanów Legionowych
- Polacy odznaczeni Medalem 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
- Polscy jeńcy niemieckich obozów jenieckich
- Rotmistrzowie II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Urodzeni w 1898
- Zmarli w 1940
- Żołnierze 11 Pułku Ułanów Legionowych