Przejdź do zawartości

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowychdziennik urzędowy Ministerstwa Spraw Wojskowych służący do urzędowego ogłaszania dekretów Naczelnego Wodza (od 14 grudnia 1922 roku dekretów, rozporządzeń i zarządzeń Prezydenta RP) oraz rozkazów, rozporządzeń Ministra Spraw Wojskowych i „wszelkiego rodzaju postanowień w sprawach personalnych oficerów, duchownych i urzędników wojskowych”[1].

Administracja dziennika mieściła się w Warszawie przy ulicy Przejazd 10. Dziennik był tłoczony w Zakładach Graficznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Pierwszy numer dziennika ukazał się 17 stycznia 1920 roku. Dziennik został podpisany przez ówczesnego Ministra Spraw Wojskowych, generała podporucznika Józefa Leśniewskiego i potwierdzony za zgodność z oryginałem przez szefa Departamentu Personalnego, w zastępstwie majora przydzielonego do Sztabu Generalnego Zygmunta Platowskiego. W pozycji pierwszej umieszczona została informacja o mianowaniu pułkownika Stanisława Hallera z dniem 1 stycznia 1920 roku generałem podporucznikiem „z jednoczesnym poruczeniem mu pełnienia obowiązków Szefa Sztabu Generalnego”[2]. Kolejne numery dziennika ukazywały się raz w tygodniu, w sobotę. Od numeru 44 z 18 listopada 1922 roku dziennik ukazywał się jako dodatek urzędowy do „Polski Zbrojnej”, w formie oddzielnej wkładki[3]. Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku daty wydania Dziennika Personalnego nie pokrywały się z sobotnimi wydaniami numerów „Polski Zbrojnej”. Dziennik Personalny Nr 14 datowany na sobotę 20 września 1930 roku został opublikowany we wtorek 23 września 1930 roku. Najważniejsze informacje zawarte w Dzienniku Personalnym Nr 14 zostały opublikowane w „Polsce Zbrojnej” nr 259 z 21 września 1930 roku[4].

W latach 1936–1937 zostały opublikowane tylko cztery numery dziennika, dwa z datą 19 marca i kolejne dwa z datą 11 listopada. Dzienniki zawierały wyłącznie informacje o:

  • zarządzeniach Prezydenta RP o nadaniu orderów i odznaczeń oraz zezwoleniach na przyjęcie i noszenie orderów,
  • zarządzeniach Prezesa Rady Ministrów o nadaniu Krzyża Zasługi,
  • zarządzeniach Ministra Spraw Wojskowych o nadaniu „Znaków naukowych”, „Znaków Pancernych”, „Polowych Odznak Pilota”, zezwoleniach na przyjęcie i noszenie odznaczeń, nadaniu tytułów naukowych, zmianach (sprostowaniach) nazwisk, imion i dat urodzenia oraz informacje o dacie i miejscu śmierci.

Informacje o nadaniu żołnierzom i urzędnikom wojska polskich orderów i odznaczeń były wtórnymi wobec publikacji w Monitorze Polskim. Ostatnie numery dziennika były drukowane przez Spółkę Akcyjną „Dom Prasy” z siedzibą w Warszawie przy ulicy Marszałkowskiej 3/5.

Od 15 października 1935 roku zaprzestano podawania publicznie informacji o:

  • zarządzeniach Prezydenta RP dotyczących:
    • nadań stopni (awansów),
    • mianowań, w tym mianowań sędziów i prokuratorów,
    • przemianowań na oficerów zawodowych, oficerów rezerwy powołanych do służby czynnej,
    • zwolnień ze stanowisk, w tym zwolnień sędziów i prokuratorów,
    • wyznaczeń na stanowiska,
    • przeniesień do rezerwy,
    • przeniesień w stan spoczynku,
    • unieważnień,
  • zarządzeniach Ministra Spraw Wojskowych dotyczących:
    • zwolnień ze stanowisk, wyznaczeń na stanowiska, zatwierdzeń na stanowiskach,
    • powierzeń pełnienia obowiązków,
    • przesunięć, przeniesień, przydziałów, przedłużeń przydziałów,
    • odwołań,
    • przeniesień do i z Korpusu Ochrony Pogranicza,
    • przeniesień w stan nieczynny, przedłużeń stanu nieczynnego, powołań za stanu nieczynnego,
    • zwolnień z czynnej służby,
    • przeniesień do rezerwy,
    • przeniesień w stan spoczynku,
    • powołań do służby w rezerwie,
    • zwolnień od powszechnego obowiązku wojskowego,
    • skreśleń z listy oficerów.

Z tym dniem „wszelkie inne zmiany personalne, które były dotychczas ogłaszane w Dz. Pers., będą regulowane odtąd tylko w drodze zarządzeń pisemnych z podpisem ministra spraw wojskowych (kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych) lub w jego imieniu szefa Biura Personalnego MSWojsk.” Jednocześnie Minister Spraw Wojskowych, gen. bryg. Tadeusz Kasprzycki zniósł wydawanie „Rocznika oficerskiego”, którego ostatnie wydanie ukazało się w 1932 roku[5].

Tak znaczne ograniczenie ilości podstawowych informacji o sprawach personalnych korpusu oficerów WP wynikało z zaostrzenia rygorów tajemnicy wojskowej będącego skutkiem zmieniającej się sytuacji w relacjach Polski z III Rzeszą i ZSRR.

Minister spraw wojskowych rozkazem B. Pers. 2034 tj. I–3, ogłoszonym 31 grudnia 1937 w Dodatku Tajnym Nr 12 do Dziennika Rozkazów, ustalił podział Dziennika Personalnego na:

  1. Dziennik Personalny (jawny),
  2. Tajny Dziennik Personalny,
  3. Tajny Dziennik Personalny Rezerw

oraz ustalił zasady ogłaszania zmian personalnych[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dziennik Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych Nr 2 z 28 stycznia 1920 roku, poz. 23.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 17 stycznia 1920 roku.
  3. Polska Zbrojnaz 18 listopada 1922 r. Nr 314, s. 3.
  4. Polska Zbrojnaz 21 września 1930 r. Nr 259, s. 5.
  5. Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 15 października 1935 roku, poz. 115.
  6. Dodatek Tajny Nr 12 do Dziennika Rozkazów z 31 grudnia 1937, poz. 91.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]