Przejdź do zawartości

Piero Taruffi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piero Taruffi
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Data i miejsce urodzenia

12 października 1906
Rzym

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1988
Rzym

Sukcesy

1932: złoto Motocyklowe Mistrzostwa Świata
1952: brąz Formuła 1
1957: złoto Mille Miglia

Piero Taruffi (ur. 12 października 1906 w Rzymie, zm. 12 stycznia 1988 tamże) – włoski kierowca wyścigowy.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Ściganie się Taruffi rozpoczął od zawodów motocyklowych. W 1932 zdobył tytuł mistrza świata w klasie 500 cm³ na Nortonie. W 1937 roku osiągnął motocyklowy rekord szybkości na lądzie, osiągając Gilerą 279,503 km/h, jednak osiągnięcie to zostało poprawione jeszcze w tym samym roku przez Ernsta Jakoba Henne. W 1957 roku wygrał rajd Mille Miglia. Jednakże w rajdzie tym, mającym miejsce 12 maja, markiz Alfonso de Portago wjechał w grupkę kibiców, wskutek czego zginęło 14 osób[1]; po tych zawodach Taruffi, mając wówczas 50 lat, zobowiązał się wobec żony, że już nigdy nie będzie się ścigał[2].

W 1951 Taruffi był trzeci w Grand Prix Bari na Ferrari z silnikiem o pojemności 2 litrów[3]. W listopadzie tego samego roku wziął udział w wyścigu górskim Carrera Panamericana, który wraz z Luigim Chinettim wygrał[4].

W maju 1952 roku wygrał Grand Prix Francji w Paryżu – na dystansie 459 km osiągnął średnią prędkość 153 km/h[5]. W kwietniu 1954 roku wygrał zawody Giro di Sicilia, mające dystans 1080 km[6].

Taruffi był autorem książki Technique of Motor Racing (Technika wyścigów samochodowych). W listopadzie 1957 roku Saturday Evening Post zamieścił artykuł Taruffiego, zatytułowany "Stop us before we kill again" ("Zatrzymajcie nas, zanim ponownie zabijemy"), rozważający pozycję sportów motorowych po wyścigach 24h Le Mans 1955 oraz Mille Miglia 1957, gdzie zginęło wiele osób[7].

Brał udział w 18 Grand Prix Formuły 1, debiutując 3 września 1950 roku. Wygrał jeden wyścig (Grand Prix Szwajcarii 1952, a łącznie zdobył 41 punktów. Uczestniczył również w wielu wyścigach Formuły 1 niezaliczanych do mistrzostw.

W Bagnoregio znajduje się Muzeum Piero Taruffiego.

Wyniki w Formule 1

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zespół Samochód Silnik 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Msc. Pkt.
1950 Alfa Romeo 158 Alfa Romeo R8 GBR
MCO
500
CHE
BEL
FRA
ITA
NU*
0
1951 Ferrari 375 F1 Ferrari V12 CHE
2
500
BEL
NU
FRA
GBR
DEU
5
ITA
5
ESP
NU
6 10
1952 Ferrari 500 Ferrari R4 CHE
1
500
BEL
NU
FRA
3
GBR
2
DEU
4
NLD
ITA
7
3 22
1954 Ferrari 625 Ferrari R4 ARG
500
BEL
FRA
GBR
DEU
6
CHE
ITA
ESP
0
1955 Ferrari 555 Ferrari R4 ARG
MCO
8**
500
BEL
NW
NLD
6 9
Mercedes-Benz W196 Mercedes-Benz
R8
GBR
4
ITA
2
1956 Maserati 250F Maserati R6 ARG
MCO
500
BEL
FRA
NU
GBR
DEU
0
Vanwall 56 Vanwall R4 ITA
NU
* – samochód współdzielony z Juanem Manuelem Fangio
** – samochód współdzielony z Paulem Frère

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. 14 Killed at Race in Italy; Marquis' Car Hits Crowd. „New York Times”, s. 1, 1957-05-13. 
  2. Taruffi Not to Race Again. „New York Times”, s. 13, 1957-05-18. 
  3. Bari Auto Race To Fangio. „New York Times”, s. 17, 1951-09-03. 
  4. Italian Autoists First and Second In 1,933-Mile Pan-American Race. „New York Times”, s. 40, 1951-11-26. 
  5. Taruffi Wins Auto Race. „New York Times”, s. 27, 1952-05-26. 
  6. Taruffi Wins in Record Time With Lancia As Serious Accidents Mar Race In Sicily. „New York Times”, s. 28, 1954-04-05. 
  7. In This Week's Post. „Los Angeles Times”, s. A12, 1957-11-12. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]