Przejdź do zawartości

Palladiusz (Rajew-Pisariew)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Palladiusz
Paweł Rajew-Pisariew
Metropolita petersburski i ładoski
Ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data urodzenia

20 czerwca 1827

Data i miejsce śmierci

5 grudnia 1898
Petersburg

Miejsce pochówku ?
Metropolita petersburski i ładoski
Okres sprawowania

1892–1898

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia petersburska i ładoska

Śluby zakonne

15 stycznia 1861

Diakonat

1856

Prezbiterat

15 sierpnia 1856

Chirotonia biskupia

18 grudnia 1866

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

18 grudnia 1866

Konsekrator

Izydor (Nikolski)

Palladiusz, imię świeckie Pawieł Rajew-Pisariew (ur. 8 czerwca?/20 czerwca 1827, zm. 23 listopada?/5 grudnia 1898 w Petersburgu) – rosyjski metropolita prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie kapłana prawosławnego, pracującego w eparchii niżnonowogrodzkiej. Ukończył seminarium duchowne w Niżnym Nowogrodzie, zaś w 1852 uzyskał tytuł magistra nauk teologicznych w Kazańskiej Akademii Duchownej. Został wówczas skierowany do pracy jako wykładowca języka tatarskiego, logiki i psychologii w seminarium, którego był absolwentem. 15 sierpnia 1856, jako duchowny żonaty, został wyświęcony na kapłana.

15 stycznia 1861 po śmierci żony złożył wieczyste śluby zakonne i w roku następnym został mianowany archimandrytą. W 1863 mianowany inspektorem, zaś rok później rektorem seminarium duchownego w Petersburgu. 18 grudnia 1866 został wyświęcony na biskupa pomocniczego eparchii petersburskiej z tytułem biskupa ładoskiego. 15 lipca 1869 został ordynariuszem eparchii wołogodzkiej. W 1873 został przeniesiony do eparchii tambowskiej, gdzie prowadził działalność misyjną wśród staroobrzędowców[1].

Od 1876 był biskupem riazańskim, zaś 12 kwietnia 1881 podniesiony do godności arcybiskupa. Również w eparchii riazańskiej prowadził działalność misyjną. Zbierał również fundusze na rzecz prawosławnych Bułgarów żyjących pod panowaniem tureckim[1]. 21 sierpnia 1882 objął katedrę kazańską i swijaską, w tym samym roku został na stałe członkiem Świątobliwego Synodu Rządzącego[1]. Jako ordynariusz eparchii kazańskiej wprowadził zasadę stosowania w parafiach języka liturgicznego zgodnego z narodowością wiernych, a zatem rezygnacji z cerkiewnosłowiańskiego w parafiach, gdzie etniczni Rosjanie byli w mniejszości. Organizował spotkania biskupów pracujących na terenie Powołża, w czasie których dyskutowane były szczególnie interesujące go problemy nawracania na prawosławie członków Kościołów powstałych poprzez rozłam w Rosyjskim Kościele Prawosławnym i sekt oraz poddanych carskich pochodzenia nierosyjskiego. We wszystkich administrowanych przez siebie eparchiach prowadził działalność budowlaną (wznoszenie nowych cerkwi), założył dwa monastery.

29 września 1887 został mianowany arcybiskupem kartlińskim i kachetyńskim, egzarchą Gruzji, zaś w 1888 za pracę na rzecz Cerkwi został nagrodzony prawem noszenia brylantowego krzyża na kłobuku). Zainicjował wydawanie organu prasowego egzarchatu – rosyjskojęzycznego pisma Gruzinskij Wiestnik[1]. Z Gruzji wyjechał w 1892, gdy został wyznaczony na metropolitę petersburskiego i ładoskiego. W 1896 jako metropolita petersburski koronował ostatniego cara Rosji – Mikołaja II[1].

Mimo pełnionych wysokich urzędów w hierarchii cerkiewnej nie posiadał wpływów politycznych w kręgach dworu carskiego[1].

Zmarł sześć lat później po kilkumiesięcznej chorobie i został pochowany w cerkwi św. Izydora w kompleksie Ławry św. Aleksandra Newskiego, której przełożonym był z racji objęcia katedry petersburskiej. W 1932 jego szczątki przeniesiono na cmentarz mnichów Ławry.

Jego syn Nikołaj Rajew był ostatnim oberprokuratorem Świątobliwego Synodu Rządzącego pod rządami carskimi i przedostatnim w historii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g S. Bajkułowa, J. Matwiejewa, Rukowoditieli Sankt-Petierburga, Olma Media Group, 2003, ISBN 978-5-7654-2114-7, s. 305

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]