OT Logistics
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Adres |
ul. Zbożowa 4 |
| Data założenia |
2 maja 1946 |
| Forma prawna | |
| Prezes |
Kamil Jedynak |
| Przewodniczący rady nadzorczej |
Artur Szczepaniak |
| Udziałowcy |
I Fundusz Mistral |
| Nr KRS | |
| Zatrudnienie |
1241 osób[1] |
| Giełda |
GPW |
| ISIN | |
| Symbol akcji |
OTLOG-PDA |
| Dane finansowe | |
| Przychody |
712,1 mln zł[1] |
| Wynik operacyjny |
36,4 mln zł[1] |
| Wynik netto |
10,0 mln zł[1] |
| Aktywa |
879,5 mln zł[1] |
Położenie na mapie Szczecina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
 53°25′21,1″N 14°33′49,4″E/53,422528 14,563722
| |
| Strona internetowa | |
OT Logistics S.A. – polska spółka akcyjna, zajmująca się transportem, spedycją i logistyką. Największy w Polsce i jeden z największych w Europie przewoźników zajmujących się żeglugą śródlądową. Od 2013 roku spółka jest notowana na GPW w Warszawie[2]. Głównym jej akcjonariuszem jest fundusz private equity I Fundusz Mistral (60,99% akcji)[3]. Siedziba spółki OT Logistics znajduje się w Szczecinie.
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]OT Logistics jest spółką dominującą grupy kapitałowej, w której skład wchodzi 26 przedsiębiorstw[4]. Działalność przedsiębiorstwa ma charakter międzynarodowy. W rankingu opracowanym przez redakcję tygodnika Wprost „200 największych polskich firm”[5] Grupa kapitałowa OT Logistics uplasowana została na 158. pozycji, a na „Liście 500 Największych Firm Rzeczpospolitej” zajęła 376. miejsce.
OT Logistics jest jednym z największych przedsiębiorstw na rynku śródlądowego transportu rzecznego w Europie. Przedsiębiorstwo stanowi bezpośrednią kontynuację działalności przewoźników żeglugi śródlądowej: Polska Żegluga na Odrze, Przedsiębiorstwo Państwowe Żegluga na Odrze i Odratrans[6]. Wykonuje 80% przewozów śródlądowych w Polsce i 40% w Niemczech. Jest właścicielem floty składającej się z około 800 jednostek śródlądowych o nośności ponad 300 000 ton. Usługi świadczone przez spółkę obejmują głównie obszar: Niemiec, Belgii, Holandii, Austrii oraz państw Europy Środkowo-Wschodniej – Polski, Czech, Słowacji, Węgier. Miejsce świadczenia usług w Polsce to głównie rzeka Odra. W innych państwach Unii Europejskiej aktywność przedsiębiorstwa obejmuje przede wszystkim Kanał Odra-Hawela, Łabę w kierunku portu w Hamburgu, Kanał Śródlądowy, port Rotterdam i port Antwerpia[7]. W krajach wschodnioeropejskich działalność skupia się na rozwoju centrum logistycznego w Świsłoczy oraz na żegludze międzynarodowej po Zalewie Wiślanym.
OT Logistics jest jednym ze znaczących w kraju operatorów przeładunków w portach morskich. Jest właścicielem terminali przeładunkowych: OT Port Świnoujście (uniwersalny port będący największym centrum obsługi ładunków masowych na polskim wybrzeżu), OT Port Gdynia (najbardziej uniwersalny terminal morski na wschodnim wybrzeżu, z jedynym w Polsce nabrzeżem dla statków typu ro-ro), OT Port Kołobrzeg (6. pod względem wielkości port morski w Polsce), OT Port Wrocław (port śródlądowy w sercu Wrocławia), Port Śródlądowy w Opolu (usytuowany nad kanałem Odry, nieopodal głównych tras komunikacyjnych). W 2015 roku została również sfinalizowana umowa z Zarządem Morskiego Portu Gdańsk na dzierżawę Portu Zewnętrznego na 30 lat, gdzie planowana jest budowa największego na południowym Bałtyku terminalu do obsługi. W 2015 r. sfinalizowano również zakup przez OT Logistics ponad 20% udziałów w spółce zarządzającej portem w Rijece w Chorwacji.
OT Logistics realizuje strategię One-Stop-Shop, która polega na oferowaniu pełnego łańcucha usług logistycznych bez względu na typ ładunku i środek transportu. Jest również organizatorem przewozów intermodalnych umożliwiających przewóz towarów w tej samej jednostce ładunkowej lub pojeździe przy wykorzystaniu kilku różnych środków transportu – morskiego, kolejowego, drogowego. Grupa Kapitałowa OT Logistics opiera część swojej działalności spedycyjno-transportowej o spółkę C.Hartwig Gdynia S.A.[8] (najstarszy polski spedytor, funkcjonujący w branży od 1858 roku) oraz Sealand Logistics[9] (jeden z liderów spedycji kontenerowej w Polsce). OT Logistics oferuje przewozy drogowe wszystkimi rodzajami samochodów oraz naczep.
Spółka obsługuje kompleksowo również przewozy kolejowe na terenie całej Europy za pośrednictwem spółek OT Rail[10], Rentrans International Spedition[11], Grupy STK S.A.[12] oraz Kolei Bałtyckiej[13].
Historia
[edytuj | edytuj kod]PŻnO
[edytuj | edytuj kod]Polska Żegluga na Odrze Sp. z o.o. powstała w 1946 roku na mocy uchwały Rady Ministrów[14]. Siedzibą spółki został wyznaczony Wrocław, a udziałowcami w niej były: Polskie Drogi Wodne, Centrala Zbytu Produktów Przemysłu Węglowego, Centrala Przemysłu Hutniczego, Zjednoczenie Fabryk Cementowych, Centrala Produktów Naftowych, samorząd miasta Wrocławia, samorząd miasta Szczecina i samorząd miasta Poznania. Celem powołania spółki było prowadzenie i rozwój polskiej żeglugi towarowej na Odrzańskiej Drodze Wodnej[15].
Polska Żegluga na Odrze zastąpiła w swojej funkcji tymczasowy organ administracyjny – Komisariat Żeglugi na Odrze, który istniał w latach 1945–1946[16]. Spółka posiadała oddziały w: Gliwicach, Wrocławiu i Szczecinie oraz ekspozytury w: Gliwicach, Koźlu, Opolu, Malczycach, Głogowie, Kostrzynie, Świnoujściu i Poznaniu. Zarządzała ponadto wszystkimi stoczniami odrzańskimi. Głównym ładunkiem przewożonym w tym czasie przez PŻnO był węgiel kamienny wydobywany w kopalniach na Górnym Śląsku, a dostarczany do elektrowni położonych wzdłuż Odry. Ponadto przedsiębiorstwo zajmowało się wydobywaniem z rzek wraków barek i statków oraz ich remontem. Zakładano, że w przyszłości spółka będzie realizować przewozy importowanych ze Szwecji rud żelaza[15].
PPŻnO
[edytuj | edytuj kod]Słabe wyniki ekonomiczne PŻnO wywołane niekorzystną umową podpisaną ze stroną radziecką i konieczność dopłat do frachtu z budżetu państwa spowodowały, że w 1948 roku spółka została przekształcona w wielozakładowe przedsiębiorstwo państwowe. W 1949 roku, w związku reorganizacją żeglugi śródlądowej, przedsiębiorstwo Państwowa Żegluga na Odrze włączono do Państwowej Żeglugi Śródlądowej. Centralne zarządzanie z Warszawy także jednak przynosiło starty. Decyzją Ministra Żeglugi z 1951 roku przywrócono więc Przedsiębiorstwo Państwowe Żegluga na Odrze. Nowy podmiot miał główną siedzibę dyrekcji we Wrocławiu oraz placówki w: Krośnie, Nowej Soli, Kostrzynie, Szczecinie, a także porty w: Gliwicach, Koźlu, Wrocławiu, Opolu, Malczycach, Cigacicach, warsztaty stoczniowe w Osobowicach, Malczycach oraz bazę remontową w Nowej Soli[16].
W latach 1951–1953 PPŻnO borykało się z problemami, m.in.: brakami w kadrze załóg pływających, brakami w dostawach nowym jednostek pływających, stagnacją i zahamowaniem tempa wzrostu odrzańskich przewozów. Po 1954 roku nastąpiły jednak pewne zmiany. Wprowadzono do eksploatacji nowe jednostki, żeglugę całodobową, podjęto pionierskie eksperymenty z wykorzystaniem pchaczy i rozpoczęto dochodowe przewozy w relacjach zagranicznych. Eksportowano w tym czasie główne węgiel kamienny do NRD i Berlina Zachodniego[17].
W 1956 roku wprowadzono w PPŻnO nową strukturę organizacyjną. Zostały zmienione zespoły portowe, powołano przedstawicielstwo przedsiębiorstwa w Berlinie. W 1957 roku zaczęto handlować żwirem pozyskiwanym podczas prac hydrotechnicznych z dna Odry. W 1957 roku PPŻnO rozpoczęło przewozy rudy i fosforytów do Czechosłowacji, a w 1958 roku podjęto decyzję o budowie nowoczesnej floty. Ruszyła w tym czasie seryjna produkcja barek motorowych typu BM-500[17].
Po 1960 roku nastąpił wzrost przewozów. Przedsiębiorstwo Państwowe Żegluga na Odrze systematycznie wprowadzało nowe barki motorowe, a także jako pierwszy w Europie armator zestawy pchane. W 1962 roku na wyposażenie floty PPŻnO wszedł pierwszy seryjny polski pchacz rzeczny typu Tur, a w 1965 roku – Bizon. Wykorzystanie jednostek zespolonych stało się zasadniczym czynnikiem warunkującym szybki rozwój tanich przewozów drogami wodnymi[18].
Podstawową relacją przewozową w kraju była wówczas trasa z Gliwic do Szczecina i Świnoujścia w dół rzeki i z powrotem. Głównymi klientami, poza elektrociepłowniami i gazowniami, były m.in.: Nadodrzańskie Zakłady Przemysłu Organicznego Rokita, Wrocławskie Zakłady Włókien Sztucznych, a także przedstawicielstwa handlu opałem w Szczecinie i we Wrocławiu. Wożono na Odrzańskiej Drodze Wodnej: węgiel kamienny, koks, rudy żelaza, fosforyty, kruszywa budowlane[18].
Lata 60. XX wieku były okresem dalszego rozwoju przewozów międzynarodowych. Jednostki Żeglugi na Odrze pływały do: Belgii, Czechosłowacji, Holandii, NRD, RFN, Szwajcarii. Transportowano za granicę m.in.: węgiel kamienny, blachę, walcówkę, kruszywa, siarkę, płatki ziemniaczane, suszone buraki. Prowadzono ponadto Odrą przewozy tranzytowe z zespołu portowego Szczecin–Świnoujście do Czechosłowacji[18].
W 1962 roku przygotowano nową organizację wewnętrzną przedsiębiorstwa. Reforma przeprowadzona w 1963 roku polegała na powołaniu trzech rejonów portowych (Koźle, Wrocław, Szczecin). Utworzono również bazę remontową w Nowej Soli i warsztaty stoczniowe Osobowice–Malczyce. Kolejna reorganizacja miała miejsce w 1965 roku. Rejony zostały przemianowane na oddziały. Oddziały uzyskały uprawnienia do prowadzenia inwestycji centralnych, zjednoczenia i własnych jako inwestorzy. Jednocześnie baza remontowa w Nowej Soli i warsztaty stoczniowe Osobowice-Malczyce zostały wyłączone z przedsiębiorstwa i przeniesione pod zarząd Remontowej Stoczni Rzecznej we Wrocławiu. Kolejne zmiany przeprowadzono jeszcze w 1966 i 1968 roku. Ostatnia reforma przyniosła wprowadzenie żeglugi szesnastogodzinnej, a w przewozach lokalnych kruszywa w rejonie Wrocławia i Koźla – żeglugi całodobowej. Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku wycofywano z eksploatacji w PPŻnO holowniki, a jednostki armatora stanowić zaczęły wyłącznie barki i pchacze[18].
Lata siedemdziesiąte XX wieku były okresem korzystnym dla rozwoju PPŻnO. Przedsiębiorstwo weszło w tę dekadę z nowoczesną jak na ówczesne czasy flotą. Aktywizacja gospodarki PRL i liczne inwestycje w infrastrukturę przemysłową przyczyniły się do wzrostu zapotrzebowania na transport. Wrocław, gdzie znajdowała się siedziba główna zarządu PPŻnO, stał się wielkim ośrodkiem żeglugi śródlądowej. Korzystało z tego przedsiębiorstwo, które stało się najbardziej dynamicznie rozwijającym się przewoźnikiem żeglugi śródlądowej w Europie[19].
W 1982 roku został uchwalony nowy statut PPŻnO. Postanowiono w nim, że przedsiębiorstwo będzie działało w ekonomicznej niezależności od państwa. W 1990 roku, po zmianach ustrojowych w Polsce, przedsiębiorstwo próbując dostosować się do nowych czasów sprzedało część nieproduktywnego majątku. Rozpoczęto w nim zmiany w kierunku restrukturyzacji i prywatyzacji.
Odratrans
[edytuj | edytuj kod]W 1992 roku Przedsiębiorstwo Państwowe Żegluga na Odrze zostało przekształcone w jednoosobową spółkę skarbu państwa – Odratrans S.A.. Od 1994 roku rozpoczęto budowę grupy kapitałowej Odratrans. W latach 1994–2004 powstały spółki zależne: Odratrans-Porty Sp. z o.o., Odratrans-Stocznia Sp. z o.o. i Odra Logistics Sp. z o.o.. Ponadto Odratrans stała się współwłaścicielem Przedsiębiorstwa Polska Żegluga Śródlądowa Sp. z o.o., będącego sukcesorem Zjednoczenia Żeglugi Śródlądowej[20]. W 1998 roku wprowadzono system wydzierżawiania floty załogom pływającym[21].
W 1995 roku rozpoczęto proces prywatyzacji spółki Odratrans. Główny pakiet akcji przekazany został na rzecz NFI. W 2003 roku większościowy akcjonariusz – VII NFI sprzedał posiadane udziały spółkom Izo-Erg Sp. z o.o. i Izo-Invest Sp. z o.o.. Wkrótce spółka Zakłady Tworzyw Sztucznych Izo-Erg S.A. skupiła kolejne akcje od pozostałych funduszy inwestycyjnych, Skarbu Państwa oraz pracowników. W 2004 roku Odratrans stała się częścią grupy kapitałowej Izo-Erg-Odratrans-Żegluga Bydgoska[22].
W 2004 roku Odratrans przejęła pakiet kontrolny akcji w Żegludze Bydgoskiej S.A. Stała się tym samym największym przewoźnikiem żeglugi śródlądowej w Polsce. W 2007 roku nabyła niemiecką spółkę Deutsche Binnenreederei AG. Kupując ją stała się największym przedsiębiorstwem żeglugi śródlądowej pod względem wielkości floty w Europie[23]. W tym samym roku 18,9% akcji spółki Odratrans nabył luksemburski fundusz NPN II S.a.r.l.[6]
W 2008 roku spółka Odratrans zakupiła 40% akcji Portu Handlowego Świnoujście Sp. z o.o. i weszła na rynek usług przeładunkowych w portach morskich. Ponadto stała się udziałowcem przedsiębiorstwo spedycyjnych Rentrans Cargo Sp. z o.o. i Rentrans International Spedition Sp. z o.o.[6]
Powstanie OT Logistics
[edytuj | edytuj kod]W 2009 roku głównym akcjonariuszem w Odratrans stał się I Fundusz Mistral S.A.[6] W tym czasie zdecydowano o przeprowadzeniu głębokiej restrukturyzacji spółki, zmieniono jej biznesowy wizerunek, a także podjęto plan zmiany nazwy, aby lepiej oddawała profil działalności na rynkach międzynarodowych.
W 2010 roku przeniesiono siedzibę spółki z Wrocławia do Szczecina[24]. Dokonano konsolidacji Odratrans i Żeglugi Bydgoskiej. W 2012 roku zmieniono oficjalnie nazwę spółki na OT Logistics S.A.[25]
Rozwój grupy OT Logistics, debiut giełdowy
[edytuj | edytuj kod]W kwietniu 2012 roku OT Logistics S.A. powołała spółkę OT Porty Morskie S.A. w celu prowadzenia i zarządzania planowanymi inwestycjami w zakresie działalności w portach morskich. We wrześniu 2012 roku spółka nabyła kolejne 46,23% udziałów spółki Port Handlowy Świnoujście Sp. z o.o., stając się jego większościowym właścicielem.
Spółka zadebiutowała na rynku równoległym Warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych 18 lipca 2013 roku.
3 stycznia 2014 roku OT Logistics S.A. nabyła 75% akcji spółki spedycyjnej C.Hartwig Gdynia S.A., zwiększając później swój udział do 87,9% w wyniku transakcji z maja i września tego roku. Następnie w 2020 OT Logistics sprzedała wszystkie swoje akcje C.Hartwig Gdynia niemieckiej grupie kapitałowej Rhenus Beteiligungen International GmbH[26].
26 czerwca 2014 roku OT Logistics zawarła umowę nabycia 100% kapitału w Bałtyckiego Terminala Drobnicowego Gdynia za ok. 58 mln zł. W tym samym roku zwiększyła udział w Porcie Handlowym Świnoujście do 94,57% poprzez wykup akcji od indywidualnych posiadaczy[27].
W kolejnych latach spółka kontynuowała procesy akwizycyjne, nabywając m.in. 20% akcji spółki zarządzającej portem w Rijece, największym portem morskim w Chorwacji, przewoźników kolejowych STK Group i Kolej Bałtycka oraz, pośrednio poprzez spółkę C.Hartwig Gdynia, firmę Sealand Logistics zajmującą się spedycją kontenerową. OT Logistics podpisała także umowę na 30-letnią dzierżawę z Zarządem Portu Morskiego Gdańsk[28].
W marcu 2017 roku OT Logistics zakończył negocjacje ze skarbem państwa w Czarnogórze mające na celu uzgodnienie warunków kupna 51% akcji przewoźnika kolejowego AD Montecargo i 30% akcji Luka Bar AD BAR, operatora portu w Bar w Czarnogórze[29]. W kwietniu czarnogórska Rada ds. Prywatyzacji anulowała jednak oba przetargi. Zarząd OT Logistics przedstawił rządowi Czarnogóry potencjalne dalsze warunki, które jest w stanie zaoferować w ramach nowych przetargów czy ewentualnych rozmów w sprawie sprzedaży udziałów w obu czarnogórskich spółkach[30].
W kwietniu 2017 roku OT Port Gdynia, należący do Grupy Kapitałowej OT Logistics, uruchomił w gdyńskim porcie magazyn dedykowany ładunkom agro, który zwiększył potencjał przeładunkowy produktów rolnych w porcie – zgodnie ze strategią spółki[31].
W lipcu 2017 roku Grupa OT Logistics przywróciła regularny transport węgla na Odrę. Barki OT Logistics transportowały węgiel do Wrocławia z portu w Gliwicach[32].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Skonsolidowane sprawozdanie finansowe Grupy Kapitałowej OT Logistics za 2016 rok sporządzone według międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej. OT Logistics Group, 2017-03. [dostęp 2017-03-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-28)].
- ↑ OT Logistics. otlogistics.com.pl, 2013-06-02. [dostęp 2013-06-02]. (pol.).
- ↑ Strona www OT Logistics S.A.. marzec 2017. [dostęp 2017-03-27]. (pol.).
- ↑ OT Logistics. otlogistics.com.pl, 2015-08-02. [dostęp 2015-08-04]. (pol.).
- ↑ 200 Największych Polskich Firm 2017 [online], Rankingi Wprost [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ a b c d Historia grupy. OT Logistics. [dostęp 2013-06-02].
- ↑ OT Logistics: Sprawozdanie Zarządu z działalności OT LOGISTICS S.A. – raport roczny za okres od dnia 01.01.2012 do dnia 31.12.2012 roku. Szczecin 2013.
- ↑ Home – C.HARTWIG Gdynia S.A. – spedycja morska, międzynarodowa, transport lotniczy, drogowy [online], chg.pl [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ Home, „Spedycja i transport morski, lotniczy – Sealand”, 2 czerwca 2013 [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ OT Rail Sp. z o.o. | Przewozy kolejowe [online], otrail.pl [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ Strona główna – Rentrans International Spedition Sp. z o.o. [online], rentransinternational.pl [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ STK | Transport Kolejowy [online], stk.wroc.pl [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ Kolej Bałtycka [online], kolejbaltycka.pl [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ 65 LAT ODRATRANS 1946-2011. gospodarkamorska.pl, 2011-10-03. [dostęp 2013-06-02]. (pol.).
- ↑ a b Janusz Fąfara: 63 lata ŻnO – cz. I. zegluga.wroclaw.pl, 2008-10-03. [dostęp 2013-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)]. (pol.).
- ↑ a b Odra po 1945. [w:] Rzeka. Miasto. Ludzie [on-line]. sites.google.com. [dostęp 2013-06-02]. (pol.).
- ↑ a b Janusz Fąfara: 63 lata ŻnO – cz. II. zegluga.wroclaw.pl, 2008-10-18. [dostęp 2013-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)]. (pol.).
- ↑ a b c d Janusz Fąfara: 63 lata ŻnO – lata 60-te. zegluga.wroclaw.pl, 2008-12-01. [dostęp 2013-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-15)]. (pol.).
- ↑ Janusz Fąfara: 63 lata ŻnO – lata 70. zegluga.wroclaw.pl, 2009-02-18. [dostęp 2013-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
- ↑ Odratrans: Sprawozdanie Zarządu z działalności Grupy Kapitałowej Odratrans za I półrocze 2005. Wrocław 2005.
- ↑ Włodzimierz Rydzkowski, Krystyna Wojewódzka-Król (red.): Transport, Warszawa 2007, s. 125, ISBN 978-83-01-14260-5.
- ↑ Andrzej Grześkowiak: Barkami do Europy. Polska Gazeta Transportowa 11/2004.
- ↑ Janusz Neider, Transport międzynarodowy, Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2008, s. 101, ISBN 978-83-208-1773-7, OCLC 297525560.
- ↑ Dobra wiadomość: Odratrans wybiera Szczecin. szczecin.gazeta.pl, 2010-07-13. [dostęp 2013-06-02].
- ↑ Była Odratrans, jest OT Logistics. Żegluga śródlądowa, 2012-05-15. [dostęp 2019-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-31)].
- ↑ Najstarszy polski spedytor w niemieckich rękach [online], logistyka.rp.pl, 11 marca 2021 [dostęp 2023-08-09].
- ↑ OT Logistics nabyła Bałtycki Terminal Drobnicowy Gdynia za 57,83 mln zł [online], Forsal.pl, 26 czerwca 2014 [dostęp 2021-09-24].
- ↑ OT Logistics Historia Grupy. 2017-03-28. [dostęp 2017-03-28]. (pol.).
- ↑ OT Logistics zakończył negocjacje kupna AD Montecargo i Luka Bar AD, czeka na finalizację. bankier.pl, 2017-03-17. [dostęp 2017-03-28]. (pol.).
- ↑ OT Logistics może przystąpić do nowego przetargu na zakup udziałów w spółkach w Czarnogórze – OT Logistics S.A. największy operator portowy w Polsce i lider żeglugi śródlądowej, „OT Logistics S.A. największy operator portowy w Polsce i lider żeglugi śródlądowej” [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ Nowy magazyn agro w OT Port Gdynia – OT Logistics S.A. największy operator portowy w Polsce i lider żeglugi śródlądowej, „OT Logistics S.A. największy operator portowy w Polsce i lider żeglugi śródlądowej” [dostęp 2017-08-10] (pol.).
- ↑ Rzeczny transport węgla wraca na Odrę po kilku latach – OT Logistics S.A. największy operator portowy w Polsce i lider żeglugi śródlądowej, „OT Logistics S.A. największy operator portowy w Polsce i lider żeglugi śródlądowej” [dostęp 2017-08-10] (pol.).