Michał Offierski

Michał Offierski
	; Michał Offierski (ok. 1938)
	sierżant podchorąży
Data i miejsce urodzenia	14 września 1908 ; Poznań
Data i miejsce śmierci	13 grudnia 1993 ; Peterborough
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego; Armée de l’air; RAF
Jednostki	dywizjon 300
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Offierski (ur. 14 września 1908 w Poznaniu, zm. 13 grudnia 1993 w Peterborough^[1]) – pilot samolotowy i szybowcowy, pilot doświadczalny, konstruktor lotniczy, żołnierz Wojska Polskiego.

Życiorys

Szkołę powszechną ukończył w Poznaniu, gdzie też w Gimnazjum im. Marii Magdaleny zdał egzamin maturalny^[2].

Od 14. roku życia interesował się lotnictwem i był związany z poznańskim lotniskiem na Ławicy, gdzie zamieszkał w 1927 roku po śmierci ojca^[2].

Został zatrudniony w Wielkopolskiej Wytwórni Samolotów „Samolot” jako technik biura konstrukcyjnego. W maju 1928 roku w WWS „Samolot” zbudował samolot O-2 własnej konstrukcji^[3]. Otrzymał pomoc ze strony Wytwórni, która zaopatrzyła go w materiały konstrukcyjne w cenie kosztów własnych oraz wypożyczyła mu silnik^[4]. Konstruktor otrzymał też wsparcie finansowe na budowę prototypu ze strony LOPP. Samolot został oblatany 24 października 1928 roku przez Edmunda Hołodyńskiego i został zgłoszony do udziału w II Krajowym Konkursie Awionetek^[2]. Z powodu awarii silnika i przymusowego lądowania samolot nie wziął udział w konkursie^[4].

Wkrótce potem uzyskał dyplom pilota, a następnie uprawnienia pilota-instruktora samolotowego i szybowcowego. Brał udział w prowadzeniu szkoleń dla młodzieży, startował w licznych zawodach i pokazach lotniczych. Dał się poznać jako zwolennik przeniesienia szkolnictwa szybowcowego z terenów górskich na nizinne. W 1932 roku był współorganizatorem i pierwszym kierownikiem Fordońskiej Szkoły Szybowcowej^[5], w latach 1935–1936 kierował wyprawami na górę Żar. 17 grudnia 1935 roku otrzymał, jako trzeci polski pilot i 181. na świecie, Srebrną Odznakę Szybowcową^[6]. 31 maja 1936 r. odszedł z Bydgoszczy do utworzonej przez niego Wyższe Szkoły Szybowcowej w Katowicach^[7], której był kierownikiem do 1939 r^[2].

W 1937 roku oblatał prototyp motoszybowca „Bąk”, w tym samym roku zajął pierwsze miejsce w III Samolotowym Zlocie do Morza^[2].

3 października 1937 roku, na zakończenie XIV „Tygodnia LOPP”, wykonał na lotnisku w Aleksandrowicach pokaz akrobacji na szybowcu Sokół^[8].

W swej karierze pilota szybowcowego trzykrotnie startował w krajowych zawodach szybowcowych. W październiku 1935 roku wziął udział w III Krajowych Zawodach Szybowcowych w Ustjanowej^[9]. W sierpniu 1937 roku wziął udział w V Krajowych Zawodach Szybowcowych w Inowrocławiu jako reprezentant Szkoły Szybowcowej w Katowicach^[10]. W VI Krajowych Zawodach Szybowcowych w Masłowie, odbywających się w dniach 10–23 lipca 1938 roku, startował jako reprezentant Szkoły Szybowcowej w Katowicach na szybowcu Mewa^[11]. 20 lipca wykonał najdłuższy przelot (ex aequo z Michałem Blaicherem) na odległość 195 km^[12]. Ustanowił dwa rekordy międzynarodowe na motoszybowcu Bąk: 16 lutego 1938 roku uzyskał wysokość 5695 m, 23 lutego 1938 roku wykonał lot trwający 5 godzin, 24 minuty i 19 sekund^[13].

Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany. Nie brał udziału w działaniach wojennych, został ewakuowany do Rumunii. Po krótkim internowaniu przedostał się, przez Bejrut i Aleksandrię, do Francji. Ukończył szkołę podchorążych lotnictwa, po klęsce Francji wyjechał do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, gdzie otrzymał numer służbowy RAF 783676^[14].

W czerwcu 1941 roku przeszedł przeszkolenie w 25 Elementary Flying Training School (EFTS) w Peterborough, od 30 czerwca do 2 października szkolił się w 16 Secondary Flying Training School (SFTS) w Newton oraz od 9 października 1941 r. do 7 kwietnia 1942 r. odbył szkolenie bombowe w 18 Operational Training Unit (OTU) w Bramcote^[2].

Otrzymał przydział jako pilot do dywizjonu 300 „Ziemi Mazowieckiej” i wziął udział w 18 lotach bojowych^[2]. 8 czerwca 1942 roku wystartował samolotem Vickers Wellington Mk. IV o znakach BH-V (nr Z1382) do nalotu na Essen. Samolot został poważnie uszkodzony przez niemiecki myśliwiec nocny. Z płonącej maszyny wyskoczył ze spadochronem Michał Offierski, reszta załogi opanowała pożar i powróciła do Wielkiej Brytanii^[15]. Został schwytany i trafił do obozu jenieckiego Stalag Luft III^[2].

Po wyzwoleniu zdecydował się na pozostanie na emigracji i powrócił do Wielkiej Brytanii. W 1947 roku poślubił Angielkę i wyjechał do Kanady. Zamieszkał w Peterbrough i pracował w zakładach produkujących silniki lotnicze. W latach 50. XX wieku uzyskał obywatelstwo kanadyjskie. Działał w środowisku pilotów amatorskich. W 1953 r. był założycielem Experimental Aircraft Association (EAA), zbudował motoszybowiec, brał udział w corocznych zlotach konstrukcji lotniczych w Oshkosh.

Zmarł 13 grudnia 1993 roku w Peterbrough i został pochowany na Little Lake Cemetery^[2].

Rekordy

Ustanowił kilka rekordów w szybownictwie.

Rekordy Polski^[2]:
- 1 września 1934 roku na szybowcu SG-21bis Lwów ustanowił rekord przewyższenia wynoszący 2100 m,
- 1 września 1934 roku na szybowcu SG-21bis Lwów ustanowił rekord odległości przelotu wynoszący 210 km.
Rekordy międzynarodowe^[16]:
- 16 lutego 1938 roku na motoszybowcu „Bąk” ustanowił rekord wysokości wynoszący 4595 m.,
- 23 lutego 1938 roku na motoszybowcu „Bąk” ustanowił rekord długotrwałości lotu wynoszący 5 godzin 24 minut i 19 sekund.

Przypisy

↑ Offierski Michał. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-09-15].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014, s. 436–438. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
↑ Wielkopolska Wytwórnia Samolotów „Samolot”. samoloty.pl. [dostęp 2019-09-15].
↑ ^a ^b Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976, s. 139–140. OCLC 830596725.
↑ Chudziński 2018 ↓, s. 26.
↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 142.
↑ Chudziński 2018 ↓, s. 28.
↑ Aeroklub Bielsko-Bialski. Historia do 1945 r.. epba.pl. [dostęp 2019-09-15].
↑ Ppłk. pil. Stachoń Bolesław: Zawody szybowcowe w Ustjanowej. „Przegląd Lotniczy: organ lotnictwa wojskowego”. 11/1935, s. 489, listopad 1935. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej Państwa. ISSN 1230-4204.
↑ 5-te Krajowe Zawody Szybowcowe w Inowrocławiu. „Skrzydlata Polska”. 10/1937, s. 243–245, październik 1937. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
↑ Program oficjalny VI Krajowych Zawodów Szybowcowych. Lotnisko Masłów k/Kielc w dniach 10–23 lipca 1938 r.. Warszawa: B-cia Drapczyńscy, 1938, s. 8. OCLC 833948697.
↑ VI Krajowe Zawody Szybowcowe. „Kurjer Warszawski”. 317/1938, s. 12, 18 listopada 1938. Warszawa.
↑ Szydłowski 1986 ↓, s. 137.
↑ Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 419. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
↑ 300 Dywizjon Bombowy „Ziemi Mazowieckiej”. polishairforce.pl. [dostęp 2019-03-21]. (pol.).
↑ Rekordy „Bąka”. „Skrzydlata Polska”. 3/1938, s. 74–75, marzec 1938. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.

Bibliografia

Kazimierz Wojciech Chudziński: Szkoła Szybowcowa w Fordonie 1933-1963 im. Czesława Tańskiego. Bydgoszcz: Sonar, 2018. ISBN 978-83-63189-89-1. OCLC 1043023556.
Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC 830596725.
Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
Polskie lotnictwo sportowe. Henryk Szydłowski (red.). Kraków: KAW, 1986. ISBN 83-03-01157-X. OCLC 803064028.

[krzy-1] Offierski Michał. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-09-15].

[dośw-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014, s. 436–438. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.

[3] Wielkopolska Wytwórnia Samolotów „Samolot”. samoloty.pl. [dostęp 2019-09-15].

[glass-4] Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976, s. 139–140. OCLC 830596725.

[CITEREFChudziński201826-5] Chudziński 2018 ↓, s. 26.

[CITEREFSzydłowski1986142-6] Szydłowski 1986 ↓, s. 142.

[CITEREFChudziński201828-7] Chudziński 2018 ↓, s. 28.

[8] Aeroklub Bielsko-Bialski. Historia do 1945 r.. epba.pl. [dostęp 2019-09-15].

[9] Ppłk. pil. Stachoń Bolesław: Zawody szybowcowe w Ustjanowej. „Przegląd Lotniczy: organ lotnictwa wojskowego”. 11/1935, s. 489, listopad 1935. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej Państwa. ISSN 1230-4204.

[10] 5-te Krajowe Zawody Szybowcowe w Inowrocławiu. „Skrzydlata Polska”. 10/1937, s. 243–245, październik 1937. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.

[11] Program oficjalny VI Krajowych Zawodów Szybowcowych. Lotnisko Masłów k/Kielc w dniach 10–23 lipca 1938 r.. Warszawa: B-cia Drapczyńscy, 1938, s. 8. OCLC 833948697.

[12] VI Krajowe Zawody Szybowcowe. „Kurjer Warszawski”. 317/1938, s. 12, 18 listopada 1938. Warszawa.

[CITEREFSzydłowski1986137-13] Szydłowski 1986 ↓, s. 137.

[14] Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 419. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.

[15] 300 Dywizjon Bombowy „Ziemi Mazowieckiej”. polishairforce.pl. [dostęp 2019-03-21]. (pol.).

[16] Rekordy „Bąka”. „Skrzydlata Polska”. 3/1938, s. 74–75, marzec 1938. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]