Kongregacja ds. Odpustów i Świętych Relikwii
Święta Kongregacja do spraw Odpustów i Świętych Relikwii – dawna kongregacja kardynalska Kurii Rzymskiej, istniejąca od XVII wieku do 1904 roku. Zajmowała się rozpatrywaniem wniosków o udzielanie odpustów oraz orzekaniem w przedmiocie autentyczności domniemanych relikwii świętych i zwalczaniem wszelkich nadużyć w tym obszarze[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Dykasteria o nazwie Kongregacja ds. Odpustów (Indulgentiarum Congregatio) została po raz pierwszy utworzona w 1593 przez papieża Klemensa VIII (1592-1605)[2]. W 1629 liczyła ona pięciu kardynałów[3]. Jednakże w 1644 liczyła ona już tylko dwóch kardynałów, którzy zmarli w ciągu kilku następnych lat[4] i nie mieli następców, gdyż spisy kongregacji kurialnych z okresu pontyfikatu Aleksandra VII (1655–1667) nie wymieniają takiej Kongregacji[5].
Właściwym twórcą tej Kongregacji był dopiero papież Klemens IX (1667–1669), który wpierw w 1667 odnowił Kongregację ds. Odpustów, a 6 lipca 1669 rozszerzył jej zakres działania i przekształcił ją w stałą kongregację o nazwie Święta Kongregacja ds. Odpustów i Świętych Relikwii[6]. Na początku lat 80. XVII wieku jej działalność w zasadzie ustała, ale nie została formalnie zlikwidowana, zaś na początku XVIII wieku nowy impuls nadał jej papież Klemens XI. Kongregacja ta istniała do 28 stycznia 1904, gdy papież Pius X zlikwidował ją i przekazał jej kompetencje Kongregacji ds. Obrzędów[7].
Lista prefektów
[edytuj | edytuj kod]- Luigi Omodei (1667–1668 i ponownie 1677–1685)
- Marzio Ginetti (1668–1671)
- Francesco Maria Brancaccio (1671–1675)
- Camillo Massimi (1675–1677)
- wakat (1685–1704)
- Giovanni Maria Gabrielli (1704–1711)
- Tommaso Maria Ferrari (1711–1712?)
- Ludovico Pico della Mirandola (1712?–1743)
- Raffaele Cosimo De Girolami (1743–1748)
- Joaquín Fernández de Portocarrero (1748–1760)
- Nicolò Maria Antonelli (1760–1767)
- Ludovico Calini (1767–1782)
- wakat (1782–1801)
- Diego Innico Caracciolo (1801–1818)
- Giorgio Doria Pamphili (1818–1826)
- Antonio Maria Frosini (1826–1834)
- Luigi Del Drago (1834)
- Castruccio Castracane degli Antelminelli (1834–1843)
- Gabriele Ferretti (1843–1846)
- Charles Acton (1846–1847)
- Fabio Maria Asquini (1847–1863)
- Antonio Maria Panebianco OFMConv (1863–1867)
- Giuseppe Andrea Bizzarri (1867–1872)
- Lorenzo Barili (1872–1875)
- Innocenzo Ferrieri (1875–1876)
- Luigi Maria Bilio CRSP (1876)
- Luigi Oreglia di Santo Stefano (1876–1885)
- Johannes Baptist Franzelin SJ (1885–1886)
- Tommaso Maria Zigliara OP (1886–1887)
- Gaetano Aloisi Masella (1887–1888)
- Serafino Vannutelli (1888–1889)
- Carlo Cristofori (1889–1890)
- Giuseppe d’Annibale (1890–1892)
- Luigi Sepiacci OESA (1892–1893)
- Ignazio Persico OFMCap (1893–1895)
- Andreas Steinhuber SJ (1895–1896)
- Girolamo Maria Gotti OCD (1896–1899)
- Domenico Ferrata (1899–1900)
- Serafino Cretoni (1900–1903)
- Luigi Tripepi (1903–1904)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pastor, vol. XXXI, s. 339; Moroni, vol. XVI, s. 216 i nast.
- ↑ Pastor, vol. XXIV, s. 235-236. W 1605 kardynał Girolamo Pamphili jest wymieniany jako członek takiej Kongregacji, zob. Requiem Datenbank
- ↑ Weber, s. 197.
- ↑ Weber, s. 242
- ↑ zob. Weber, s. 266-322.
- ↑ Pastor, vol. XXXI, s. 339; Moroni, vol. XVI, s. 217.
- ↑ Martin, s. 15.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Michael Martin: The Roman Curia as it now exists. Nowy Jork - Cincinnati - Chicago: Benziger Brothers, 1913.
- Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus congregationum, tribunalium et Collegiorum urbis 1629-1714. Rzym - Fryburg Bryzgowijski - Wiedeń: Herder, 1991. ISBN 978-3451216534.
- Salvador Miranda: The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-06-08]. (ang.).
- Ludwig von Pastor: History of the Popes. T. I–XL. Londyn: 1898 – 1952. (ang.).
- Gaetano Moroni, Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica. Vol. XVI, Wenecja 1842
- Bountry: Philippe. [w:] Souverain et pontife. II - Congrégations cardinalices permanentes [on-line]. [dostęp 2018-09-21]. (fr.).