Przejdź do zawartości

Karol Myśliwiec

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Myśliwiec
Ilustracja
Karol Myśliwiec podczas wykładu w Galerii pod Ratuszem w Rzeszowie (2009)
Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1943
Jasło

Zawód, zajęcie

archeolog

Tytuł naukowy

profesor nauk humanistycznych

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Kawaler Orderu Grobu Świętego Order Uśmiechu

Karol Jan Myśliwiec (ur. 3 listopada 1943 w Jaśle) – polski archeolog i egiptolog, jeden z kontynuatorów polskich badań archeologicznych nad starożytnym Egiptem, profesor nauk humanistycznych, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność naukowa

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, a następnie Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku archeologia śródziemnomorska ze specjalizacją egiptologia. Studia wyższe ukończył w 1967, będąc uczniem profesora Kazimierza Michałowskiego. Jego praca magisterska dotyczyła egipskich modeli rzeźbiarskich okresu ptolemejskiego. W 1973 na Uniwersytecie Warszawskim Karol Myśliwiec uzyskał stopień doktora. Jego pracę doktorską, zatytułowaną Le portrait royal dans le bas-relief du Nouvel Empire (Portret królewski w płaskorzeźbie Nowego Państwa), opublikowano w 1976 w Warszawie. W 1975 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie rozprawy Studia nad Atumem I. Święte zwierzęta Atuma, dotyczącą badań nad zoomorficznymi formami heliopolitańskiego praboga Atuma. W 1987 uzyskał tytuł profesora w zakresie nauk humanistycznych. W 1996 został profesorem zwyczajnym.

Zawodowo związany z Instytutem Kultur Śródziemnomorskich i Orientalnych PAN, był także wykładowcą Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1982 został dyrektorem Zakładu Archeologii Śródziemnomorskiej PAN, a w 1992 kierownikiem Zakładu Archeologii Egiptu Starożytnego w Instytucie Archeologii UW. Członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej, Komitetu Nauk Orientalistycznych oraz Komitetu Nauk Pra- i Protohistorycznych PAN. Został też członkiem Niemieckiego Instytutu Archeologicznego w Berlinie oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Egiptologów. Wykładał na uczelniach w kilkudziesięciu państwach, od Japonii po Chile, USA i Kanadę, był uczestnikiem licznych międzynarodowych kongresów naukowych.

W 2004 został członkiem korespondentem[1], a w 2013 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk[2].

Odkrycia i prace archeologiczne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1969 brał udział w pracach wykopaliskowych w Egipcie i Syrii, początkowo pod kierownictwem profesora Kazimierza Michałowskiego – w Aleksandrii, Deir el-Bahari i Palmyrze. Uczestniczył także w wykopaliskach niemieckich w świątyni faraona Setiego I w Gurna w Tebach Zachodnich oraz w Minszat Abu Omar w Delcie Nilu, a także w pracach w Kadero w Sudanie i Pafos na Cyprze.

Od 1985 do 1995 samodzielnie kierował polsko-egipskimi wykopaliskami ratunkowymi w Tell Atrib – starożytnym Athribis w Delcie Nilu, obok rozrastającego się miasta Banha. Odkrycie dzielnicy warsztatów skupiających artystów i rzemieślników okresu ptolemejskiego w Athribis i publikację na ten temat sam ocenił jako jedno ze swoich najważniejszych osiągnięć.

W 1987 objął kierownictwo polsko-egipskiej misji archeologicznej w Sakkarze po zachodniej stronie piramidy Dżesera. Misja ta odnalazła przy najstarszej piramidzie świata nieznaną część nekropolii dygnitarzy Starego Państwa m.in. w 1997 wykuty w skale grobowiec wezyra Merefnebefa z unikatowymi reliefami i malowidłami, a w 2003 grobowiec człowieka o imieniu Ni-anch-Nefertum, kapłana przy piramidach należących do dwóch władców Egiptu – Unisa i Tetiego.

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Jego dorobek naukowy obejmuje 12 książek, w tym trzy popularnonaukowe w języku polskim, z których dwie: Pan Obydwu Krajów (Warszawa 1993) i Eros nad Nilem (Warszawa 1998) doczekały się wydań w językach angielskim (USA) i niemieckim (Niemcy). Trzecia książka to Święte znaki Egiptu (Warszawa 1990).

Jest autorem około 300 artykułów naukowych i popularnonaukowych dotyczących najczęściej archeologii, historii, sztuki i religii starożytnego Egiptu, w tym publikacji teoretycznych na temat sztuki egipskiej, a szczególnie portretu królewskiego okresu Nowego Państwa i Epoki Późnej, oraz religii egipskiej i teologii politycznej okresu ptolemejskiego.

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Członkowie Polskiej Akademii Nauk. Informator, PAN, Warszawa 2011.
  2. Uchwała Nr 2/2013 Zgromadzenia Ogólnego Polskiej Akademii Nauk z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie wyboru członków rzeczywistych Polskiej Akademii Nauk. sip.lex.pl. [dostęp 2019-08-24].
  3. M.P. z 2012 r. poz. 765
  4. Odznaczenia z okazji Święta 3 Maja. prezydent.pl, 3 maja 2012. [dostęp 2012-05-03].
  5. Prof. Karol Myśliwiec odebrał Order Uśmiechu. jaslo365.pl, 3 listopada 2022. [dostęp 2023-07-28].
  6. Dotychczasowi laureaci nagrody im. Hugona Steinhausa. pfun.pan.pl. [dostęp 2021-12-17].
  7. Laureaci z poprzednich edycji. polishmarket.com.pl. [dostęp 2015-12-04].
  8. Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 4 lipca 2014. [dostęp 2016-07-10].
  9. Janusz Kamiński, Urszula Przymus (red.), Zwierzchnictwo w Polsce Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie, Księgarnia św. Jacka, Katowice 2008, ISBN 978-83-7030-641-0.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, tom III: M–R (redaktor naukowy Janusz Kapuścik, redaktor tomu Marek Halawa), Ośrodek Przetwarzania Informacji, Warszawa 2000, s. 259–260.
  • Prof. dr hab. Karol Myśliwiec. fnp.org.pl. [dostęp 2014-08-22].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]