Głowica pocisku rakietowego
Głowica pocisku rakietowego – wierzchołek kadłuba pocisku rakietowego[1].
Posiada kształt ostrołuku albo stożka mający przytępiony lub zaokrąglony wierzchołek. W głowicy znajduje się najczęściej ładunek bojowy posiadający zapalnik, czasami również część aparatury pokładowej, np. samonaprowadzania[1]. Wykonuje się je ze stopów żaroodpornych, ze zbrojonych tworzyw sztucznych, których celem jest ochrona przed skutkami nagrzewania aerodynamicznego[1]. Głowice oddzielające mają zastosowanie w pociskach balistycznych średniego oraz dużego zasięgu, które przed ponownym wejściem w gęste warstwy atmosfery oddzielają się od kadłuba[1]. Najbardziej narażony na nagrzewanie aerodynamiczne jest wierzchołek pocisku, który chroni się poprzez zastosowanie osłony oddającej ciepło. Wierzchołek jest pokryty materiałem, który pod wpływem wysokiej temperatury ulega ablacji, a ciepło odprowadzone podczas procesu utrzymuje temperaturę materiału głowicy w dopuszczalnych granicach, unikając zniszczenia[1]. Boczna powierzchnia głowicy, która się oddziela może być karbowana, pełniąc rolę aerodynamiczną podczas przebijania się głowicy przez gęste warstwy atmosfery[1].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Modrzewski (red.): Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 198. ISBN 83-11-07275-2.