Przejdź do zawartości

Ferrari 375 F1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ferrari 375)
Ferrari 375 F1
Ilustracja
Ferrari 375 F1
Kategoria

Formuła 1
Indianapolis 500

Konstruktor

Ferrari

Projektant

Aurelio Lampredi

Dane techniczne
Nadwozie

aluminiowa karoseria osadzona na kratownicy przestrzennej

Zawieszenie
przednie

podwójne wahacze, odwrócone niższe resory piórowe, hydrauliczne ramiona amortyzatorów Houdaille

Zawieszenie
tylne

oś De Dion, odwrócone niższe resory piórowe, dwa drążki reakcyjne, hydrauliczne ramiona amortyzatorów Houdaille

Silnik

Ferrari 4.5 V12 (375)
Ferrari 4.4 V12 (375S)

Skrzynia biegów

manualna, 4 biegi + wsteczny

Paliwo

Shell

Opony

Pirelli
Firestone

Historia
Debiut

Grand Prix Włoch 1950

Kierowcy

Alberto Ascari
José Froilán González
Dorino Serafini
Piero Taruffi
Luigi Villoresi

Używany

19501956

Wyścigi

9

Wygrane

3

Pole position

3

Najszybsze okrążenie

0

Ferrari 125 Ferrari 553

Ferrari 375 F1 – samochód Formuły 1, zaprojektowany w 1950 roku przez Aurelio Lamprediego i skonstruowany przez Ferrari[1]. Powstała również wersja 375S, przystosowana do wyścigów Indianapolis 500[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1950 roku rozpoczął się pierwszy sezon Mistrzostw Świata Formuły 1. Regulamin dopuszczał dwa różne typy silników: doładowany półtoralitrowy bądź wolnossący o pojemności 4,5 litra. Dwaj najpoważniejsi konkurenci: Alfa Romeo z modelem 158 oraz Ferrari z modelem 125 F1, stosowali jednostki doładowane. Model 125 nie spełnił jednak oczekiwań Ferrari, dlatego też rozpoczęto prace nad samochodem, który byłby napędzany silnikiem wolnossącym. Ferrari uznało, że zużywające dużo paliwa silniki Alfa Romeo mogłyby być pokonane przez słabsze, ale bardziej oszczędne jednostki Ferrari.

Silniki te dysponowały pojemnością skokową 4494 cm³ i mocą 350 KM. Umieszczone wzdłużnie z przodu, posiadały blok i głowicę z alpaksu. Na nadwozie składała się aluminiowa karoseria osadzona na kratownicy przestrzennej. Przednie zawieszenie stanowiły podwójne wahacze, odwrócone niższe resory piórowe i hydrauliczne ramiona amortyzatorów Houdaille, a tylne – oś De Dion, odwrócone niższe resory piórowe, dwa drążki reakcyjne oraz hydrauliczne ramiona amortyzatorów Houdaille. Samochód ważył 720 kg i osiągał maksymalną prędkość 278 km/h.

Pierwsze zwycięstwo modelem 375 odniósł José Froilán González podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii 1951. Alberto Ascari wygrał dwa wyścigi i przed ostatnim Grand Prix był poważnym kandydatem do tytułu mistrzowskiego. Podczas Grand Prix Hiszpanii Ascari dokonał jednak złego wyboru opon, przez co finiszował czwarty, a sezon zakończył na drugim miejscu, za Juanem Manuelem Fangio.

Po sezonie 1951 Alfa Romeo wycofała się z Formuły 1, co powodowało, że kierowcy Ferrari byli jedynymi poważnymi kandydatami do tytułu mistrzowskiego. W związku z tym ciało zarządzające Formułą 1 zmieniło regulamin i sezony 1952 oraz 1953 odbywały się według regulaminu Formuły 2, by wyrównać szanse konkurentów.

Po zmniejszeniu pojemności silnika i wydłużeniu rozstawu osi model 375 pod nazwą 375S wziął udział w Indianapolis 500, ówcześnie eliminacji Mistrzostw Świata Formuły 1[3]. Tylko jeden z czterech wystawionych samochodów w eliminacji w 1952 roku zdołał zakwalifikować się do wyścigu, ale go nie ukończył. Danny Oakes i Johnny Baldwin bezskutecznie próbowali zakwalifikować się nim do rund w odpowiednio 1954 i 1956 roku.

Wyniki w Formule 1

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Silnik Kierowcy Wyniki w poszczególnych eliminacjach Wyniki
kierowców
Wyniki
konstruktora
1950 Wielka Brytania Monako Stany Zjednoczone Szwajcaria Belgia Francja Włochy Pkt. Msc. Pkt. Msc.
Scuderia Ferrari Ferrari Włochy Alberto Ascari 2[a] 3 (11) 5 [b] [b]
Włochy Dorino Serafini 2[a] 3 13
1951 Szwajcaria Stany Zjednoczone Belgia Francja Wielka Brytania Niemcy Włochy Pkt. Msc. Pkt. Msc.
Scuderia Ferrari Ferrari Włochy Luigi Villoresi NU 3 3 3 4 4 NU 15 5 [b] [b]
Włochy Alberto Ascari 6 2 2[a] NU 1 1 4 25 2
Włochy Piero Taruffi 2 NU 5 5 NU 10 6
Argentyna José Froilán González 2[a] 1 3 2 2 24 3
Francisco Landi Brazylia Chico Landi NU 0 NS
1952 Szwajcaria Stany Zjednoczone Belgia Francja Wielka Brytania Niemcy Holandia Włochy Pkt. Msc. Pkt. Msc.
Grant Piston Ring/Agajanian Ferrari Stany Zjednoczone Walt Faulkner NZ 0 NS [b] [b]
Scuderia Ferrari Włochy Alberto Ascari NU 0 (36) 1
Kennedy Tank Stany Zjednoczone Johnny Mauro NZ 0 NS
Howard Keck Stany Zjednoczone Bobby Ball NZ 0 NS
1954 Argentyna Stany Zjednoczone Belgia Francja Wielka Brytania Niemcy Szwajcaria Włochy Pkt. Msc. Pkt. Msc.
Danny Oakes Ferrari Stany Zjednoczone Danny Oakes NZ 0 NS [b] [b]
1956 Argentyna Monako Stany Zjednoczone Belgia Francja Wielka Brytania Niemcy Włochy Pkt. Msc. Pkt. Msc.
Bardahl-Ferrari Ferrari Stany Zjednoczone Johnny Baldwin NZ 0 NS [b] [b]


  1. a b c d Samochód współdzielony.
  2. a b c d e f g h i j Do sezonu 1957 włącznie nie przyznawano punktów w klasyfikacji konstruktorów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ferrari 375. chicanef1.com. [dostęp 2013-04-09]. (ang.).
  2. Ferrari 375S. statsf1.com. [dostęp 2013-04-09]. (fr.).
  3. Wouter Melissen: Ferrari 375 Indy. ultimatecarpage.com. [dostęp 2013-04-09]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wouter Melissen: Ferrari 375 F1. ultimatecarpage.com. [dostęp 2013-04-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]