Przejdź do zawartości

Eparchia pietrozawodzka i karelska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eparchia pietrozawodzka i karelska
Петрозаводская и Карельская епархия
Ilustracja
Sobór św. Aleksandra Newskiego w Pietrozawodsku
Państwo

 Rosja

Siedziba

Pietrozawodsk
Pietrozawodsk, ul. Prawdy 5

Data powołania

1828, reaktywacja 1990

Data zamknięcia

1937

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Metropolia

karelska

Sobór

św. Aleksandra Newskiego w Pietrozawodsku

Biskup diecezjalny

metropolita pietrozawodzki i karelski Konstantyn (Gorianow)

Dane statystyczne (2005)
Liczba kapłanów

73

Liczba dekanatów

6

Liczba parafii

66

Liczba klasztorów

6

Położenie na mapie Pietrozawodska
Mapa konturowa Pietrozawodska, w centrum znajduje się punkt z opisem „Sobór katedralny”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Sobór katedralny”
Położenie na mapie Karelii
Mapa konturowa Karelii, na dole znajduje się punkt z opisem „Sobór katedralny”
Ziemia61°46′52,2″N 34°22′47,8″E/61,781167 34,379944
Strona internetowa

Eparchia pietrozawodzka i karelska – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Jej stolicą jest Pietrozawodsk. Funkcję soboru pełni od 2000 sobór św. Aleksandra Newskiego w Pietrozawodsku. Eparchia, powołana w 1990, jest kontynuatorką działającej w latach 1828–1937 oraz 1947–1948 eparchii ołonieckiej. Obejmuje obszar autonomicznej Republiki Karelii (bez sześciu rejonów wchodzących w skład eparchii kostomukszańskiej).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Eparchia ołoniecka

[edytuj | edytuj kod]

W 1828 Świątobliwy Synod Rządzący oraz car Mikołaj I Romanow powołał eparchię ołoniecką ze stolicą w Pietrozawodsku, na obszarze dotąd podległym eparchii niżnonowogrodzkiej, a następnie petersburskiej. Biskupi nowej eparchii nosili tytuł biskupów pietrozawodzkich i ołonieckich. Pierwszym hierarchą na tej katedrze został biskup Ignacy (Siemionow). W 1829 otwarte zostało prawosławne seminarium duchowne w Ołońcu, zaś od 1898 wychodziło pismo Ołonieckije jeparchialnyje wiedomosti.

Przed rewolucją październikową eparchia ołoniecka liczyła 565 cerkwi i 2127 kaplic, rozlokowanych w 35 dekanatach, w których pracę duszpasterską wykonywało 1370 kapłanów. Działało ponadto 20 klasztorów. Katedra ołoniecka była obsadzona do 1937. Po tej dacie, z braku kandydatów na biskupa, obszar eparchii znalazł się pod tymczasowym zarządem metropolitów leningradzkich. Nowy hierarcha został wyznaczony dopiero w 1947, jednak już w roku następnym samodzielne biskupstwo zostało skasowane i ponownie dołączone do eparchii leningradzkiej. W tym czasie na terytorium eparchii działały 4 cerkwie.

Odbudowa

[edytuj | edytuj kod]

19 lipca 1990 Pietrozawodsk ponownie został stolicą samodzielnej eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W tym momencie na wyznaczonym terytorium eparchii działało 5 parafii obsługiwanych przez 6 kapłanów. Biskupem pietrozawodzkim i ołonieckim został Manuel (Pawłow). Od 1996 nosił on tytuł biskupa pietrozawodzkiego i karelskiego, co pokrywało się z nową nazwą eparchii.

Według danych z 2005 liczba parafii wzrosła do 66, reaktywowano również 6 klasztorów (nie licząc stauropigialnego monasteru Wałaam).

W 2013 z terytorium eparchii wydzielono eparchię kostomukszańską[1].

Podział administracyjny

[edytuj | edytuj kod]

Eparchia pietrozawodzka i karelska dzieli się na sześć dekanatów:

Biskupi ołonieccy

[edytuj | edytuj kod]

Biskupi pietrozawodzcy

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]