Chojuro

'Chojuro'
	; Owoce odmiany Chojuro w okresie zbioru
Rodzaj	Grusza (Pyrus)
Gatunek	Pyrus pyrifolia L., (Grusze wschodnie)
Grupa odmian	jesienne
Rodzice	Johantorp x Komisówka.
Hodowca	Chōjūrō Tōm
Data wyhodowania	1895
Pochodzenie	Japonia, Kawasaki
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grusza 'Chojuro' – odmiana uprawna (kultywar) gruszy należąca do grupy grusz azjatyckich, o późnej porze dojrzewania (odmiana zimowa). Odmiana bardzo stara, znaleziona w 1895 roku przez Chōjūrō Tōma jako przypadkowa siewka gruszy chińskiej w Kawasaki w Japonii. Jest bardzo rozpowszechniona na całym świecie, spotyka się ją we wszystkich krajach, w których można uprawiać grusze wschodnie. W Polsce ma małe znaczenie, spotyka się ją w uprawie amatorskiej, podobnie jak i inne odmiany z tej grupy.

Morfologia

Pokrój: Drzewo rośnie średnio silnie. Tworzy koronę rozłożystą o wyraźnej tendencji do zagęszczania się. Pędy są cienkie lekko błyszczące, jasnobrązowe z lekkim czerwonawym przebarwieniem. Owocuje zarówno na krótkopędach, jak i na długopędach.
Owoc: Wielkość jest średnia (130–180g), kształt kulisty lub kulistospłaszczony. Skórka jest szorstka, sucha, cienka lecz mocna. Barwa skórki początkowo jest zielonkawobrązowa, lecz po dojrzeniu brązowa, bez rumieńca. Na powierzchni owocu są wyraźnie widoczne kremowe, dość duże przetchlinki. Dość długa szypułka osadzona jest w płytkim zagłębieniu. Zagłębienie kielichowe jest płytkie i pozbawione kielicha. Miąższ ma barwę żółtawobiałą, jest słodki, twardy, średnio soczysty i aromatyczny. Owoce zawierają komórki kamienne.

Zastosowanie

Roślina uprawna. W okres owocowania wchodzi wcześnie, najczęściej dwa do czterech lat po posadzeniu. Plonuje bardzo obficie i corocznie. Bardzo obfite owocowanie uzyskuje się przy zapyleniu krzyżowym z innymi odmianami. Aby uzyskać owoce wysokiej jakości, należy koniecznie stosować przerzedzanie zawiązków.
Jest jedną z nielicznych odmian grusz wschodnich, którą można uprawiać w Polsce w sadach towarowych.

Uprawa

Odmiana może być uprawiana na podkładkach generatywnych. Z wielu doświadczeń wynika, że najlepsze są siewki gruszy brzozolistnej, choć mogą także być siewki gruszy drobnoowocowej czy też najczęściej stosowane w Polsce siewki gruszy kaukaskiej.
Chojuro – jak na odmianę azjatycką – charakteryzuje się dużą tolerancją na mróz. W USA i Kanadzie sadzona jest w rejonach, gdzie temperatury spadają do –25 °C. Jest odmianą odporną na parcha gruszy, choć stosunkowo wrażliwą na zarazę ogniową.
Zbiór i przechowywanie: W warunkach polskich w zależności od rejonu i przebiegu pogody dojrzałość zbiorczą osiąga od około 20 września do połowy października. Przechowuje się dość dobrze, w zwykłej chłodni można ją przechować do końca stycznia. W chłodni z kontrolowaną atmosferą o dwa miesiące dłużej. Optymalna temperatura przechowywania wynosi –1 °C. Dobra do spożycia jest po co najmniej dwóch tygodniach przechowywania.

Bibliografia

Bolesław Sękowski: Pomologia systematyczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993. ISBN 83-01-10859-2.
Grzegorz Łysiak: Uprawa i odmiany gruszy. Warszawa: Hortpress, 2006, s. 156. ISBN 83-89211-18-1.
Ireneusz Sosna: Uprawa gruszy. Kraków: Planpress, 2007. ISBN 978-83-89874-51-1.