Chick Webb

Chick Webb
Imię i nazwisko	William Henry Webb
Pseudonim	„Chick”
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1905 ; Baltimore
Data i miejsce śmierci	16 czerwca 1939 ; Baltimore
Instrumenty	perkusja
Gatunki	jazz (swing)
Zawód	muzyk
Aktywność	1926–1939
Wydawnictwo	Decca
Powiązania	Ella Fitzgerald, Edgar Sampson
	Zespoły
	The Chick Webb Orchestra
	Multimedia w Wikimedia Commons

William Henry Webb, ps. „Chick” (ur. 10 lutego 1905^[a] w Baltimore, zm. 16 czerwca 1939 tamże)^[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, perkusista i bandlider.

Życiorys

Był synem Williama Henry’ego i Marie z d. Johnson^[2]. Miał trzy siostry: Bessie, Mabel i Ethel. Będąc małym dzieckiem spadł ze schodów w rodzinnym domu, miażdżąc kilka kręgów. Przeszedł operację, po której jednak nigdy nie odzyskał pełnej sprawności ruchowej. Uraz wywołał gruźlicze zapalenie kręgosłupa, którego skutkiem były niski wzrost i zdeformowana sylwetka, przez co wyglądał na „garbatego karła o dużej twarzy i szerokich ramionach”^[3]. Żeby „rozruszać zastałe kości”, lekarz zalecił mu grę na instrumencie muzycznym^[2]. Chick wybrał perkusję. Musiał jednak sam na nią zarobić, został więc gazeciarzem.

Mając jedenaście lat po raz pierwszy zagrał na perkusji za pieniądze. Występował wtedy w zespołach grających na statkach spacerowych^[3]. W 1924 wyjechał do Nowego Jorku. W 1926 założył w Harlemie własny zespół, kwintet, z którym przez pięć miesięcy grał w klubie The Black Bottom^[4]. Z następną formacją – oktetem występował w The Paddock Club. W 1927 wraz ze swoim kolejnym zespołem, Harlem Stompers, pojawił się na estradzie słynnej sali tanecznej The Savoy Ballroom. W niedługim czasie zespół powiększył się do jedenastu członków i pod koniec dekady koncertował na wszystkich głównych scenach jazzowych w Nowym Jorku, takich jak The Cotton Club, The Roseland i The Strand Roof. W 1930 orkiestra jeździła w trasy koncertowe z rewią „Hot Chocolate”.

W 1931 The Chick Webb Orchestra otrzymała stały angaż w Savoyu, w którym występowała przez następne pięć lat^[4]. Wylansowała utożsamiany z nią późniejszy standard swingowy Stomping at the Savoy. Natomiast jej dyrektor stał się jednym z najbardziej cenionych bandliderów i perkusistów nowego stylu – swingu. Chcące zyskać na popularności zespoły stawały do „cutting contest” – „bitwy” big-bandów z jego orkiestrą. Konfrontacje przegrywały m.in. zespoły Counta Basiego, Fletchera Hendersona i Benny’ego Goodmana^[2]. Przegrał tylko raz – z orkiestrą Duke’a Ellingtona w 1937. Z jego big-bandem współpracowało wielu wybitnych muzyków takich jak Don Redman, Mario Bauza, Edgar Sampson oraz saksofoniści Benny Carter i Louis Jordan^[4]. Ponadto jego wirtuozowski i niezwykle dynamiczny styl gry wpłynął na wielu perkusistów takich jak Buddy Rich, Louie Bellson i Art Blakey.

W 1935 zastąpił dotychczasowego, stałego wokalistę orkiestry, Charlesa Lintona nastoletnią Ellą Fitzgerald. Plotka głosiła, że młodziutka wokalistka zakradła się do jego garderoby z propozycją pójścia do łóżka^[4]. Podobno później pozostawali w związku uczuciowym. Prawdą było to, że Ella została główną wokalistką orkiestry. Szybko zyskała popularność i miano „Pierwszej Damy Swingu”^[2]. W tym czasie i latach następnych orkiestra z Ellą Fizgerald nagrała dla wytwórni Decca wiele szlagierowych utworów. Jeden z nich A-Tisket, A-Tasket skomponowała Ella (przy współpracy Vana Alexandra) specjalnie dla Webba, żeby podczas choroby podnieść go na duchu^[2].

W 1938 stan jego zdrowia znacznie się pogorszył. Mimo to nie zaprzestał prowadzenia orkiestry ani wyczerpującej gry na perkusji. W czerwcu następnego roku jednak trafił do szpitala Johns Hopkins w Baltimore^[4]. Przeszedł poważną operację i wkrótce po niej zmarł^[2]. Został pochowany na Arbutus Memorial Park w miejscowości niemunicypalnej Arbutus^[5].

Po jego śmierci do 1942 orkiestrę prowadziła Ella Fitzgerald^[4].

Życie prywatne

Był żonaty z Marthą Lorettą z d. Ferguson, którą nazywano także imieniem „Sally”.

Dyskografia

1974 Ella Sings, Chick Swings (Olympic)
1976 Chick Webb in the 1930's – Bronzeville Stomp (Jazz Archives)
2006 Stomping at the Savoy (Proper)
2010 A Legend – Chic Webb – Volume One (1929–1936) (Decca)
2013 The Complete Chick Webb & Ella Fitzgerald Decca Sessions (Mosaic)

Upamiętnienie

12 lutego 1940 odbył się w Baltimore „Benefis Chicka Webba”, który zgromadził ok. 7500 osób^[6]. Wśród jego uczestników byli m.in. Sally Webb – wdowa po nim, Marie Webb – jego matka, Mabel Porter – jego siostra, Herbert O’Conor – gubernator stanu Maryland i Joe Louis – bokserski mistrz świata w wadze ciężkiej^[6]. Orkiestrę zmarłego benefisanta prowadziła Ella Fitzgerald.

Uwaga

↑ Istnieją wątpliwości odnośnie do roku jego urodzenia. Akt zgonu i napis na grobie podają datę 1909, natomiast wg narodowego spisu ludności jest to rok 1905^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b Chick Webb. Britannica. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Chick Webb – Baltimore’s Jazz Giant. web.archive.org. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
↑ ^a ^b Chick Webb. allmusic.com. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Chick Webb. AllAboutJazz. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
↑ Chick Webb. Find a Grave. [dostęp 2024-07-31]. (ang.).
↑ ^a ^b Chick Webb Memorial Benefit. The Afro American. [dostęp 2024-07-31]. (ang.).

Bibliografia

Chick Webb, Britannica
Chick Webb – Baltimore's Jazz Giant, web.archive.org
Chick Webb, allmusic.com
Chick Webb, AllAboutJazz

[2] Istnieją wątpliwości odnośnie do roku jego urodzenia. Akt zgonu i napis na grobie podają datę 1909, natomiast wg narodowego spisu ludności jest to rok 1905^[1].

[eb-1] Chick Webb. Britannica. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).

[cb-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Chick Webb – Baltimore’s Jazz Giant. web.archive.org. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).

[am-4] Chick Webb. allmusic.com. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).

[aaj-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Chick Webb. AllAboutJazz. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).

[fag-6] Chick Webb. Find a Grave. [dostęp 2024-07-31]. (ang.).

[afa-7] Chick Webb Memorial Benefit. The Afro American. [dostęp 2024-07-31]. (ang.).

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]