Przejdź do zawartości

Alf Ramsey

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alf Ramsey
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Alfred Ernest Ramsey

Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1920
Dagenham

Data i miejsce śmierci

28 kwietnia 1999
Ipswich

Wzrost

173 cm

Pozycja

obrońca

Kariera juniorska
Lata Klub
1940–1943 Portsmouth
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1943–1949 Southampton 90 (8)
1949–1955 Tottenham Hotspur 226 (24)
W sumie: 316 (32)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1948–1953  Anglia 32 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1955–1963 Ipswich Town
1963–1974 Anglia
1977–1978 Birmingham City
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Alf Ramsey, właśc. Alfred Ernest Ramsey (ur. 22 stycznia 1920 w Dagenham, zm. 28 kwietnia 1999 w Ipswich) – angielski piłkarz i szkoleniowiec piłkarskiej reprezentacji Anglii w latach 19631974.

Jego największym osiągnięciem było zdobycie w dniu 30 lipca 1966 tytułu mistrzowskiego z drużyną angielską podczas mistrzostw świata. Poprowadził również reprezentację Anglii do zdobycia trzeciego miejsca na mistrzostwach Europy w 1968, a także dotarł z drużyną do ćwierćfinału mistrzostw świata w 1970. W 1967 nadano mu tytuł szlachecki.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Jako utalentowany junior rozpoczął karierę w klubie Southampton w 1943 i już rok później został zawodowym piłkarzem. W 1949 przeszedł do Tottenham Hotspur, gdzie jako prawy obrońca odnosił wiele sukcesów i rozegrał ponad 250 meczów ligowych i pucharowych. W 1948 zadebiutował w drużynie narodowej w meczu przeciwko Szwajcarii. Trzykrotnie obejmował rolę kapitana swojej drużyny angielskiej. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał w 1953 przeciwko Węgrom, gdzie pomimo zdobycia gola z rzutu karnego nie zdołał uchronić drużyny przed porażką. Mecz zakończył się wynikiem 3:6.

Ramsey uchodził za dość powolnego piłkarza, jednak bardzo bystrego i o znakomitym oglądzie pola gry. Jako obrońca imponował atletyką i motoryką. Specjalizował się także w rzutach karnych. Swym chłodnym, analitycznym podejściem do gry zapracował sobie na miano Generała.

Kariera szkoleniowa

[edytuj | edytuj kod]

Ramsey zakończył karierę piłkarską w 1955, zostając jednocześnie szkoleniowcem drużyny Ipswich Town, grającej wówczas w 4. lidze angielskiej. Praca szkoleniowa zwieńczona została wprowadzeniem drużyny do Division One i wreszcie zdobycie mistrzostwa tej ligi w 1962. Był to bezprecedensowy sukces jak na drużynę o dość skromnych osiągnięciach i niewiele większych ambicjach.

Powierzono mu prowadzenie drużyny narodowej Anglii w 1963. Już wtedy Ramsey zapowiadał zdobycie mistrzostwa świata w 1966, czym naraził się na zarzuty o nadmierną butność. Jak się szybko okazało zapowiedzi swoje zrealizował. Po rozczarowującym remisie 0:0 z Urugwajem, Anglia zwyciężyła w meczach z Meksykiem i Francją i awansowała do drugiej rundy finałów, w której spotkała się z Argentyną. Po dość brutalnej i nieczystej grze z obu stron bezskrzydłe cuda Ramseya odprawiły Argentyńczyków z wynikiem 1:0. Po tym meczu Ramsey wypowiedział często błędnie przytaczany komentarz, że zachowanie niektórych graczy w tej rywalizacji przypomina mi zachowanie zwierząt.

Następnym rywalem na drodze była Portugalia, którą Anglicy pokonali w półfinale dzięki dwóm bramkom zdobytym przez Bobby’ego Charltona. W finale Anglia miała się spotkać z RFN. Przed meczem media wywierały naciski na szkoleniowca by wystawić na skrzydło powracającego do formy Jimmy’ego Greavesa. Ramsey trzymał się jednak składu zwycięskiej drużyny i zaufał zmiennikowi Greavesa – Geoffowi Hurstowi. Ten spłacił kredyt zaufania z nawiązką, popisując się hat-trickiem w wygranym przez Anglię na Wembley finale 4:2 (po dogrywce).

Nawet po tym sukcesie relacje Ramseya z mediami nie układały się najlepiej. Dziennikarze nieprzychylnie odbierali jego małomówność i nazbyt poważne nastawienie. Ramsey znacznie lepiej odnajdywał się w pracy z graczami, natomiast wystąpienia publiczne i kontakty z prasą traktował jak zło konieczne w pracy szkoleniowca drużyny narodowej.

Pomimo pamiętnej porażki 2:3 z reprezentacją Szkocji w eliminacjach, Anglicy dostali się do finałów mistrzostw Europy 1968. Udało im się dojść do półfinału, gdzie przegrali 0:1 z Jugosławią i musieli się zadowolić trzecim miejscem po wygranej z ZSRR.

W latach siedemdziesiątych reprezentacja Anglii osiągała stopniowo coraz gorsze wyniki. W ćwierćfinale mistrzostw świata w 1970 przegrali z Niemcami 2:3 pomimo tego, że na dwadzieścia minut przed końcem meczu prowadzili 2:0. Częściowo winę za porażkę przypisano zachowawczej taktyce Ramseya, a także rezerwowemu bramkarzowi Peterowi Bonettiemu. Ramsey został zwolniony w 1974 po tym, jak reprezentacji Anglii nie udało się zakwalifikować do finałów mistrzostw świata w 1974. Ponownie częściową winą obarczono taktykę Ramseya (na przykład jego chybione i dokonywane nie w porę zmiany zawodników). Swój spory wkład w pozbawienie Anglii uczestnictwa w finałach miała reprezentacja Polski, a w szczególności ówczesny bramkarz reprezentacji Jan Tomaszewski. Mecz ten przeszedł do historii polskiej piłki jako zwycięski remis na Wembley.

Dalszą karierę związał początkowo z Birmingham City, gdzie pełnił funkcję prezesa. W latach 19791980 przeniósł się do Panathinaikosu i pracował tam jako doradca techniczny.

Zmarł na chorobę Alzheimera w kwietniu 1999. Miał 79 lat.

Ramsey został członkiem Galerii Sław Angielskiego Futbolu w 2002, w uznaniu jego zasług dla angielskiej piłki na polu szkoleniowym.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]